Το κύριο μου πρόβλημα αυτή την εποχή

Όταν συνανταω καποιον που δε θα λυπομουν με την ελευση του θανατου του (ετσι τεινω να διαχωριζω τους ανθρωπους τελευταια), θα μου χαρισει την κλασσικη τυπικη ερωτηση αδιαφοριας: «τί κανεις;». Το πιθανοτερο ειναι να ανταποκριθω με ενα παθητικα εκδικητικο και εξισου διαχρονικο «καλά». Ή, κι αυτο αντιπροσωπευει πιο προσφατα παραδειγματα που εχω να παρουσιασω, θα πεταξω το πρωτο καμενο πραγμα που θα μου ερθει στο κεφαλι. Για να τσεκαρω την αντιδραση του. Η οποια θα ‘ναι, στην καλυτερη, το ιδιο ανιαρη με την πρωταρχικη φραση του.

Στην περιπτωση ομως που δεχθω την εν λογω ερωτηση απο ενα ατομο που ανηκει στην κατηγορια της αντιπερας οχθης, το πραγμα αλλαζει σημαντικα, καθως εξ’ ορισμου εμπεριεχεται καποιο νοημα στις λεξεις. «Καλα και σκατα», θα απαντησω μαλλον. Το προβλημα προκυπτει τη στιγμη που θα μου ζητηθουν περαιτερω εξηγησεις. Ειναι τοσα πολλα που δε ξερεις τί να πρωτοπεις. Κι επειδη δε μου αρεσει ν’ αφηνω πραγματα ανολοκληρωτα, σκεφτηκα να τα μαζεψω καλυτερα και να τα αξιολογησω, κι ετσι να φτιαξω μια απαντηση με το πιο σημαντικο, που θα την εχω να τη δειχνω σε οποιον με ρωταει, και με αφηνει ησυχο αυτος και θα με αφηνει ησυχο και ο εαυτος μου, αφου θα ειμαι καλυμμενος και δε θα υπαρχει χωρος αμφισβητησης της εκφραστικης μου επαρκειας.

Το κυριο μου προβλημα αυτη την εποχη ειναι οτι βαριεμαι. Και προκειται για το χειροτερο ειδος βαρεμαρας που μπορω να αναγνωρισω: Τη βαρεμαρα με ιδιεολογικα αιτια. Βιαζομαι, βλεπω το χρονο να περναει και να χαραμιζεται σε ανουσιοτητες, ποσοτικα τα ενδιαφεροντα ειναι συντριπτικα λιγοτερα απο τα βαρετα και καθημερινα. Και δεν εγινα καν μικροαστος ακομα. Ο υπνος μου τρωει τη μιση ζωη, ο κοσμος αργει να ξυπνησει, η ζεστη μου φερνει ναυτια, τα ελπιδοφορα δεν ειναι σταθερα ελπιδοφορα, η μερα δεν ειναι αρκετα μερα και η νυχτα αρκετα νυχτα. 6 ωρες μαθηματος για 5 λεπτα χρησιμης πληροφοριας; 24 ωρες ζωης για 5 λεπτα εξαψης; Εχω κουραστει. Οι απαιτησεις μου εχουν αυξηθει υπερβολικα απο τη φυση, την ανθρωποτητα και τον εαυτο μου. Χρειαζομαι προκλησεις να με εκστασιαζουν, μου φαινεται. Αλλα απ’ την αλλη δε ρισκαρω κιολας, γιατι διατηρω στοχους που δε θελω να ριψοκινδυνευσω για ηλιθιο λογο, εχω εσκεμμενα εμποτισει τον ορθολογισμο στο κεφαλι μου, και δε ξερω κατα ποσο με ωφελησε εν τελει αυτο.

Βαριεμαι την αδρανεια. Ακομα και την φαινομενικη. Χθες προτιμησα να ταλαιπωρηθω περπατωντας 35 λεπτα, πηγαινοντας με τα ποδια στο σπιτι, απο το να καθισω ακινητος περιμενοντας το τραμ ενα πενταλεπτο. Σιχαμενη ακινησια και αναμονη. Τα μαθηματα στη σχολη εχουν γινει τοσο βαρετα που φτανω φαντασιωνομαι τη δολοφονια των συναδελφων μου, απλα επειδη κατι διαφορετικο θα γινοταν. Η θερμοκρασια εκει περα μ’ εφερε στα προθυρα εμετου σημερα, και αναλογιστηκα οτι καλα θα ‘ταν ν’ αρχισω να ξερναω, θα νιωθα κατι εντονο και εξαιρετικο. Η ανεκτικοτητα του σωματος μου εχει ξεκαθαρα μειωθει. Ειναι κι αλλα οργανα και οχι μονο ο εγκεφαλος μου. Παντου αδιεξοδα: αδιεξοδα, πληξη, κακη εκμεταλλευση του γαμημενου χρονου που τελειωνει, που μας καταβροχθιζει το συστημα και οι φυσικοι μας περιορισμοι.

«Ήμαστε σκλάβοι των ονείρων που κατέληξαν

σκουπίδια

καθώς τα γηρατειά φτάνουν στην ώρα τους»

Αποσπασμα απο ποιημα του Μπουκόφσκι που διαβασα σημερα, και μου αρεσε. «Γουρούνια στον ουρανό» λεγεται.

Πώς εφτασα να εχω τετοιες απαιτησεις; Φταινε αρκετα και οι φιλιες μου νομιζω.

Απο τοτε που γνωριστηκα αρκετα καλα με ατομα με τα οποια μπορω πληρως να επικοινωνησω (κατι πρωτοτυπο οχι μονο για ‘μενα αλλα και για την ιδια την ανθρωπινη κοινωνια, ειναι φυσικο να σας φοβιζει εξ’ αρχης η πληρης και ασυμβιβαστη ειλικρινεια, μην κολλατε), σχεδον οτιδηποτε αλλο απο τη δημιουργικη συνυπαρξη ή εστω την ενδιαφερουσα απασχοληση με αυτα μου φαινεται πως δεν αξιζει τον κοπο. Μ’ αυτα εξηγειται και το ποσες εν δυναμει φιλιες εχω εμμεσα απορριψει, τ’ οτι γινομαι λιγοτερο κοινωνικος και το οτι δε γαμαω οσο χρειαζεται ο οργανισμος μου. Ειναι βαρετοι γαμω το Χριστό τους. Και ασχημοι γιατι δεν ειναι πανεμορφοι. Περασα πολυ ενδιαφεροντα για να ξαναπερασω μετρια. Θα προτιμουσα να περασω σκατα.

Κι αλλη ποιηση, κι αλλη σκεψη, κι αλλη πλακα και καφριλα, κι αλλες προσδοκιες.

Αλλα ακομα κι εδω υπαρχει προβλημα. Δεν ειμαστε τοσο ενεργητικοι οσο θα ηθελα, και ντρεπομαι να πιεσω την κατασταση γιατι δε ξερω αν η κατασταση χρειαζεται απλα πιεση ή αν θα γινω φορτικος. Παιζει ντροπη ή η προδοκωμενη ροη ειναι κατι χλιαρο και χαλαρο, σαν μια χλιαρη και χαλαρη φοιτητικη ζωουλα πριν τη συμβιβαστικη αφεση στις κοινωνικες προσταγες των δουλειων και των οικογενειων. Εγω θελω να γαμηθει ο Δίας, γιατι δεν εχω κατι καλυτερο να κανω, ποιοτικα.

Το σιγουρο ειναι οτι βρισκομαι μπροστα σε μια σχεση εξαρτησης. Το καταλαβα εν μερει διαβαζοντας το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» (ενα βιβλιο που ειναι η αντιθετη λεξη της βαρεμαρας, κατανοησα διάφορα απ’ αυτο). Δε μπορω να μενω μονος μου πλεον, παθαινω ιδεοψυχαναγκαστικες κρισεις και παω να τρελαθω. Γιατι ειδα πως ειναι να μην εισαι μονος σου. Στο βιβλίο λεγεται, απο το στομα του Γερμανού φιλοσοφου, πως μια σχεση ειναι υγιης μοναχα οταν μπορουν και οι δυο να αποχωρησουν απο αυτην χωρις σοβαρες συναισθηματικες επιπτωσεις. Το συμπερασμα μου απ’ αυτο ειναι οτι δεν υπαρχουν υγιεις ανθρωπινες σχεσεις. Ελπιζω να μη γινω εκβιαστικα κουραστικος, παροτι το να μην κινητοποιησω, αδικα, το ενοχικο συνδρομο μοιαζει καπως αδυνατο.

Αυτα κρυβει η βαρεμαρα μου λοιπον.