10 δίσκοι που ακούω τον τελευταίο καιρό

Εδώ κι ένα μηνα αντιμετωπιζω, κατα καποιο τροπο, μια δευτερη νιοτη, καθως η μουσικη που ακουω μου θυμιζει την εποχη που ανακαλυψα το ραπ: ακουω μονο ραπ. Εστω, κατά 90%. Ξεσπασε καλοκαιρινη μπορα από ριμες, υστερα από μια αρκετα μεγαλη περιοδο που βυθιζομουν αναμεσα σε ορχηστρικη μουσικη, χιπστερ ηλεκτρονικα ειδη, ποστ ροκ, νεοκλασσικαλ γουειβ και κρουασαν σοκολατας από το χωριατικο. Τωρα κανω διατροφη, γυμναζομαι, δουλευω και αφοσιωνομαι στη μουσικη που τοσο τρυφερα αγαπησαμε. Είναι αξιοθαυμαστο το ποσο μπορει να αλλαξει ενας ανθρωπος, ή και όχι.

Αφου στο διαστημα που διανυουμε, ναι μεν εχω χρονο αλλα όχι τις απαραιτητες προυποθεσεις να φτιαξω κατι, σκεφτηκα να γραψω για δημιουργιες αλλων. Ακομα καλυτερα: να τις κρινω και να τις βαθμολογησω. Εχει πλακα το να βαθμολογεις ετσι για τη φαση, πραγμα που φανερωθηκε μπροστα μου λιγο αφοτου περασε ο γκροτεσκο γολγοθας του σχολειου, που δε μ’ αφηνε να το εκτιμησω. Αλλα σημασια εχει η μουσικη και τα πραγματα που παιρνεις. One love, one hate κλπ. Παμε.

Psycho Realm-The Psycho Realm (1997)

Χρειαστηκα περιπου 5 χρονια να εκτιμησω σωστα αυτό το δισκο. Τον ειχα ακουσει πεταχτα καπου 17 χρονων, περιεργος μου ‘χε φανει, καπου στη μιξη, καπου στις φωνες, δε ξερω τι επαιζε με τ’ αυτια μου τοτε. Αργοτερα πορρωθηκα με τον Σοπέν, τους Godspeed και τον Nosaj Thing, με αποτελεσμα η αισθητικη μου να προετοιμαστει καταλληλοτερα, απελευθερωμενη επαρκως απο το μελανιασμα του ζυγου των FF.C. Δυο 365ήμερα μπροστα, βρηκα τον εαυτο μου να λεει «πολύ ωραιο σιντακι» και να εθιζεται με το “confessions of a drug addict” αντι με τα ναρκωτικα, στα πολυκατουρημένα σοκακια της Αθήνας.

Πριν μερικες μερες, συνεχιζοντας να παλευω με τη μυθικων διαστασεων ταση ειδωλοποιησης των bilfs, αναρωτηθηκα ποιος θα ‘ταν ο επομενος τροπος να γουσταρω με κατι διαφορετικο από αγαθο εφηβικο δερμα, φωτεινα αγοριστικα χαμογελα κι ευωδιαστα στέρνα. Ηταν να ξαναφερω στο νου και την καρδια το ντεμπουτο των Psycho Realm, τοτε που ο B-Real ειχε σκασει σαν κομητης στη γη στο γκρουπ, ο Big Duke μπορουσε να περπατησει και να χεσει χωρις τη βοηθεια της υπερηλικης γιαγιας του και ο Sick Jacken… χμ… ουτε τοτε ειχε τριχα πανω του.

Αυτή τη φορα μου φανηκε ακομα καλυτερο. Φταιει που μελετησα και τους στιχους. Νιωθει κανεις καλυτερα το flow όταν τους πιανει επ’ ακριβως. Δεν εχω «αγορασει» άλλο αλμπουμ του συγκροτηματος, και δε ξερω ποτε θα το κανω αφου προς το παρον δεν αντεχω στην ιδεα των Psycho Realm αρχικα χωρις τον B-Real, κι επειτα χωρις τον Duke, ο οποιος ηταν απιστευτος. Μοναδικη αισθηση του ρυθμου και συνδυασμος αγριοφωναρας και μελωδικοτητας. Όχι ότι οι αλλοι πανε πολύ πισω, και το εξαισιο είναι πως οσο ταιριαζουν μεταξυ τους άλλο τοσο είναι διαφορετικοι, σε φωνη, flow και στιχουρχικη. Ο Sick Jacken εχει το πιο αλλοκοτο στομα, παιρνει λιγο να τον συνηθισεις. Σα να μην εφτανε η δυσκολοτατη προφορα του, χρησιμοποιει και τις πιο περιπλοκες λεξεις, αναφορες/παρομοιωσεις, αν και δε του γαμαει τη μανα (το λεω γιατι οι μεταφορες των ραπερς συνηθως μου ζαλιζουν λιγο το κεφαλι με τον κορεσμο και την επιτηδευση τους). Ο B-Real κατορθωνει να χειριστει την αν μη τι άλλο καρτουνιστικη φωνη του με ένα σατανικα ατμοσφαιρικο τροπο. Win.

Οι στιχοι γενικως κινουνται σε τετοιο υφος: περιγραφη ενός αστικου περιβαλλοντος γεματο «αποβρασματα» στα οποια ανηκουν και οι αφηγητες, προκληση, γκανγκστεριλικια, διαρκης υπενθυμιση του αναποφευκτου προωρου θανατου για κεινους που τραβηχτηκαν για τα λεφτα ή τη φημη σ’ αυτή τη ζωη. Πενθιμη ανακουφιση από τη πρεζα. Μπασιμο στο μυαλο τριων «σοφων» εγκληματιων ας πουμε, που απ’ τη μια παραπονιουνται για τη πορεια που ακολουθουν κι απ’ την άλλη καυχιονται, για τους ιδιους λογους. Όπως και να χει είναι πειστικοτατοι, κι επιπλεον εχουν και καμια πιο pro θεματολογια, πχ ένα κομματι ρολων που δειχνει την αλληλεπιδραση τριων συμμοριτών με τρια διαφορετικα κινητρα: ο ενας είναι εκδικητικος, ο δευτερος απληστος και εξουσιομανης, ο τριτος φιλοδοξος. Παιζει κι ένα τραγουδακι για τον ξεσηκωμο των μαζων. Δεν εχω βρει καλυτερο gangsta rap.

Οι παραγωγες, δεν εξηγειται αλλιως, ειναι φτιαγμενες στο mpc του Θεού. Ταυτοχρονα καυλωτικες και θλιβερες, βαρια βρωμικα drums, τουμπερλεκια και λοιπα που δινουν ένα σαγηνευτικο groove. Ο Sick Jacken με το B-Real καναν εξωπραγματικη δουλεια.
Εχω ακουσει πολλους δισκους που θεωρουνται κλασσικοι. Είναι μια απτις ελαχιστες φορες που συμφωνω με τη γενικη ετυμηγορια. Αυτό είναι ραπ, εσυ δεν εισαι ραπ.

Flow/Ερμηνεία: 9/10
Στίχοι: 8/10
Μουσική: 9.5/10
-8.8

Rhyme Asylum – Solitary Confiment (2010) 

Δεν ασχολουμαι πολύ συχνα με το Αγγλικό ραπ, κι οχι επειδη δε μ' αρεσει: βρισκω τετοια γοητεια στη Βρετανική προφορά των mcs που επιδιωκω να διατηρησω τη μαγεια της. Δεν καταλαβαινω πως το βλεπω ακριβως, μα μου φαινεται ότι κρυβει μια εντυπωσιακη ιδιοτητα να ξεχυνεται, αλητικη κι ερωτικη ταυτοχρονα.

Περα απ’ τη Βουγιουκλακη μεσα μου, γνωρισα εδώ και καμποσο καιρο τους Rhyme Asylum μεσω της πρωτης τους δουλειας, «State of Lunacy». Προκειται για τον τυπο των ραπερ που λιωνουν διαβαζοντας βιβλια, βλεποντας ταινιες και σειρες, λεξικα, μελετουν μυθολογια και θρησκειες, με σκοπο να πουν, επιστρατευοντας κάθε σχημα λογου και σπιθαμη φαντασιας, ποσο γαμανε. Νερντιά; «Im no geek, Im just infinitely smarter than you», λεει ο ενας εκ των τριων. Λαθος χρηση του συμπαντος; Εχει πλακα, λεω εγω.

Τη μια είναι καυλωτικοι, την άλλη υπερβαλουν και γινονται γελοιοι, είναι όμως μαλλον στο παιχνιδι αυτου του στυλ, δε μπορεις να αφιερωσεις ωρες στο να λες ότι εισαι τρομερος χωρις να πεις κατι τραγελαφικο. Μας πληροφορουν λοιπον πως σβηνουν τσιγαρα με τη γλωσσα τους, ραπαρουν χωρις να σηκωσουν με τα χερια το μικροφωνο γιατι το ελεγχουν με το μυαλο, ότι πηγαν να κοψουν τις φλεβες τους αλλα απλα ακονιστηκε το μαχαιρι, πως ηταν αθεοι μεχρι που ανακαλυψαν πως ηταν θεοι, ότι το IQ τους είναι διπλασιο σε αριθμο απ’ ότι τα σπερματοζωαρια που εχουν τα φλοκια μας, πως σκοτωσαν το Χριστο και τον κρεμασαν σ’ ένα δεντρο, ότι δε χρειαζεται να μας δειρουν γιατι μπορουν να μας καταστρεψουν ψυχολογικα, πως το συμπαν διαστελεται σε αδεια κομματια της μνημης τους, καθως με την ταχυτητα που κινουνται, θα ξεπερασουν τη θεωρια της εξελιξης, πως είναι αυτό που βγαινει μειον ένα «0» από δυο διαφορετικα ψηφια του δυαδικου κωδικα… μας συμβουλευουν να μην πινουμε αλκοολ όταν οδηγαμε αλλα να πινουμε στριχνινη και να πιλοταρουμε αεροπλανο κι αλλα τετοια εκτυφλωτικα. Που όπωσδηποτε κρατανε με τον ένα ή με τον άλλο τροπο το ενδιαφερον. Και μαλιστα χωρις να λενε ουτε μια φορα ότι την πινουν. Σε συνδυασμο με τ’ ότι σ’ ένα στιχο στο προηγουμενο cd τους αποκαλυπτουν τον μαρξιστικό τους προσανατολισμο, μπορουμε ανετα να υποστηριξουμε ακομα μια κινηση της κνε, μια φερελπιδη αποπειρα συμβολης στο κοινο του ραπ σκατου και στο σκατο του ραπ κοινου.

5-8 στα 18 τρακς του αλμπουμ ξεφευγουν απ’ το περιεχομενο που τους καθιερωσε κι επιχειρουν να μιλησουν βιωματικα ή να ασκησουν μια καποια ειδους κριτικη στα οσα συμβαινουν στον τοπο που μεγαλωσαν. Με εκπληξη διαπιστωσα ότι είναι όλα αξιοπρεπεστατα. Δε λενε τιποτα εκνευριστικο ή με υπερβολικα γραφικο τροπο –εκτος απ’ αυτό το κυνηγα τα ονειρα σου αλλα κλαιν- και δειχνουν το δρομο στους αλλους γαμιαδες ραπερς, ένα δρομο που οδηγει σε τοιχους με το συνθημα: Το «λεω κατι περα απ’ το ότι ειμαι καταπληκτικος» δε σημαινει «λεω για τους μασωνους που μας κυβερνανε». Βασικα αυτό το ειπα πιο πολύ για να εκφρασω την απεχθεια μου προς το Vinnie Paz. Να παει στο διαολο ο αταλαντος.

Anyhow, αναφερονται, μεσες ακρες, στο ποσο μαλακια είναι να δουλευεις 8 ωρες και να μην εχεις λεφτα να φας, στολιζουν τους μπατσους το κρατος και το χριστιανισμο, μιλανε για την εκμεταλλευση που ασκουν οι πλουσιοι, ανοιγουν τη καρδουλα τους και μας εμπιστευονται ότι δε τη παλευουν και καμια φορα ψηνονται ν’ αυτοκτονησουν, εχουν κι ένα κομματι αντιστοιχο του «με το χιπ-χοπ αντεχω». Κομπλε ατομακια.

Μ΄αυτά και μ’ αυτά ξεχασα να πω ότι είναι ολοι χαρμα στο flow, βγαζοντας ταυτοχρονα μπολικο παθος με τις ερμηνειες τους. Τα beats, και τα 18, είναι προσεγμενα, βαρανε πιο δυνατα απ’ ότι η Ρωσσική κυβέρνηση τους ομοφυλοφιλους και γεμιζουν το αυτι, ειτε προκειται για emo-psycho πιανακι ειτε για 90’s-like soul και λοιπες μαγκιες. Ομορφο υφος και συνοχη. Μπραβο στα παιδια.

Flow/Ερμηνεία 7.5/10
Στίχοι 7/10
Μουσικη 7/10
-7.1

Necro – Gory Days (2001)

Θα μου πεις, τωρα ανακαλυψες το Necro; Όχι, αλλα προσφατα του εδωσα την πρεπουσα σημασια. Ειχα δει κατι σιχαμερα κλιπς του, ειχα λιωσει κατι beats του, μικροπραγματα. Ελα που κατεληξα το τελευταιο διμηνο να τον χωνω σαν κατσαβιδι στον κροταφικο λοβο μου. Ναι, είναι λιγο μαλακας. Σεξιστακος, ομοφοβικος, αλλοτριωμενος. Προειδοποιω, όμως, οποιους τυγχανει να μη το γνωριζουν, ότι ανηκει στην προστατευομενη φυλη των Εβραίων, κι ο,τι πουν θα χρησιμοποιηθει εναντιον τους ως αντισημιτικη προπαγανδα.

Τωρα που ασκησαμε το ακτιβιστικο μας λειτουργημα, να πω ότι ο εν λογω mc αποτελει μια πληρη κι ακουραστη πολυμηχανη διασκεδασης. Μπορει το πρωτο που προσεχει κανεις να είναι ότι μιλα ολη την ωρα, πανω από 10 χρονια τωρα, για γαμησια και σφαγες, αρα δε διαλεξε και κανενα δυσκολο μονοπατι, είναι μια συνταγη που πετυχαινει παντα, σε οποιαδηποτε κοινωνικη ταξη κι αν απευθυνθει, ειτε αυτή το παραδεχεται ειτε όχι. Παρτε για παραδειγμα το Game of thrones: πουτσες μουνια βυζια κωλοι δολοπλοκιες τερατα και διαμελισμοι. Το βλεπεις εσυ, ο πατερας σου, η αδερφη σου, ο γιαπης της γειτονιας, ο καγκουρας της πλατειας που γαμαει την αδερφη σου, ο εμσι δασκαλος που σου κανει κραβ μαγκα για να μπορεις να αμυνθεις σωστα όταν στη πεφτουνε φασιστες, η Μέρκελ και η Πάολα Ρεβενιώτη.

Τελοσπαντων, ο Necro κατεχει και μια άλλη αρετη, εκτος απ’ το να τραβαει τη προσοχη με ανουσιες ακροτητες: μου βγαζει μια υποχθονια, μελαγχολικη αισθηση ότι οι περιγραφες του είναι κατά καποιο τροπο το παραπονο της ψυχουλας του. Ο,τι ντρεπεται να πει –γιατι είναι massive αντρακλας– του βγαινει αντιδραστικα εκει. Τον γλυκο μου…

Πυροδοτηση της παραπανω σκεψης, εκτος των αλλων, ηταν και το ποσο αυθεντικο μου φαινεται το συναισθημα των beats. Ο Necro είναι ενας περιεργος τυπος, όχι μονο επειδη μιλαει για πουτανες με κομμενα κεφαλια και σκατα στα ρουθουνια, μα επειδη το κανει πανω σε απιθανες μουσικες που ο ιδιος επιμελειται, που λαμβανουν θεση ως οι πιο χαρακτηριστικες του ειδους, με στυλ που πολυς κοσμος προσπαθει να μιμηθει για να πει τις ποζεριες ή τις τυψιες του, αλλα ποτε δε φερει εις περας το αποτελεσμα αυτης της σκοτεινης, λασπωμενης και παραλληλα αρχοντικης φυσεως υφης. Μπορει πολλες φορες να μην προσθετει καν drums, να ‘ναι ένα sample που τα ‘χει όλα μεσα, ωστοσο η τεχνικη του «ψαχνω τα μαγικα 4 δευτερολεπτα σε ένα κομματι που αν επαναληφθουν, μονα τους, θα ξεδιπλωσουν μια ολοκαινουρια θεσπεσια μπιταρα» δεν πρεπει καθολου να υποτιμαται. Ρυθμοι απ’ τα εγκατα της γης, που κατ’ εξαιρεση μεταπηδουν σε πιο φωτεινη φατσα: εχουνε παντα ψυχη, ολοζωντανη που σπαρταραει στη μουσουδα σου.

Θα ‘ταν παραληψη να τελειωσω την κριτικη διχως να αναφερω τις μικροφωνικες του ικανοτητες. Τι να πω κι εκει δινει ρεστα. Οπλισμενος με ορμη, ομορφη τραχια χροια, εκσφενδονιζει multies, δε νιωθει χριστο.

Το Gory Days είναι οπωσδηποτε το magnum opus του. Ένα κι ένα όλα τα beats, χυμαρωδες performance, ποικιλια στο mood, χορταστικο αλλα όχι υπερβολικα μεγαλο σε διαρκεια cd. Φαντασιόπληκτος και ακολαστος, πιο αξιαγαπητος κι απο το Μιχαλάκη. Αυτος είναι ο Necro.

Flow/Ερμηνεία: 8
Στίχοι 7.5
Beats 9
-8.1

Eyedea & Abilities – E&A (2004)

Μυήθηκα στον Eyedea μεσω του πρωτου αλμπουμ που εβγαλαν με τον Abilities, το «First Born». Η παρθενικη ακροαση μ’ αφησε αναποφευκτα συξυλο, φρικαρισμενο-συγκινημενο αλλα και χαρουμενο, την ωρα που συνειδητοποιησα πως δε κοιμομουν, πως εκεινες οι σαγηνευτικες ψυχεδελικες μελωδιες, τα δυναμικα υποτονικα drums, τα πρωτοτυπα σκρατς, συναντιοντουσαν οντως με τη φωνη ενός ραπερ σε δημιουργικη εκσταση. Σα να ‘χε χορηγηθει μ’ αρκετα ναρκωτικα ώστε να μπορουσε να βλεπει ολες τις λεξεις και τα στοιχεια του Συμπαντος, να τα συλλεγει με γυμνα χερια κατεβαζοντας τα από ψηλα, μετουσιωνοντας τα σε ραπ. Έλεγε ιστοριες, επιγειες ή abstract, από το μετατραυματικο στρες του πολεμου ως τα βιβλια του πλατωνα, απ’ τις σουρρεαλιστικες αφηγησεις με ψαρια μεχρι το κουπλε για τη γκομενα που δε σου καθεται επειδη θελει ένα μοδατο πλουσιο αθλητη που του ‘χει παρει ο πατερας του μια αμαξαρα, κι εσυ δεν εχεις χρονο ν’ ασχοληθεις με το να την κερδισεις, γιατι πρεπει να ψαξεις να βρεις δουλεια, ηταν όλα μελετημενα, αριστοτεχνικα και διαυγη. Υπηρχαν και 3 battlαδικα κομματακια, ετσι για να φανει με κάθε πιθανο τροπο ποιος είναι τ΄ αφεντικο.

Μετα την εμπειρια που βιωνα κάθε φορα από τοτε και στο εξης με τον παραπανω δισκο, δισταζα δικαιωματικα να προχωρησω στον επομενο του ντουέτου. Αναρωτιομουν, απ’ τη μια, μηπως δεν ειχα παρει το περισσοτερο δυνατο από εκεινη τη δουλεια, ώστε να προχωρησω, κι απ’ την άλλη φοβομουν μην καταρριφθει ο μυθος στα ματια μου. Ε, μετα το περας ενός διαστηματος δεν αντεξα κι εβαλα να παιζει το E&A. Εμεινα εκθαμβος από το intro: υπεργαλαξιακα καλο ραπ, ευστροφο, με σκρατς πανω στις ιδιες τις μπαρες του κουπλε, πραγμα που δεν εχω ξαναδει, και πολυχρωμα φλογερο beat του Abillities για να φτυσει πανω ο Eyedea ατακες σχετικα με το ποσο τιτανομεγιστος είναι. Μα όταν είναι οντως, πώς να του κρατησεις κακια; Επομενο τραγουδι, παρομοιου τυπου, ανεβαστικο, πολύ γρηγορο ραπ με αερινο τροπο, άλλη μια αποδειξη του ποσο μεγαλος τεχνιτης ειναι ο μαν. Μετα παλι η ιδια φαση, μετα η ιδια, κι αρχισα σιγα σιγα να κατεβαινω από τα συννεφα.

Το πρωτο προβλημα μου είναι ότι ενώ μιλαμε για ένα δισκο που εσκασε τρια χρονια μετα του First Born, εχει 11 κομματια (με 2 ετσι κι ετσι instrumentals), το κυριοτερο πραγμα που λεει ο eyedea είναι ποσο wack είναι οι mcs. Εξι τετοια τρακς εναντι τριων, που ξεφευγουν απ’ το θεμα της πρηξαρχιδικης αυταρεσκειας, και δε θα μ’ ενοιαζε, αν δεν ηταν για τον Eyedea. Δεν δικαιολογει όλα αυτά τα κομματια ουτε με εκρηκτικες ατακαρες ουτε με φαντασμαγορικες παραγωγες.

Γενικως η μουσικη είναι σημαντικα κατωτερη από κεινη του προηγουμενου, και δεν το λεω σε καμια περιπτωση επειδη εχει πιο wild style always been a bad child my guns go poom poom υφος. Και το πιο country και χειμωνιατικο μερος δεν είναι τιποτα για να κοψεις το χερι. Για να μην το παρακανω όμως, ουτε κακο είναι, ουτε μετριοτητα. Εχει καποια φαντασια, νευρωσπαστες –με την καλη εννοια– αλλαγες σε drums, απολαυστικα σκρατς κι ένα διαφορετικο, προσωπικο, κοκκινοπράσινο Abilities στυλ. Αλλα δε με τρελαινουν, εκτος από 1-2.

Στ’ αρνητικα, επιπλεον, καποια ενοχλητικα, για μενα, ρεφρεν, και μια πικαντικη τσαχπινια με φρασεις κολλαζ από ταινιες κλπ, που πετανε οπου λαχει και από ένα σημειο και μετα γινεται εκνευριστικη.
Τα κοινωνικοκαταθλιπτικοτέτοια κομματια δε κερδιζουν και κανενα βραβειο σχολιασμου/εξιστορησης/προσωπικης εκφρασης, περα από ένα, που παρουσιαζει τις ερωτικες σχεσεις ως ένα ψυχαναγκασμο που σκλαβωνει και τα 2 ατομα με παρανοικες σκεψεις κτητικοτητας, αφηνωνοντας τις μοναδες ανολοκληρωτες και δημιουργωντας καταστροφικα σκηνικα. Εχει τοσα πραγματα να δεις και να μαθεις στον κοσμο τουτο, ξεκολλα ερωτιαρη μαλακα που δε μπορεις να ζησεις χωρις την καριολα σου να πινετε καφε και να κοιτατε τον τοιχο αν δε φασωνοσαστε. Χεσε μας πια… καλα, δε καταληγει ακριβως εκει ο eyedea αλλα δε με νοιαζει. Εξαιρετικο κομματι.

Τι να πω, κριμα που πεθανε ο τυπας, μεναν πολλα να κανει ακομα. Τελοσπαντων, συμπαθητικο σχετικα δισκακι το E&A αλλα εχει καποια πραγματα που μ’ εκνευριζουν, γι’ αυτό ξεσπασα λιγακι. Και το κακο είναι ότι ουτε το «By the throat» με αποζημειωσε επαρκως. Τα υπολοιπα δεν τα ‘χω ακουσει, ωστοσο, μονο και με το «First Born» μπαινει στους καλυτερους μου mcs, και ο Abilities στους καλους παραγωγους.

Flow/Ερμηνεία 7.5/10
Στίχοι 6/10
Μουσική 6/10
-6.5

B. Dolan – Fallen House/Sunken City (2010)

B. Dolan: άλλος ενας λευκος χοντρος ραπερ με μουσια που το εχει και κανει κυριως πολιτικα κομματια. Δε ξερω αν είναι χορτοφαγος.

Το περιεχομενου αυτου του ομορφου album σχετιζεται με την περιγραφη, μεσα απ’ τα ματια ενός τετοιου ατομου αλλα και τριτοπροσωπης αφηγησης, της παρηκμασμενης αμερικανικης κουλτουρας, διαμορφωμενης από τις οικονομικες και κοινωνικες συνεπειες του καπιταλισμου. Τρομολαγνεια, κοκα κολα ανακατεμενη με φυστικοβουτυρο, ανεργεια, σταυροι, τηλεορασεις, καμερες και οπλα. Αφεντικο-υπαλληλος-πελατης, αφεντικο-πελατης-υπαλληλος. Παρανοια με γελοιοτητα, μπουλντοζες με κοστουμια, ψυχροι πολεμοι. Η φαση σιγουρα δε διαφερει ιδιαιτερα απ’ τη χωρα που γεννησε το BD Foxmoor, κι οπου διαφερει η κεντρικη ουσια μενει ιδια. Εχει κι αρκετες αναφορες σε πολιτικα γεγονοτα που αξιζει να ψαξετε (αλλιως δε θα πιασετε καποιους στιχους). Καλα τα λεει ο Dolan. Να δω όταν ερθει το θεατρο δρομου να του παρει το σπιτι τι θα πει.

Η μουσικη είναι εξ’ ολοκληρου μηχανορραφία του Alias. Fuck yeah. Μου θυμιζει το στυλ του El-P στο Cancer for Cure. Κατά καποιο τροπο παρομοια συνταγη: βομβαρδισμος από samples και ηλεκτρονικους ηχους, μακροσυρτα subkicks, συνονθyλευμα από breaks να πιεζουν το κρανιο, με κανα συνθετικο drum μοτιβο εδώ κι εκει. Πολλες μελωδιες, από πληκτρα μεχρι μπουζουκι και βαλκανικες τρομπετες, να εναλλασονται κι εκεινες γρηγορα και εφεδιασμενα. Οι ηχογραφησεις στις φωνες είναι πολυεπιπεδες κι εξισου θορυβωθεις, συμπεριλαμβανομενων στρετσαρισμενων λεξεων, pitch down κι οποιον παρει ο χαρος. Φλερταρει ελαφρως με το overproduced και μενει στο φλερτ. Προσωπικα δεν εκστασιαζομαι μ’ αυτου του τυπου τις παραγωγες, συνηθως γουσταρω αλλα ως εκει, γι’ αυτό και τα κομματια που λιωνω περισσοτερο είναι τα λιιγο πιο απλα, Earthmovers, Marvin (ενα θεικο τραγουδι για την ιστορια του Marvin Gaye) κλπ. Όλα εφιστουν τη προσοχη όμως.

Τεχνικα ο Dolan είναι αρτιος, πλουσιο λεξιλογιο κι εκφραστικα μεσα, δυναμικη παρουσιαση, ωραιος καθαρος τονος στη φωνη.

Εν κατακλειδι, τσεκ, είναι ο,τι πρεπει για ένα ακομα πιο κολασμενο πρωινο στην ηδη δονουμενη από κομπρεσερ πολη.

Flow/Ερμηνεία 7/10

Στίχοι 7.5/10

Μουσική 7.5/10

-7.3

Atmosphere – Overcast! (1997)

Δεν ξερω κανενα φιλο ή γνωστο που να ακουει σοβαρα ραπ και να μην εχει λιωσει το God loves Ugly. Οι Atmosphere είναι, σταθερα με τον καιρο, ένα αξιοπρεπεστατο συγκροτημα, με τις ιδιομορφιες και τις αδυναμιες του, παντα καταφερνει όμως να τραβηξει τη σκεψη το ρυθμο και τα βλεμματα, οντας ευπεπτο με τη θετικη εννοια. Ο Slug, παροτι ποτε εντυπωσιακος ερμηνευτικα, δινει τη βεβαιοτητα ότι θα ‘ναι κλασσικα καλος και ότι νιωθει τους στιχους του, οι οποιοι, ερωτικοι ή κοινωνικοι, αλληγορικοι ή σαφεις, μετρανε ξερωγω. To ιδιο και για τις μουσικες του Ant.

Με δυο δισκους ειχα ασχοληθει, God loves Ugly και το Family Sign, ωσπου αποφασισα να μαθω ποια ηταν η μορφη του γκρουπ στο ντεμπουτο, «Overcast!». 18 κομματια, 1 παραπανω Mc στο συγκροτημα (Mc Spawn, εφυγε μολις τελειωσε το σιντι). Σαφως πιο old-school υφος, λιγοτερο δραματικο, μινιμαλιστικα μπουμ-μπαπαδικα σκοτεινα πραγματα, περισσοτερο battle (βασικα, battle), και ενιοτε λιγοτερη συνοχη θεματων λογω περισσοτερων παραισθησιογονων. Ο Slug φαινεται πως είναι ψαράς: πιο εφηβος στη σκεψη και τη συμπεριφορα, με προφανη καλλιεργησιμα χαρισματα… ο spawn νταξει ένας ok mc. Ξεχωρισα κυριως δυο storytellings και το «1957», λογω της καυλας στο χωσιμο και του sample κλασσικης μουσικης :P Κατά τα’ αλλα, ειμαι χαρουμενος που οι Atmosphere εξελιχθηκαν τοσο. Για ιστορικους λογους κι όχι μονο, solid lp.

Flow/Ερμηνεία 5.5/10

Στίχοι 5.5/10

Beats 5.5/10

-5.5

Gangstarr-Moment of Truth (1998)

Παντοτε ετρεφα αγαπη για το στυλακι που εχτισε ο Premo. Χωρις να λιωνω τα beats του, οποτε φταναν στ’ αυτια μου κουνουσα το κεφαλακι σαν κουνελι που το ακουμπας στο πιγουνι.

-fun fact: Η αδερφη μου πηρε ένα κουνελι και ανακαλυψα ότι εχουν αυτό το αστειο χαρακτηριστικο: αν τα αγγιξει κατι εκει τιναζονται ενστικτωδως, σα να τους εριξες με τέιζερ-

Αυτά τα σκανδαλιαρικα, λαμπερα chops, τα smooth drums, τα groovy subs, παντρευονται σχεδον αναποφευκτα με τη φωνη του Guru, που εχει αναπτυξει παρομοια χαρακτηριστικα. Σα να βρισκεται καπως στο μεταιχμιο του ραπ των 70’s-80’s και της νεοτερης σχολης. Χαλαρος, που και που με συνθετες ριμες, αλλοτε υπερβολικα απλες. Του βγαινει συνηθως σε καλο, παρολαυτα απεχει μιλια από το τελειο. 

Τα θεματα του ξεκινανε από το ποσο τρελες και αρρωστες είναι οι ριμες του, επεκτεινονται με καποια διδακτικα, συνηθως αντισυστημικα-αντιεμπορευματικα κομματια, υστερα κανα ερωτικο να υπαρχει, storytelling και μετα παλι ποσο καυτοι είναι οι Gangstarr και τι μπιταρες που κανει αυτος ο χρυσοχερης ο DJ Premier. Εδώ είναι το φαουλ. Εστω, ένα απ’ αυτά: είναι τοσο σιγουρος που ενιοτε σπαει αρχιδια, επαναλαμβανεται, φλυαρει, κουραζει με τις μεταφορες του και το flow. Κατά συνεπεια οι συμμετοχες από αλλους ραπερς στο σιντι, παροτι δε θα τις ελεγα τιποτα ιδιαιτερο, καταντουν αποσυμπιεση απ’ την παρουσια του Guru. Στο ιδιο μονοπατι τον ακολουθει και ο Premier, με τον τροπο του. Ενώ τα beats, μεμονωμενα, δινουν ανα περιοδους ρεστα και συχνα είναι ικανοποιητικα, αν τ’ ακουσεις όλα κατεβατα σου καινε λιγο τα εγκεφαλικα κυτταρα. Θεε μου, όχι 20 κομματια, καλοι ειστε αλλα μην του πετατε τα ματια εξω με κουταλι. Νομιζω πως το υφος του Moment of truth μου μιλαει περισσοτερο απ’ το Hard to Earn, ωστοσο, είναι δυο φρεσκοι, δροσιστικοι δισκοι, όχι ενας.

Flow/Ερμηνεία 6/10

Στίχοι 6/10

Μουσικη 6.5/10

-6.1

Necro-I Need Drugs (2000)

Ένα ετος πριν την επισκεψη του Gory Days στη γη, πηρε τους δρομους αυτό. 

Ξερωγω… νοστιμο με μερικες μπιταρες, ιδια φαση με πιο πολλα γαμησια παρα splatter, κανα δυο κομματια που ξεφευγουν θεματολογικα (πχ για τις κατσαριδες), μαυρη χιουμοριστικη αντιμετωπιση της εφιαλτικης θύελλας του εθισμου στην ηρωινη, εξορμηση στη χωρα των αφροδισιων νοσηματων, ξεδιαντροπο μισος για τις γυναικες και τους πουστηδες και μερικα ακομα, που θα με εκνευριζαν, αν δεν εδειχνα ανωτεροτητα ώστε να απολαυσω τα οποια χαρισματα του album. Το οποιο, δυστυχως, κουραζει, γιατι κραταει παραπανω απ’ ότι θα πρεπε. Μερικα κουπλε φαινονται ατελειωτα. Αλλα μετραει, σιγουρα.

Flow/Ερμηνεία: 7.5/10

Στιχοι: 6.5/10

Beats 6.5/10

-6.8

Ol’ Dirty Bastard – Return to the 36 Chambers

Ας αφησουμε το Necro για να παμε στο νεκρό. Ο ODB ηταν ενας αφροαμερικανος πιστος στο ρολο που του επεβαλε το αμερικανικο ονειρο και η αποικιακη ηθικη. Γινοταν ευχαριστος και διασκεδαστικος με το να κανει τον πιθηκο και να ασχολειται μονο με την λαχταριστη υπερμεγεθη ψωλη του, τα λεφτα, τα οπλα και το ποσο τα σπανε οι Wu. 

Αν τους δεις από απαθη σκοπια, αυτοι οι mcs μπορουν να είναι εμψυχωτικοι. Αν τους δεις από κοινωνιολογικη θα βγαλεις καποια χρησιμα συμπερασματα κι αν τους δεις από καλλιτεχνικη πιθανως θα εκτιμησεις την αυθορμητικοτητα του ηχου. Θα παρεις τελος καποια μαθηματα ή απλη απολαυση σε θεματα ερμηνειας. Γι’ αυτό μην κανεις το λαθος όπως κι εγω εκανα, ως νεαρος ηθικολογος, να αποκλησεις αυτή τη κατηγορια, μουσικα, που φερει μαλιστα τοσο μεγαλη κληρονομια.

Στον πιο πετυχημενο δισκο του Μπάσταρδου ανακαλυψα τρια πολύ ανεβαστικα τραγουδια, τη φανκι πλευρα του RZΑ… χμ… το υπολοιπο είναι απλα για να τα’ ακους με φιλους στο αμαξι καθως κυματιζουν τα μαλλια σου στον αερα της εθνικης οδου. Ή τουλαχιστον να μιλας με το Φρανκ στο fb. Ως εκει. Αν ειχε 10-12 κομματια θα το ακουγα και σε άλλες περιπτωσεις μεχρι το τελος.

Shimmy Shimmy ya shimmy… ή ο,τι στο πουτσο...

Flow/Ερμηνεία: 6.5/10

Στίχοι: 5/10

Beats: 5.5/10
-5.6

Necro-Murder Murder Kill Kill EP (2012)

Τοσοι χειμωνες αφησαν πισω τους μια μυρωδια φαντασιακης αγαλλιασης κι αυτό το καθικι εμεινε ιδιο κι απαραλαχτο. Ακουγεται λιγο πιο κρυσταλλινη η φωνη του στις μιξεις παντως. Λεει παλι ότι κανει τις γυναικες να πονανε όταν προσφερει αδυσωπητο ερωτα, πως ενας γιατρος σφαζει κοσμο γιατι εχει πλακα, ότι σκοτωσε το μωρο μιας μανας και στ’ αρχιδια του και πως το δικαστηριο τον καλεσε να εμφανιστει σε μια ωρα που συνηθως κοιμαται, κατι που τον δυσφορει κανοντας τον να βαριεται να παει. Εχει παλι μερικα τραγουδια που ξεφευγουν απ’ το πυροβολω μαχαιρωνω και σοδομιζω, ένα για τη σχιζοφρενεια, τρια για την αλητικη Εβραική καταγωγη, την αναλογη ζωη στους δρομους και για τη γιαγια του που επεζησε απ’ το ολοκαυτωμα. Κραζει τους ραπερς που τους ελεγχους οι δισκογραφικες και καυχιεται ότι είναι ανεξαρτητος, τετοια. Με άλλα λογια, 4-5 αριστουργηματικα beats, τα υπολοιπα καλουτσικα ως καλα. Ερωτευτηκα τον κουλ καημο του Rabbi Holding Guns, την παιχνιδιαρικη κακια του Porn Game Crusifixion. Διάφορα.

Παντως δεν εχω ιδεα γιατι να ονομασεις το αλμπουμ σου διπλο EP, όχι LP, ενώ κραταει 40 λεπτα. Μου θυμιζει τη διπλη σοδα διετης από το south park… κατι παρομοιο. Anyway, ακουγεται ολοκληρο ανετα, παρα καποιες βαρετες συμμετοχες.

Flow/Ερμηνεία 7.5/10

Στίχοι: 6.5/10

Μουσικη: 7/10
-7