Ποίημα: Το αγόρι και ο δράκος

Ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας.

Ξανθός, γαλανομάτης, νεαρός.

Ο βασιλιάς πατέρας του

τον είχε παγιδεύσει σε ένα πύργο

επειδή γούσταρε το καταστατικό του ΚΚΕ

και τις πούτσες. Με το πέρασμα μηνών

κατάφερε να παραβιάσει

και την τελευταία κλειδαριά

του αμπαρωμένου κτηρίου.

Τότε συνάντησε ένα δράκο

να παραφυλάει την έξοδο.

Έτρεξε πίσω στο υπνοδωμάτιο του

προτού προλάβουν να τον τυλίξουν οι φλόγες.

Αποφάσισα να τον σώσω.

Για καθαρά εγωιστικούς λόγους.

Ήθελα κάποιον να μη με μισεί.

Τον είχα, παλιότερα, πετύχει

σε ένα trance πάρτυ κάτι παιδιών

που πούλαγαν mdma

για να αγοράσουν όπλα

ώστε να καθαρίσουν το βασίλειο

από την μάστιγα της κάνναβης

και το μαγείρεμα κοτόπουλων.

Πήρα σπαθί, πανοπλία

και σβάρνα για τον πύργο του αγοριού.

Έσπασα την είσοδο με το κεφάλι μου

-ενώ έπαιζε σφυρί- κι αντίκρισα

μαγεμένος τον δράκο.

Εκείνη ήταν η στιγμή που παράτησα το αγόρι,

απελευθέρωσα το τέρας και άρχισα να το κυνηγάω.

Πέρασαν χρόνια ανελλιπούς κυνηγητού.

Δεν ξέρω αν έκλασε μέντες με την παρουσία μου

αλλά για να μην φανώ ηλίθιος ας καταλήξουμε

στο ότι έτρεχε μακριά κοροϊδεύοντας, για να περνάει καλά,

και σίγουρα δεν τον χάλαγε που έχανε και κανένα κιλό.

Όταν το κεφάλι και τα πόδια μου

σιχάθηκαν τον εαυτό μου

παρήγγειλα κάτι στεροειδή

από κινέζους που με σπάμαραν

επί χρόνια με mail στο ίντερνετ.

Έτσι κατάφερα να πιάσω,

να σηκώσω το δράκο

και να τον κρεμάσω

από ένα δέντρο.

Το σχοινί έσπασε,

όπως και το ένα πόδι του δράκου.

Ταυτόχρονα εκσπερμάτωσε,

με κοίταξε στα μάτια

κι άρχισε να γελάει

περιφρονητικά

ακατάπαυστα.

Ένα πράγμα, από τότε μέχρι σήμερα

μου βασανίζει το μυαλό:

γιατί ποτέ δεν πέταξε;

Ίσως επειδή ήμουν πολύ φλώρος για να αυτοκτονήσω.