Το ποίημα του μήνα, pt.1

Αποφασισα να φτιαξω μια στηλη στην οποια θα ποσταρω, μια φορα το μηνα, ενα απο τα αγαπημενα μου ποιηματα. Ολα τα ποιηματα θα ειναι δικα μου. Παρτε ενα ερωτιαρικο για αρχη.

Γανυμήδης

Αναστρεφομενος γυμνα,

πανω σε ερημο κρεβατι αφημενος, ειν’ ενας ανδρας που παραλυρει –απο ποθο και κρασι– μεσα σε ονειρα που πυρετου εχουν μενος.

Δεν ηρεμει, παραμιλει...

κι ολο φανταζεται γλυκα και ξαναλεει...

οτι σε χρονια εικοσιεφτα δε ματαειδε ανοιξια τοσο ανηλεα το στηθος του να καιει.

Φερνει στο νου του ν’ αμολα η σαρκα Του, ευγενικα, μες τις παλαιστρες την απεραντη της χαρη˙

αυτος το μαγο να κοιτα το στερνο, τα ξανθα μαλλια, κι η αγαλλιαση την πορτα να χτυπαει.

Γι’ αυτο το νεο τυραννα, αν κι εραστης στα φανερα, την ψυχη του και το σωμα αλαφιασμενος...

μεχρι να πεσει στα παραθυρα της μνημης, τα λαμπρα, και να δακρυσει στην υγεια παλι δοσμενος.

Χλοη και λιμνη και δροσια σε ηλιοβασιλεμ’ αγκαλια, φιλια ερυθρα, βρισκεται παλι δοξασμενος.

Χορτατος τωρα κολυμπα, ολο το ειναι τραγουδα

τον υμνο που ‘ν’ στα 15 ετη του

αφιερωμενος.

**

Η αγαπη απλωθηκε ωστε να μαζωχτει. Και ν’ ατροφισει για τα γουστα των εθνων.

Ο ανδρας φευγει, αντι της ζωης, το δορυ θα πιαστει

που θα τον συρει, αυριο, εκτος των Αθηνών.

Σχιζει τα ονειρα, σκληρα, κι ο εφιαλτης τον ξυπνα,

τον εξοριζει στο μοιραιο πρωινο, η ευδαιμονια νοσταλγικα τον περιμενει για το «γεια»

μεσα στης πολης το πιο ευφωτο στενο.

Σπαραχτικα μα θεικα ο ερωτας θ’ αγκυλωθει...

–σαν ο χιτωνας βγει– πανω στο νεαρο.

Τοτε η σγουρη του κεφαλη και η θωρια Του η χρυση

θα σημανουν τον αποχαιρετισμο.