Το bilf που ακούει στο όνομα Joey Bada$$ δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό στη μουσική βιομηχανία. Αντιθέτως προσγειώθηκε, κι αυτός όπως πολλοί άλλοι, ανώμαλα, σε μια από τις φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν. Ήταν 20 Ιανουαρίου του 1995. Αρχικά σκέφτηκε να γίνει ηθοποιός αλλά παράτησε την ιδέα νωρίς για να επικεντρωθεί στο ραπ. Έγραφε ποιήματα και τραγούδια από τα 11, άλλωστε. Στο λύκειο δημιούργησε την χιπ-χοπ κλίκα (ή ό,τι στο πούτσο σημαίνει η έννοια "hip-hop collective" για τους αμερικανούς) Pro Era, μαζί με συμμαθητές του. Από τότε ένας έχει πεθάνει από αυτοκινητιστικό κι ένας έχει αυτοκτονήσει, πηδώντας, μάλιστα, από το κτήριο της δισκογραφικής στην οποία έχουν υπογράψει.
Κάποια στιγμή, σε διαύγεια ριζοσπαστικής επιχειρηματικής πονηριάς, αποφάσισαν να φτιάξουν logo για την ομάδα τους που να παραπέμπει στο γνωστό ναζιστικό σύμβολο.
.svg/1024px-47_(Pro_Era).svg.png)
Οκ, είπαν ότι το κάνανε για να τραβήξουν την προσοχή (τουλάχιστον ειλικρινές) και ότι έτσι κι αλλιώς η σβάστικα δηλώνει την ειρήνη και την αρμονία σε μερικές θρησκείες και πολιτισμούς (μαλακίες). Τέλοσπαντων, ο μικρός Jo Vaughn -το κανονικό του- δεν άργησε να τραβήξει τα περισσότερα βλέμματα όταν το 2010 ανέβασε στο youtube ένα βίντεο που έχωνε. Η φάση κύλησε με τρία mixtapes: το 1999 (2012), το Rejex (2013) και το Summer Knights, του ίδιου χρόνου. Συνεργασίες με πολλά γνωστά ονόματα όπως MF Doom, Dj Premier, Alchemist, The Roots κι ένα σωρό ακόμα. Η επιτυχία του (και τους) χτύπαγε την πόρτα τόσο νευρικά που κόντευε να τη σπάσει. Παίξαν και tours με A$AP Rocky, Wiz Khalifa, Run the Jewels*... Όλη αυτή η προπαρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε (με τις απαραίτητες αναβολές) στον πρώτο του solo δίσκο, B4.Da.$$.
*δε μπορώ να βρω αν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζί πριν ή αφότου βγει το cd. anyway.
Το Before Da Money (όπως διαβάζεται) είναι, λακωνικά, η περιγραφή α) της όλης διαδικασίας της επιβίωσης από τη βία του να μην έχεις μία β) της εν τέλει επίτευξης του στόχου του βιοπορισμού από το ραπ γ) των τελικών συμπερασμάτων αυτού του quest, με plot twist.
Πρόκειται για μια updated έκδοση των κλασσικών ράπερ των 90s: Η σαπίλα στο γκέτο, ο αγώνας για να ξεφύγεις από αυτό ("You can take your boy out the hood but you can't take the hood out the homie" λέει ο Snoop Dogg σε ένα άλλο cd). Η καταπίεση που βιώνει καθημερινά όποιος ανήκει στη μειονότητα των μαύρων τολμώντας να μην είναι πλούσιος. Οι μπάτσοι που αποδεικνύουν συνεχώς ότι το να σκοτώνουν αφροαμερικανούς είναι κάτι μηχανικό και συνηθισμένο, σαν να παραγγέλνουν καφέ το πρωί. Οι ξεχειλισμένες φυλακές (στο Peace of Mind ο Badass χώνει ένα γράμμα/κομμάτι σε έγκλειστο αγαπημένο του πρόσωπο). Η προσπάθεια να συμβιβαστείς με τον πρόωρο θάνατο των φίλων σου παράλληλα με τη γνώση ότι αύριο μπορεί να είσαι στην ίδια θέση. Themes του 21ου αιώνα που παρουσιάζονται, χωρίς έκπληξη, σε ένα μείγμα με αμέτρητες αναφορές στο χόρτο, στα γκομενικά (είτε έχουμε να κάνουμε με τρυφερή αντιμετώπιση είτε με το πόσες πίπες του παίρνουν), στο πόσο γαμάει το κρου του και βεβαίως στην πάντοτε αγαπημένη ασχολία των mcs, να μιλάνε για το ότι είναι καταπληκτικοί, καλύτεροι όλων, πως έχουν την πρώτη θέση και δε συμβιβάζονται με τη δεύτερη ο κόσμος να χαλάσει.
Παρόμοια ραπ album παίζανε και πριν φτάσουμε στη δεύτερη χιλιετία, λιγότερο όμως συνειδητοποιημένα (τουλάχιστον από άτομα που δεν άνηκαν, στο, ας μου επιτραπεί η λέξη, κίνημα). Κάπου εδώ είναι το plot twist που έλεγα πριν. Ο -τι όνομα είναι αυτό, νόμιζα ότι έκανε τραπ τύπου waka flocka πριν τον ακούσω- Bada$$ ασκεί την κριτική του στο λούκι που σε βάζει το σύστημα ως άτομο που έχει στερηθεί βασικά πράγματα στη ζωή του. Δεν είναι μόνο βγάλε λεφτά, αγόρασε τα πιο ακριβά ρούχα που υπάρχουν και τελείωσες. Προς τιμήν του αντιλαμβάνεται πως τέτοιες συμπεριφορές και όνειρα είναι απλά η πραγμάτωση της σύγχρονης σκλαβιάς. Προς κακή του τύχη καταλαβαίνει πως τώρα που έχει τα δολάρια πάλι δεν είναι ευτυχισμένος ή γεμάτος. Τα λέει ωραία στο Paper Trail$: "Before the money, there was love, but before the money, it was tough. Then came the money through a plug. It's a shame this ain't enough.". Από το Cream και το "Money, hoes and clothes: all a nigga knows" του αγαπητού Biggie είναι σίγουρα μια αναβάθμιση. Πέρα από αυτά φανερώνει κάποιες τάσεις φυγής, την άρνηση να υπογράψει σε μεγάλο label και την παραδοχή ότι θα μπορούσε τώρα να σου έκλεβε το πορτοφόλι άμα δεν είχε ταλέντο στο ραπ (και γιατί όχι). Γενικά νομίζω πως γνωρίζει ότι το να ζεις σ' αυτό τον κόσμο είναι σκατά, αλλά οπωσδήποτε πολύ καλύτερο αν έχεις λεφτά και επίσης είσαι rapstar.
Κάποια στιγμή, σε διαύγεια ριζοσπαστικής επιχειρηματικής πονηριάς, αποφάσισαν να φτιάξουν logo για την ομάδα τους που να παραπέμπει στο γνωστό ναζιστικό σύμβολο.
Οκ, είπαν ότι το κάνανε για να τραβήξουν την προσοχή (τουλάχιστον ειλικρινές) και ότι έτσι κι αλλιώς η σβάστικα δηλώνει την ειρήνη και την αρμονία σε μερικές θρησκείες και πολιτισμούς (μαλακίες). Τέλοσπαντων, ο μικρός Jo Vaughn -το κανονικό του- δεν άργησε να τραβήξει τα περισσότερα βλέμματα όταν το 2010 ανέβασε στο youtube ένα βίντεο που έχωνε. Η φάση κύλησε με τρία mixtapes: το 1999 (2012), το Rejex (2013) και το Summer Knights, του ίδιου χρόνου. Συνεργασίες με πολλά γνωστά ονόματα όπως MF Doom, Dj Premier, Alchemist, The Roots κι ένα σωρό ακόμα. Η επιτυχία του (και τους) χτύπαγε την πόρτα τόσο νευρικά που κόντευε να τη σπάσει. Παίξαν και tours με A$AP Rocky, Wiz Khalifa, Run the Jewels*... Όλη αυτή η προπαρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε (με τις απαραίτητες αναβολές) στον πρώτο του solo δίσκο, B4.Da.$$.
*δε μπορώ να βρω αν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζί πριν ή αφότου βγει το cd. anyway.
Το Before Da Money (όπως διαβάζεται) είναι, λακωνικά, η περιγραφή α) της όλης διαδικασίας της επιβίωσης από τη βία του να μην έχεις μία β) της εν τέλει επίτευξης του στόχου του βιοπορισμού από το ραπ γ) των τελικών συμπερασμάτων αυτού του quest, με plot twist.
Πρόκειται για μια updated έκδοση των κλασσικών ράπερ των 90s: Η σαπίλα στο γκέτο, ο αγώνας για να ξεφύγεις από αυτό ("You can take your boy out the hood but you can't take the hood out the homie" λέει ο Snoop Dogg σε ένα άλλο cd). Η καταπίεση που βιώνει καθημερινά όποιος ανήκει στη μειονότητα των μαύρων τολμώντας να μην είναι πλούσιος. Οι μπάτσοι που αποδεικνύουν συνεχώς ότι το να σκοτώνουν αφροαμερικανούς είναι κάτι μηχανικό και συνηθισμένο, σαν να παραγγέλνουν καφέ το πρωί. Οι ξεχειλισμένες φυλακές (στο Peace of Mind ο Badass χώνει ένα γράμμα/κομμάτι σε έγκλειστο αγαπημένο του πρόσωπο). Η προσπάθεια να συμβιβαστείς με τον πρόωρο θάνατο των φίλων σου παράλληλα με τη γνώση ότι αύριο μπορεί να είσαι στην ίδια θέση. Themes του 21ου αιώνα που παρουσιάζονται, χωρίς έκπληξη, σε ένα μείγμα με αμέτρητες αναφορές στο χόρτο, στα γκομενικά (είτε έχουμε να κάνουμε με τρυφερή αντιμετώπιση είτε με το πόσες πίπες του παίρνουν), στο πόσο γαμάει το κρου του και βεβαίως στην πάντοτε αγαπημένη ασχολία των mcs, να μιλάνε για το ότι είναι καταπληκτικοί, καλύτεροι όλων, πως έχουν την πρώτη θέση και δε συμβιβάζονται με τη δεύτερη ο κόσμος να χαλάσει.
Παρόμοια ραπ album παίζανε και πριν φτάσουμε στη δεύτερη χιλιετία, λιγότερο όμως συνειδητοποιημένα (τουλάχιστον από άτομα που δεν άνηκαν, στο, ας μου επιτραπεί η λέξη, κίνημα). Κάπου εδώ είναι το plot twist που έλεγα πριν. Ο -τι όνομα είναι αυτό, νόμιζα ότι έκανε τραπ τύπου waka flocka πριν τον ακούσω- Bada$$ ασκεί την κριτική του στο λούκι που σε βάζει το σύστημα ως άτομο που έχει στερηθεί βασικά πράγματα στη ζωή του. Δεν είναι μόνο βγάλε λεφτά, αγόρασε τα πιο ακριβά ρούχα που υπάρχουν και τελείωσες. Προς τιμήν του αντιλαμβάνεται πως τέτοιες συμπεριφορές και όνειρα είναι απλά η πραγμάτωση της σύγχρονης σκλαβιάς. Προς κακή του τύχη καταλαβαίνει πως τώρα που έχει τα δολάρια πάλι δεν είναι ευτυχισμένος ή γεμάτος. Τα λέει ωραία στο Paper Trail$: "Before the money, there was love, but before the money, it was tough. Then came the money through a plug. It's a shame this ain't enough.". Από το Cream και το "Money, hoes and clothes: all a nigga knows" του αγαπητού Biggie είναι σίγουρα μια αναβάθμιση. Πέρα από αυτά φανερώνει κάποιες τάσεις φυγής, την άρνηση να υπογράψει σε μεγάλο label και την παραδοχή ότι θα μπορούσε τώρα να σου έκλεβε το πορτοφόλι άμα δεν είχε ταλέντο στο ραπ (και γιατί όχι). Γενικά νομίζω πως γνωρίζει ότι το να ζεις σ' αυτό τον κόσμο είναι σκατά, αλλά οπωσδήποτε πολύ καλύτερο αν έχεις λεφτά και επίσης είσαι rapstar.
Το flow του είναι ό,τι και οι στίχοι. Μελέτησε τον Notorious B.I.G, τους Wu Tang, τον Nas, τον Big L, τον παλιό Jay Z και λοιπά και προσπάθησε να βγάλει κάτι δικό του. Τα κατάφερε, χωρίς βέβαια να μιλάμε για κάτι καινοτόμο αισθητικά, δεδομένων των περιορισμένων σε ποικιλία αναφορών. Μέσες άκρες ραπάρει σαν ένας σκανταλιάρης νέος με δυναμισμό και άπειρο wordplay που μπορεί να σου κάψει το μυαλό αν το προσέξεις. Δεν ανήκει στην κατηγορία των ράπερ που αράζουν και σε χαλαρώνουν με το εύκολο, με την καλή έννοια, flow τους αλλά σ' αυτούς που γαμιούνται να βάλουνε μέσα σε κάθε λέξη όσες περισσότερες ρίμες, multies και σχήματα λόγου γίνεται και ραπάρουν σαν να στοιχημάτησαν τη ζωή τους σε αυτό (λογικά ισχύει). Δουλεμένο αποτέλεσμα μέχρι αηδίας.
Τα beats με τη σειρά τους αποτελούν ένα tribute στην εποχή που τον γαλούχησε. Συχνά από τους ίδιους (τους παραγωγούς) που το κάνανε. Dj Premier, Statik Selektah, Dj Dilla (ναι, συμμετέχει ακόμα σε καινούρια σιντί, ποιος χέζει το θάνατο), The Roots, Kirk Knight (producer και mc από pro era) κλπ, προσφέρουν ένα background σχετικά απλό στη δομή αλλά σίγουρα αποτελεσματικό. Κυρίως soul samples και breaks. Μπιτάρες όπως στο Big Dusty από τον Kirk Knight στέκονται παραπάνω από επάξια δίπλα σε θρυλικούς παραγωγούς. Υφολογικά οι μουσικές είναι οι περισσότερες το χαλαρό/μελαγχολικό soul based producing παρά το επιθετικό, μπατλάδικο, με μερικές εξαιρέσεις. Η μίξη είναι βέβαια πιο σύγχρονη απ' ότι οι καταβολές.
Στο τέλος της μέρας μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο με δύο ίσως αδύναμα κομμάτια. 15 έχει στο σύνολο συν δύο bonus, που γενικά δεν τα μέτρησα στη νορμάλ διάρκεια παρότι είναι συμπαθητικά. Στο ένα χώνει και ο Action Bronson κάποιο μέτριο κουπλέ και το άλλο είναι σε jungle ρυθμό με γυναικεία vocals και συγκρίνει τη ζωή με το χορό (lame). Ξέρω ότι κάποιοι ίσως σκεφτούν "Οκ γιατί να ακούσω cd των 90s στο 2015;". Είδα και μερικές αμερικανικές κριτικές σε τέτοιο ύφος. Αλλά δεν είναι πάντα το παν ο πειραματισμός, και πρέπει να αναγνωρίζουμε το ταλέντο εκεί που το βρίσκουμε. Επιπρόσθετα με το ότι ανήκει στο νέο ρεύμα των μετά το γκέτο mcs (όπως και ο Lamar πχ) που ξέρουν καλύτερα τι τους γίνεται. Αν τα beat λόγου χάρη δεν δίνουν τίποτα καινούριο κι ωστόσο τα σπάνε, που είναι το πρόβλημα. Το album παρόλαυτα δεν είναι τέλειο. Ένα θεματάκι του είναι πιθανώς η επαναληψιμότητα. Από το πρώτο ως το 15ο κομμάτι ακούμε τον J.B. να λέει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, αν και με εναλλαγές στο mood. Δεν ξέρω αν πρέπει να μετρηθεί ακριβώς σαν αρνητικό, γιατί πρόκειται σίγουρα για concept δίσκο. Αλλά αν βγάλει κι άλλο album στην ίδια φάση θα καταντήσει κουραστικός στιχουργικά. Και λογικά αυτό θα γίνει.
Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7.5/10
Μουσική: 8/10
-8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.