Φετινά Ελληνικά ραπ albums που αξίζουν (από άτομα που δεν είναι φίλοι μου) pt.1

Δεν ειναι οτι εχω πολλους φιλους: απλα τυχαινει να ειναι σχεδον οι μονοι που κανουν ραπ αξιο αναφορας, εν ετει 2012, σ’ αυτη τη δυσπροσιτη για τη μουσικη και εμετικη για τη διαβιωση χωρα.

Μερικες φορες εχω τη διαθεση να ακουσω σοβαρα νεο Ελληνικο ραπ. Αυτο συμβαινει οχι μονο λογω συνδεσης-προιστοριας –με τους TXC ξεκινησα να ακουω συστηματικα– αλλα κι επειδη ειναι γλυκια η αισθηση του να ξερεις οτι θα καταλαβεις αμεσως ΟΛΟΥΣ τους στιχους ενός κομματιου, χωρις να το εχεις ξανακουσει, χωρις να εχεις τρελη εξοικειωση με τη φωνη του ταδε καλλιτεχνη και φυσικα διχως να εχεις τους στιχους μπροστα σου την ωρα που παιζουν τα τρακς. Προκειται για μια καθολου αμελητεα αισθηση ελευθεριας. Ψαχνω λοιπον ν’ ακουσω. Εννοειται οτι τα πραγματα ειναι απογοητευτικα και το σκατο ρεει αφθονο. Μου φαινεται κλισε να σχολιασω κι εγω τη FaC. Πολλοι πρεπει να καταστραφουν. Παμε παρακατω.

Καμια φορα ειμαι τυχερος. Συνηθως μια φορα το χρονο κι αντε δυο θα βρω ενα cd ν’ ακουσω του οποιου δε θα ξερω τα μισα κομματια απο πριν/δε θα τα νιωθω σαν δικα μου λογω στενων τυψαδικων δεσμων με εκεινους που τα εφτιαξαν. Μεχρι τωρα παιζουν δυο δισκακια που γαμανε και ανηκουν στην κατηγορια που δε θα μας απασχολησει: Το Ρίμα στο Κύμα του Ανεμιστήρα και η Κινησία του Onesecbeforetheend (προσεχως και το 8 φετιχ, μολις βρουμε εταιρια διανομης, γυριστει ολο το σιντι σε ταινια και μας αφησουν οι managers να ξεκουραστουμε λιγο). Στην πλευρα εκεινης για την οποια γραφω αυτή την αναρτηση βρισκονται αλλα δυο albums, κι ελπιζω να γινουν περισσοτερα ως το περας του ετους. Μπορει να μην ειναι εξισου ποιοτικα, αυθεντικα ουτε να βρισκω κατι να συνδεθω σοβαρα σε σχεση με αυτα των φιλων μου ωστοσο απολαμβανω να τα ακουω.

Στο πρωτο μερος θα με απασχολησει το νέο EP του Θύτη με τον ειλικρινεστατο τιτλο «Κομμάτια». Ω ναι.

Τί ηξερα και τί ξερω για το Θύτη:

Τον τυπο αυτον τον θυμαμαι κυριως από την εξης θρυλικη του ατακα: «Καλημέρα πούστη, Μπουμ Μπουμ στη μούρη σου» (καποτε την ειχε σχολιασει και ο αειμνηστος Tony_TRP σε ενα κομματι του οποιου το ρεφρεν αρεσε υπερβολικα στον Javaspa). Προσφατα συνειδητοποιησα οτι υπηρχε αποθηκευμενος στη μνημη μου και εξαιτιας μερικων πολύ αντρουά γρόθων που δημοσιοποιησε καποτε σε ενα freestyle battle που συμμετειχε. Όπως και να ‘χει τον ειχα κατά νου ως μια τρασίλα, έναν αποτυχημενο μαμουχαλο ραπερ που δεν ειχε τιποτα αξιολογο να δωσει, περα από κανενα ισχυρο σκαμπιλακι σε μαζοχιστικους ποπους. Εκανα εν μερει λαθος, πραγμα που μολις πριν ενα μηνα περιπου διαπιστωσα, ακουγοντας τη νεα δουλεια του. Ο Θύτης ειναι, βεβαιως, ενας κουφιοκεφαλος νταης, αλλα το εχει.

Γιατί ο Θύτης και οχι καποιος άλλος:

Γιατι το εχει. Δε γραφω αυτο το review όπως θα εγραφαν οι Κωλότσεπες του Πλιάτσικα, αν εχω καταλαβει καλα το υφος τους: Παρομοιο cd ειχα να το γουσταρω ετσι από τη γευση του μενους και μιλαω σοβαρα, όχι για πουθεναδες του τυπου RNS και Bong Da City (ουτε λογος για το Λόγο Απειλή) που ακους 5 λεπτα για πλακα κι υστερα αν συνεχισεις νιωθεις να ζαλιζεσαι. Δε ξερω πως τους  εκατσε και γινανε γνωστοι, ξερω όμως οτι προκειται για ενα από κάθε οπτικη τιποτα. Όλα τα κομματια ειναι το ιδιο,  οι στιχοι ειναι τοσο αγευστοι που ουτε για την καλτιλα δε γινονται ανεκτοι, ραπαρουν σαν παιδακια που θελουν μεγαλωνοντας να γινουν ο Neo από το Matrix (κι εγω καποτε ηθελα αλλα δε ραπαρα τοτε) ή σα να νομιζουν οτι ειναι, εχουν ΣΚΑΤΑ παραγωγες… επιτελους ας ασχοληθει καποιος σοβαρα με τις παραγωγες στην Ελλάδα, εκτος του Ανδρείκελου (αν θελετε κατι δοκιμασμενο υφολογικα μαθετε από τι διαολο αποτελειται ακριβως αυτό που θελετε, εφαρμοστε πιστα και προσπαθειστε να αποκτησετε έναν καποιου ειδους χαρακτηρα. Ειδαλλως γαμηστε το Δία πειραματιζόμενοι, μα θυμηθειτε να νιωσετε το δημιουργημα σας). Επιτελους ενας μπουφος με skills δηλαδη.

Τί ηξερα και τί ξερω για τον Empne:

Όχι πολλα. Επεσε στα χερια μου καποτε ενα cd με τιτλο Sounds from the Basement pt. 1 ή καπως ετσι, με beats του και κυριως ξενοφωνους ραπερς στα τραγουδια. Αυτό πριν χρονια. Προσφατα ανακαλυψα ενα blog με απειρα albums του, κατεβασα ενα στην τυχη και μου φανηκε μεγαλη μαλακια. Τωρα ξερω οτι μπορει να κανει μερικες καλες παραγωγες.

Τα θετικα του «Κομμάτια»:

1.    Ευστοχο στοχοποιημενο battle. Και λεω “στοχοποιημένο” γιατι μου φαινεται κατι πολύ προτιμωτερο από το να εκραζε απλα τον Αγνωστο Ψ επειδη του ειχε κλεψει πριν χρονια το ντιλντο στην παιδικη χαρα. Showbiz, μπατσοι, καγκουρες, ραπερς συν τη Κατερίνα Στικούδη, μη αυθεντικοι πρεζεμπορες και νονοι της νυχτας… αν μη τι άλλο ενδιαφεροντα θεματα.

2.   Ευρηματικη και ανενδοιαστη αυθαδεια-καφριλα: Μερικες horrorcore φασης ατακες και πολλες pop colture αναφορες σε/μεταφορες με σκοτεινα δημιουργηματα: Resident Evil, Hellraiser, Μαμ-Ρα (Thundercats), Shinobi, Batman και δε συμμαζευεται. Ειναι και καποιες που δεν τις ξερω/καταλαβα. Γενικως μεταδιδεται πολύ ανετα ενα ευφανταστο μαυρο χουλιγκανιστικο κλιμα. Από την άλλη τα κραξιδια σε γνωστες προσωπικοτητες διαφορων κατηγοριων, κατι εξισου απολαυστικο και πανω απ’ όλα προκλητικο.

3.   Ανεση στο λογο, αβιαστη γραφη. Τουλαχιστον για το ειδος. Μου αρεσε που δεν τον ενοιαξε και πολύ το πώς θα πει τί θα πει, βγαζει μια φυσικοτητα ο λογος του, κατι που φαινεται κι από το flow (Εχει μεχρι και σημεια χωρις ριμες. Κι επισης ωραιες ριμες). Δεν του βγηκε παντα αυτό αλλα περισσοτερο του βρηκε.

4.    Ερμηνεια: σχεδον παντα ανταξια των ατακων και μερικες φορες καλυτερη. Γαματη χροια, το ψευδισμα κανει ακομα πιο καφρικη τη φωνη του, αληθοφανεστατο παθος-αγριαδα, μοιαζει να νιωθει αυτά που λεει και το κανει με ορεξη. Νομιζω πως βελτιωθηκε ιδιαιτερα σε σχεση με το παρελθον.

5.    Τα σπαει ο τροπος που βριζει τον εαυτο του: Ξερω οτι δεν ειναι καμια πρωτοτυπη τεχνικη αλλα μου αρεσε η αξιοποιηση της. «Επικίνδυνος μπάσταρδος», «Ακραίος Γαμιόλης». xaxax. Ξεσηκωτικο.

6.    Διαλεχτες παραγωγες: Οκ, χιλιοφορεμενο στυλ αλλα το πηγε καλα ο empne. Και εξαιρετικες λουπιτσες εκοψες, βρωμερες και στυλατες, και drums που βαρανε εφτιαξε, με κλασσικα αλλα εθιστικα patterns. Τα drum samples ειναι πολύ επεξεργασμενα αρα περισσοτερο ψηφιακα παρα αναλογικα αρα καπως μακρυα από το στυλ της 90λας που ηθελαν, αλλα εμενα μου δινει την εντυπωση αντισυμβατικοτητας αυτό, παροτι ξερω οτι δε παιζει να το σκεφτηκαν ετσι. Τα σκρατσιδια ολοκληρωνουν καταλληλα.

Τα αρνητικά:

1.    Καποιες επαναληψεις λεξεων που κουραζουν αν ακουσει κανεις το EP πολλες φορες.

2.   Τα κομματια ειναι λιγα, επρεπε να ναι LP. Ακομη, το τελευταιο δε μου αρεσει και τοσο, που μας το παιζει καλουλης. Αν και αξιζει ακροαση.

3.    Το παιζει Ελληναράς του στυλ «θανατος στη Μέρκελ». Ξενερωτικο αυτο.

«Ξεχνα το Θύτη που ‘ξερες, τερμα οι καλοσυνες, battle με μαχαιρια πούστη, γαμα τις ρίμες»

Συμπερασματικά: Γαμησε. Το εχω ακουσει πολλες φορες και θα το ακουσω κι άλλες. Παροτι ελαφρως ηλιθιο (δε ξεφευγει από τη μαντραχαλίλα ουτε από το σεξισμο και την ομοφοβια των συντροφων του) ειναι γεματο ενεργεια. Και τη χρειαζομαι. Θα μ’ εψηνε άλλο ενα τετοιο δισκακι.

ΥΓ. Την επομενη φορα θα γραψω μυθιστορημα για το Χαρμάνη.