Μαρξ και συνθεσάιζερς,
καφεδες, κομικ, τοστ,
μνησικακιες.
Πηδας περιφερομενος
απ’ το ‘να στ’ άλλο,
επειτα απο το ενα ως το τιποτα,
ελπιζοντας τα παντα
να ‘ταν τοσο απλα και στοχευμενα
οσο η προκληση να κρατηθεις στη θεση
σου
κι αυτο το μεταβατικο 8ωρο,
λες και χρωστας σε καποιον πρωινο...
**
Επισης αγαπαω τον Αντρέα
–πιο γηινα απο την ομαδα μπασκετ
που σκουντουφλαει τις ορμονες μου
στο διαβα της. –
Σκεφτομαι το δευτερο δισκο,
το τριτο μου προσωπο,
τη βδομαδα με το ανοιχτο ματι
και τις μαλακιες που θα λεμε στο facebook
παραμελωντας, στην ησυχια της, τη
ποιηση.
Δεν ηταν η στιγμη που εκλασε ο
–πιθανως φασιστας– κυριος
καθως πυροβολουσα διπλα του
τη χαλαρωτικη φωτια μου.
Ετσι κι αλλιως μ’ επιασε νυστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.