Το αίμα του Βδελύγματος.

Έχω ενα φιλο που σπουδαζει νοσηλευτης... "φιλο" τωρα, νταξει. Ενας παλιος συμμαθητης μου ειναι που τον βλεπω τρεις φορες το χρονο.  Ηλιθιος αλλα απολαυστικος, για λιγο. Απολιτίκ που το παιζει δεξιος για να φαινεται οτι εχει καποιο μη ουδετερο χαρακτηριστικο πανω του, στο οποιο αξιζει να δωσει κανεις σημασια. Τελευταια θελει να γινει και διαιτητης. Νομιζω πως νιωθει ασχημα αν δεν τον κραζουνε.

Πηγα σπιτι του σημερα και προτεινε να μου παρει αιμα. Κομπλε. Γαμαει το αιμα. Ειδικα το χρωμα του. Χρησιμοποιησε για πρωτη του φορα πεταλουδα, μια παιδικη. Φοβηθηκα καπως... οχι επειδη με αγχωνει η διαδικασια της αιμοληψιας γενικα. Τελοσπαντων εγινε επιτυχως η δουλεια. Υστερα πηρε τηλεφωνο τη γκομενα του:

-Ελα, που εισαι, θα ρθεις; Ειμαι εδω με τον Αντώνη.
-Στο δρομο ειμαι.
-Δεχτηκε να του παρω αιμα.
-Καλα μαλακας εισαι; Σοβαρα μιλας;
-Ναι, αφου ηθελε.
-Αν δε μου κανεις πλακα... ρε πας καλα; κι επειδη ηθελε; το πρωτοκολλο το ξεχασες;
-Πηρα ολες τις οδηγιες αντισηψιας.
-Δε λεω γι' αυτο... δεν ειναι σωστο αυτο που εκανες... χωρις λογο... αν μου λες αληθεια θα σου δωσω ενα χαστουκι...
-Και να παθει τιποτα τι σε νοιαζει. Αφου ειναι αναρχοκομμουνι.
-... να ρωτησω κατι; εχω μια απορια.
-Πες.
-Αναρχικοι δεν ειναι αυτοι που θελουν να παιρνουν χωρις να δινουν;

Παντα ηθελα να γραψω με το αιμα μου...