Έγραψα ένα ποίημα

Το δινω τσαμπα ως εμμεση εναντιωση στη μανα μου. Αν και δεν αναφερομαι σ' αυτη.
Παρτε το στη μαπα.

Σφυρί

Μη με αποπαιρνετε

οταν ξεφευγω απο το γουστο

ή την κωδικη μας ευπρεπεια.

Δωστε μου μοναχα ενα σφυρι

να με χτυπαει στο κεφαλι

οταν αδυνατω να θυμηθω

ποτε μεταμορφωθηκα

σε βροχερη καταπονηση.

Θα ‘παιρνα μια βαθια ανασα

αν οι πνευμονες δεν ειχαν φραξει απο κλαδια.

μολις οι ιδεοληψιες μ’ αποπροσανατολιζουν

απο τους ζωντανους στοχους και τ’ αχαραχτα σημαδια,

αναγκαζομαι να τους ουρλιαξω ξανα

μα ντρεπομαι, γιατι ειμαστε παρεα,

ή δε θελω να μ’ ακουει η πολυκατοικια,

Δωστε μου μοναχα ενα σφυρι να με βαραει στο κεφαλι.

Ετσι θα μπορεσω να με συγχωρεσω,

αψηφωντας ο,τι δε χριζει συγχωρεσης,

καλοσωριζοντας την ανοιξιατικη πορτα της απαθειας.

**

Εβαψα την τεχνη μαθηματικα

ωστε να λογαριαζω

τις ιδεες και τα γραμματα,

προσφεροντας αποτελεσματα

σ’ αγκαθωτες μοναδες,

που συνιστουν  τα λεια συνολα.

Χεζω το ολον και τις ματαιοδοξες τεχνοτροπιες του.

Τραβιεμαι μπρος και πισω υπολογιζοντας,

με παρομοια ευθιξια και ρευστοτητα,

ζυγιζω χρονικες κατηγοριες, και καταληγω

σε ενα ακομα θρηνο φυσικου τελματος.

Σας καλω να σπασουμε τις φατσες μας παρεα:

σαμποταζ των ψυχαναγκαστικων μας εκτιμησεων,

μα με κοιτανε τερατα με παραμορφωμενες σαρκες

αναλοιωτες στη μιλια μου...

 –Σκασε γαμημενε και σταματα να προσπαθεις

να φανεις αγαπησιαρης.

Ειναι 1:02 και θα μπορουσες προ πολλου

να ‘χες χαρει τη βδελυρη παλινδρομιση,

τουναντιον, η κοινωνια βλεπει πιο ψηλη

την «ανιδιοτελη», εσυ την κοινωνια κοντη,

και την θεωρηση της αξια λεκτικης λυπησης,

κι ομως τσαλαβουτας σαν μαλακας

στη λασπη των συμβασεων.

Θα μπορουσες να ‘χες γινει μια τραπεζα

ή καποιο αλλο κρεας δυναμης,

και να ‘χες χωθει σε μια σπηλια.

–Δεν εχω κατι ν’ απαντησω.