Η δισκογραφία του Βδελύγματος (2012-2016)

Είπα να κάνω μια ανασκόπηση και αρχειοθέτηση, μέρες που είναι. Έχω φτιάξει διάφορα σκηνικά τον καιρό που ασχολούμαι με το ραπ (γύρω στα εννιά χρόνια ας πούμε) και τα beats, αλλά τα περισσότερα δεν κυκλοφόρησαν επίσημα, και καλώς έγινε αφού ήταν πιο πρόχειρα και πρώιμα απ' ότι θα ήθελα τελικά να με αντιπροσωπεύει εφ' όρου ζωής. Συμμετοχές σε άλλα cd έχω κάνει ελάχιστες άρα δεν θα φτιάξω ειδική κατηγορία, συγκεκριμένα στο Κενό των Jolly Roger (2014) και στο Ρίμα στο Κύμα του Mc Ανεμιστήρα (2012).

Όλες οι οφίσιαλ κυκλοφορίες μου βγήκαν (τυπώθηκαν, διακινήθηκαν και ανέβηκαν διαδικτυακά προς ακρόαση) μέσω της κολεκτίβας Θέατρο Δρόμου, ξεκινώντας από το 8 φετίχ το οποίο πρόκειται και για τον πρώτο δίσκο της συλλογικότητας (υπ' αριθμόν 000).

Βδέλυγμα & Onesecbeforetheend - 8 φετίχ (2012)

Κυκλοφόρησε στις 21 Δεκέμβρη του 2012. Πρόκειται για μία συνεργασία με τον Onesecbeforetheend (φίλος εκτός θ*δ), και Το Σφάλμα στα beats. Ένα θεατρικός δίσκος για την φιλοσοφική, πολιτική και κοινωνιολογική επέκταση των σεξουαλικών παρεκκλίσεων αλλά και της σεξουαλικότητας γενικότερα. Αφήγηση και ανάλυση, η οποία υπάρχει βεβαίως στην καθαρότερη της μορφή στο booklet του δίσκου (και στο rapgenious αργότερα). Αφορμή για τη δημιουργία αυτού του έργου στάθηκε η κοινή μας αγάπη, εμένα και του Onesec, για τα βιβλία του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Ακολούθησε έντυπη εκτεταμένη έκδοση (είτε spin off/συνέχεια ως επι το πλείστον) του δίσκου, με τον τίτλο "8 φετίχ: Directors Cut", το Δεκέμβρη του 2013. Το βιβλίο περιέχει διηγήματα από τους Alex Titkov, Φώντας, Anima, Πινόκιο, Onesecbeforetheend, Πολύγωνος που επεκτείνουν τη μυθολογία 8 φετίχ. Εισαγωγή από εμένα, τον Φρανκ και τον Φώντα καθώς και εικονογραφήσεις για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ από τον Φρανκ.

Αναλυτικά credits του δίσκου:
Βδέλυγμα: Στίχοι και ερμηνεία τους. Πρόσθετα τύμπανα στα 4, 5 & 7. Γενική διευθέτηση.
Onesecbeforetheend: Στίχοι και ερμηνεία τους. Γραφιστικά και φωτογραφίες.
Το Σφάλμα: Μουσική παραγωγή. Μίξη. Γενική διευθέτηση.
Ανδρείκελος: Mastering. Scratch στο 8.
Kidis-ool: Χουμέι. 'Αρπες στόματος στο 8.
Φρανκ: Σχεδιασμός promo αφίσας.

Η ηχογράφηση έγινε στο "Boudoir" με ηχολήπτη τον Πρόεδρο Κυρβάλ.

Στίχοι και αναλύσεις: http://genius.com/albums/And-onesecbeforetheend/8
Ιστορικό του δίσκου: http://theatrodromou.blogspot.gr/2012/12/8-promo-video.html
Κείμενο για το ότι δεν είμαι φασίστας: http://theatrodromou.blogspot.gr/2014/06/8.html

Είναι ακόμη διαθέσιμο για παραγγελία στο theatrodromou@yahoo.com (5 ευρώ), καθώς και το βιβλίο στην τιμή των 3.

ΥΓ. Remix από το Σκιαγράφημα στο Θέαμα του Βιασμού εδώ.

Βδέλυγμα - Γρανάζι OST (2014)

Πρώτη instrumental κυκλοφορία. Ένθετο cd/soundtrack στο κόμικ του Φρανκ, Γρανάζι. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2014, και αποτελείται από 5 κομμάτια προορισμένα κυρίως για να ακούγονται κατά την ανάγνωση του κόμικ. Η υπόθεση έχει να κάνει με την εργατική επανάσταση σε κάποια βιομηχανική δυστοπία. Σύμφωνα με το δημιουργό "Πρόκειται για την αποτύπωση της σύγχρονης Δύσης και την επιμονή της να μην αποδέχεται την παρακμή. Συμβαίνει. Αντίθετα με όσα εξιστορούνται στις σελίδες του κόμικ δε μας στοιβάζουν στα υπόγεια, τουλάχιστον όχι άμεσα. Μας στοιβάζουν όμως στις πόλεις, στις δουλειές, στα σχολεία. Είμαστε τα γρανάζια που κάνουν τη μηχανή να γυρνάει. Γνωστό κλισεδάκι. Νιώθουμε σε κάθε μας στροφή τον πόνο του να χαραμίζεις τη ζωή σου για να δουλεύει μια μηχανή που δεν χρησιμοποίησες ποτέ.".

Αναλυτικά credits του OST:
Mουσική παραγωγή, Προγραμματισμός: Βδέλυγμα
Μίξη, Master: Ανδρείκελος

Εξώφυλλο/Ετικέτα: Φρανκ

Δελτίο τύπου: http://theatrodromou.blogspot.gr/2014/03/14.html

Πωλείται μόνο μαζί με το 24σέλιδο κόμικ. Διαθέσιμο ακόμη. Παραγγελίες στο theatrodromou@yahoo.com (5 ευρώ βιβλίο + cd).

Βδέλυγμα - Η σονάτα του Βδελύγματος (2014)

Μέτα από τόσα βάσανα και κόπους, κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτέμβρη ο πρώτος σόλο δίσκος μου με τον τίτλο "Η σονάτα του Βδελύγματος" (θ*δ: 002). Αποτελείται από 13 κομμάτια, κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικά, σε αντίθεση με το 8 φετίχ. Το φάσμα του καιρού κατά τον οποίο δημιουργήθηκαν τα κομμάτια είναι μακρόχρονο (2009 με 2014). Συμμετέχουν με κουπλέ ο Α. Εχθρός, ο Sonder και ο Φρανκ. Ο δίσκος επενδύθηκε με την έκθεση φωτογραφίας από το Καθίκι (τίτλος "Η πάλη των νευρώνων"), που ανέβηκε στο διαδίκτυο στην youtube έκδοση, μία φωτογραφία για κάθε κομμάτι, ενώ παρουσιάστηκε και σε διάφορα Live, κυρίως στην παρουσίαση δίσκου στον ασύρματο.

Αναλυτικά Credits δίσκου:
Διεύθυνση παραγωγής: Βδέλυγμα
Εκτέλεση παραγωγής: Θέατρο Δρόμου
Στίχοι, ερμηνεία: Βδέλυγμα (feat Α. Εχθρός, Sonder, Φρανκ)
Μουσική παραγωγή/προγραμματισμός: Βδέλυγμα, Το Σφάλμα
Μπάσσο: Αντώνης Δεδούσης
Μίξη: Βδέλυγμα, Το Σφάλμα, Hasmody (Ανδρείκελος στο 03)
Master: Ανδρείκελος

Φωτογραφίες: Καθίκι
Artwork: Φρανκ

Στο booklet παίζουν οι στίχοι, στο rapgenius οι στίχοι συν εισαγωγικά κείμενα για κάθε κομμάτι: http://genius.com/albums/Bdelygma/H-sonata-tou-bdelygmatos
Δελτίο τύπου: http://theatrodromou.blogspot.gr/2014/08/blog-post_21.html

Διατίθεται στην τιμή των 5 ευρώ, παραγγελίες στο theatrodromou@yahoo.com

Βδέλυγμα, Jolly Roger & Το Σφάλμα - Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ (2015)



Δίσκος που κάναμε με τα παιδιά και πήρε 3 και κάτι χρόνια να ολοκληρωθεί. Ίσως είναι ο καλύτερος του θ*δ, ποιος ξέρει. Πάντως ήταν σίγουρα ένας άθλος η κυκλοφορία του. Έχει μέσα κομμάτια που δεν θα κάναμε σήμερα αλλά τα κομμάτια που κάνουμε σήμερα δεν θα ήταν έτσι αν δεν κάναμε εκείνα τότε. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα έργο που φανερώνει με τον ιδανικότερο τρόπο το τι προσπαθήσαμε να κάνουμε γενικά με την συλλογικότητα. Να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και τους εαυτούς μας. Δεν τα καταφέραμε, αλλά μας έμεινε μια ωραία ανάμνηση. Ίσως κάποια στιγμή τον εκτιμήσετε σαν αυτό που είναι.

Αναλυτικά credits δίσκου:
Διεύθυνση παραγωγής: Βδέλυγμα
Εκτέλεση παραγωγής: Θέατρο Δρόμου
Στίχοι, Ερμηνείες: Βδέλυγμα, Jolly Roger, Το Σφάλμα (feat. Φρανκ στον Τρελό)
Μουσική παραγωγή/προγραμματισμός: Βδέλυγμα, Geppetto, Το Σφάλμα
Μπάσσο (σε μερικά κομμάτια): Αντώνης Δεδούσης
Μίξη, Master: Ανδρείκελος
Artwork: Θοδωρής Φράγκος
Πλήκτρα στο Χαμογέλα 2014: Τρελογικός
Βιντεοκλιπ στο Μπαλόνι: Κυκλοθυμία
Γκραφίτι για όλα τα κομμάτια: Act

Διατίθεται στην τιμή των 6 ευρώ, Χάρτινη θήκη (κουτί), 68σέλιδο μπούκλετ με στίχους και κείμενα, φωτογραφίες από λάιβ και λοιπά. Το κουτί έχει μέσα και αφίσα με τα γκραφίτι του Act που γίνανε για το δίσκο, και, τέλος, αυτοκόλλητα θ*δ.

Δελτίο τύπου: http://theatrodromou.blogspot.gr/2015/03/jolly-roger.html

Βδέλυγμα - Κρέμα (2016)



Ένα ερωτικό-πολιτικό-πολεμικό EP προσαρμοσμένο στην αισθητική των νέων ψηφιακών μέσων. Αγοράστε το πριν τελειώσει/τελειώσω. Το έχω ανεβάσει όλο για ακρόαση με βίντεο για να μη δυσκολεύεστε κιόλας, αλλά παραγγελίες για τα λίγα αντίτυπα που έχουν μείνει μπορείτε να κάνετε στο tony2292@gmail.com

Στίχοι, ερμηνεία: Βδέλυγμα (feat Sonder σε 04 και 05)
Μουσική παραγωγή, προγραμματισμός Βδέλυγμα
(εκτός από Renegade Instruments στο 05)
Σαξόφωνο: Βαγγέλης Δημόπουλος (στο 04)
Scratch: Renegade Instruments (03 και 04)
Μίξη: Dtayes
Mastering: Renegade Instruments
Artwork & Σχεδιασμός έκδοσης: Φράγκος Θοδωρής

ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ ΜΕ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ

Sonder - Υπεραξιοπρέπεια (2017)

Εδώ δεν ραπάρω, εκτός από ένα feat αλλά έκανα όλες τις παραγωγές. Βγήκε από το label με το όνομα Λέιμπελ (Βδέλυγμα, Sonder, Renegade Instruments).

Hate Mail (νέο κομμάτι)

Promo κομμάτι εν όψει του Live στις 27/12/14, με Το Σφάλμα και τον Renegade Instruments.

https://www.facebook.com/events/87953...

Στίχοι, Ερμηνεία: Βδέλυγμα
Beat: Dj Premier (Rakim - It's Been a Long Time)
Edit, Προγραμματισμός: Βδέλυγμα
Scratch: Renegade Instruments
Μίξη και Master: Dtaeys
Φωτογραφίες: Βδέλυγμα

Download: https://www.mediafire.com/?cp21uoh5b9...

Στίχοι: http://genius.com/Bdelygma-hate-mail-...

theatrodromou.blogspot.gr

Το Βδέλυγμα δέχεται ομοφοβική επίθεση από χρυσαυγίτη στο γκάζι

Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Τόσο καιρό μόνο με χοντροκώλες χωριάτισσες, παιδάκια που φώναζαν "gayyyyyyyy" και αλβανούς ή κρητικούς κάγκουρες είχα έρθει αντιμέτωπος. Απόψε κατα τις 9 το βράδυ καθώς βρισκόμουν με τον σύντροφο μου (ερωτικά και πολιτικά) μας έβγαλε ο δρόμος κάπως αυθόρμητα στο γκάζι, όπου είχα να πατήσω το πόδι μου μήνες, γιατί τί να κάνει κανείς στο γκάζι. 

Καθίσαμε λίγα λεπτά στην πλατεία. Σε μια φάση σηκωνόμαστε, του πιάνω το χέρι, πάμε να την κάνουμε. Μας σταματάει ένας τύπος σε φάση 21-22 χρόνων, κεφάλι ξυρισμένο μόνο στα πλάγια. Χειροκροτάει προσθέτοντας: "μπράβο παιδιά, χέρι χέρι ε;". "Ναι", του λέω. Τελοσπάντων αρχίζει να περπατάει μαζί μας απειλητικά και αυτόματα παίρνουμε το δρόμο προς το μετρό, που ήταν λίγα βήματα. Κάνει διάφορες ερωτήσεις. Από πού ήμαστε, αν ήμαστε μόνοι μας (η δεύτερη πιο ηλίθια ερώτηση, έχει και καλύτερη), αν έχουμε πάνω μας λεφτά. Του λέω τί λεφτά να 'χουμε, δεν έχουμε δουλειά. Τον ρωτάω αν έχει αυτός δουλειά, μου λέει πάνε καλά οι δουλειές. Δεν ξέρω αν με την ευκαιρία της ομοφοβικής επίθεσης είπε να μας κλέψει ή αν με την ευκαιρία του κλεψίματος είπε να βγάλει και την ομοφοβία του, δεν έχει και σημασία, σημασία είχε πως το να πας μόνος σου να κλέψεις ή να βαρέσεις 2 άτομα, δίπλα στο μετρό, σε μια πλατεία με τόσο κόσμο, στις 9 το βράδυ, και χωρίς να κρατάς στα χέρια σου καν μαχαίρι ή κάτι τέτοιο (πιθανότατα είχε πάνω του αλλά δεν το 'χε βγάλει) ε δεν φανερώνει και καμιά σοβαρή ένδειξη της ελάχιστης δυνατής ανθρώπινης ευφυίας. Αλλά ξέρουμε όλοι πως η φάρα του δεν φημίζεται για αυτήν. 

Φτάνουμε στις εξωτερικές κυλιόμενες, κατεβαίνει μαζί μας. Του λέει ο δικός μου πως μας περιμένουν εκεί, ο οποίος στο μεταξύ κρατάει και μια ομπρέλα κάπως σαν σπαθί. Κοιτάω το μαλάκα, είμαι δίπλα του, ο γκόμενός μου ελαφρώς πιο μπροστά. Ζυγίζω την κατάσταση, δεν είχε και καμιά ελπίδα, ή θα τον βαρούσαμε και θα φεύγαμε με το μετρό ή θα φεύγαμε με το μετρό έτσι κι αλλιώς. Ζυγίζει κι αυτός τη φάση, βλέπει και την ομπρέλα, του λέει "εσύ είσαι έτοιμος να ρίξεις ε;". Μας είχε πει πως διέθετε παρέα την οποία και θα καλούσε αλλά ήξερα πως δεν θα προλάβαιναν με τίποτα να φτάσουν. Την ώρα που φτάναμε στο μετρό και όλα 'μοιάζαν μάταια μου κάνει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μου έχουν γίνει ποτέ: "Είμαι χρυσαυγίτης. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό;".

Αυτό. Ο βλαχαδερός οπισθοδρόμησε, εγώ με το αγόρι μου φύγαμε με το μετρό προτού φτάσει η γεμάτη ανδρικές ορμόνες παρέα του χρυσαυγίτη. Κι όλα αυτά επειδή κράτησα το χέρι ενός άλλου (ίσως για να φύγει -ή για να ξεκινήσει μια καινούρια δυνατή φιλία- έπρεπε να του πω πως έχω γράψει ένα κομμάτι που αναλύει τη σχέση βιασμού και θεάματος, πραγματεύεται βίαιες εικόνες και δεν χρησιμοποιεί και πολύ καθωσπρέπει γλώσσα, τί λέτε κορίτσια;). Εντάξει δεν έπεσα από τα σύννεφα και δεν περίμενα προφανώς να αποκτήσω προσωπική εμπειρία για να καταλάβω πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και σε αυτόν τον τομέα, του να κυκλοφορεί δηλαδή κάποιος γκέι έξω με το αγόρι του ή την κοπέλα της χωρίς να κρύβονται μην καταλάβει κανείς τίποτα. Όπως και να 'χει όμως το θεωρώ μια καλή ευκαιρία να ξεδιπλώσω μερικές σκέψεις μου:

Το θέμα με το να μην είσαι ντουλαπίστρια και σε δημόσιους χώρους είναι επιτακτική ανάγκη και πολιτική επιλογή. Ελάχιστοι φαίνεται να το καταλαβαίνουν. Πολλοί ξέρουμε πόσο φάουλ και φέιλ είναι το "δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του", αλλά το να μην φοβάσαι να δείξεις αυτό που είσαι δεν περιορίζεται στο να το ξέρουν οι φίλοι σου και οι γνωστοί σου. Το πώς κινείσαι και συμπεριφέρεσαι έξω, σε κόσμο άγνωστο, στο μέσο δείγμα του έλληνα φασίστα πολίτη, δημιουργεί εικόνες, καθορίζει τρόπους, αντιλήψεις, ατμόσφαιρα και συνοπτικά δίνει στον κοινωνικό ιστό την, εμετική ως τώρα, μορφή του. Είναι ζήτημα διεκδίκησης. Είμαι το ίδιο πράγμα ανεξάρτητα από την σεξουαλικότητα μου και απαιτώ να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Ξέρω πως δεν θα γίνει δεκτή η απαίτηση μου στα πρώτα δέκα λεπτά αλλά μέχρι τότε το να συμπεριφέρομαι σα να έχει γίνει ήδη δεκτή είναι πολύ καλύτερο του να τρέχω γρήγορα να κλειστώ με τον δικό μου σπίτι μέχρι να αλλάξουνε τα πράγματα. Ε αν θες να γίνει κάτι καν' το μόνος σου που λένε. Ή παλεύεις στο τώρα για να πάρεις αυτό που σου ανήκει ή συντηρείς την ίδια την κατάσταση που σε καταπιέζει, και γίνεσαι συνένοχος ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν λέω να πηγαίνουμε σε στέκια φασιστών και να φασωνόμαστε περιμένοντας να μας μαχαιρώσουν, αλλά ρε παίδες μένω 3 χρόνια Αθήνα, και το μόνο ζευγάρι που έχω δει να κρατάει χέρι (εκτός gay club) όλο αυτόν τον καιρό ήταν ένα πριν κάτι μήνες στην πατησίων. Ένα. Πώς μετά να μην πάρει θάρρος και δικαιώματα ο φασίστας. Μαθαίνει στην κατάσταση της παθητικότητας από πλευράς μας και μετά άμα τύχει και δει τίποτα να αποκλίνει σου λέει ώπα τι κάνουνε αυτοί πήρανε αέρα; Προτείνω λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταπιεζόμαστε, να αποδεχτούμε την μοίρα του διαρκούς πολέμου, κινδύνου και αγώνα, και να αρχίσουμε, επιτέλους, αφενός να αμυνόμαστε και αφετέρου να επιτεθόμαστε. 

Για κλείσιμο, αντί άλλης ανάλυσης: Σκατά στην ομοφοβία, στο σύστημα που την γεννά, στην κουλτούρα της Lady Gaga, στην συντηριτική κομμουνιστική κουλτούρα με τα ψευδοεπιστημονικά γιαγιαδίστικα επιχειρήματα, σε όσους και όσες καταναλώνουν την ενέργεια τους μετατρέποντας τη σε κείμενα και τρικάκια και συνθήματα για το πόσο σεξιστής και ομοφοβικός είμαι ενώ παίζει σοβαρό γαμημένο πρόβλημα στην κοινωνία. Θα 'πρεπε να πάτε στον καθρέφτη και να φτύσετε τα μούτρα σας.

Τέλος, ένας προβληματισμός. Κινούμαι καλώς ή κακώς σε αναρχικούς χώρους, και επειδή λέμε όλοι με τόση ευκολία τους κουκουέδες συντηριτικούς και τα λοιπά, μήπως θα έπρεπε να μας κάνει μια κάποιου είδους εντύπωση το ότι, ντάξει δεν βρίσκεις και πολύ συχνά αναρχικό που να είναι πούστης (κανονικά είναι 1 στους δέκα όχι 1 στους 100); μήπως η φύση (ή ο καπιταλισμός, λολ) αποφάσισε να χειριστεί διαφορετικά το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στα στέκια, στις συναυλίες, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, ή μήπως δεν είναι τα πράγματα στον μικρόκοσμο μας τόσο απελευθερωμένα από την χριστιανική ηθική όσο θέλουμε να νομίζουμε;

Ευχαριστίες (έβγαλα cd).

Επειδή οι ευχαριστίες μέσα στα booklet είναι πια κλισέ και πιάνουνε και χώρο, θα το κάνω από δω:

Βγήκε επιτέλους το cd μου. Για πολλά χρόνια αναρωτιόμουν αν θα συνέβαινε όντως. «Δεν είναι κι εύκολο να κάνεις τον mc», που λέει ένας αγαπητός νεοφιλελεύθερος καλλιτέχνης. Είναι αντίξοες οι συνθήκες όταν δεν κατάγεσαι από αστική οικογένεια, πολλά τα ξερατά, πολλές οι υποχωρήσεις και για να το πω ξεκάθαρα, οι αυταπάτες που οφείλει να επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του ώστε να κάνει μουσική με ειλικρινείς όρους στην Ελλάδα. Να τα παρατήσει όλα για να κάνει αυτή την ηχογράφηση, αυτή την παραγωγή, κι αυτό το δίσκο. Να λέει στον εαυτό του πως όλα δουλεύουνε ρολόι βρισκόμενος σε ξένες πόλεις χωρίς 2 ευρώ στο πορτοφόλι του, κι αντί να στρώσει τον κώλο του να βρει καμιά σταθερή 10ωρη δουλειά να νοικοκυρευτεί και να ‘χει να πληρώσει έστω τους λογαριασμούς και το σπίτι του, χωρίς μηνιαία φρίκη, να κάνει ό,τι προκύψει και όπου προκύψει και να ζητιανεύει για να βρει 300 ευρώ να αγοράσει κι άλλο εξοπλισμό, γιατί, να, του καύλωσε ρε παιδί μου να ψήνεται να κάνει μουσική. Και να ακούγεται μάλιστα κατα το δυνατόν σωστά, όχι να ηχογραφεί με το μικρόφωνο του msn σε youtube instrumentals ή να κάνει live με δύο χαλασμένα ηχεία και χωρίς ηχολήπτη, γιατί αγαπάει αυτό που κάνει και σέβεται όσους παραχωρούν μέρος της προσοχής τους σε αυτό. Να είναι ταυτοχρόνως beatmaker, ραπερ, ηχολήπτης, παραγωγός, γραφίστας, σκηνοθέτης, δημοσιοσχεσίτης, διοργανωτής συναυλιών και άλλα πολλά.

Πάνε 3 χρόνια από τότε που αρχίσαμε να συζητάμε για το Θέατρο Δρόμου, πριν καν αυτό υπάρξει. Κάποιοι μείνανε, κάποιοι έφυγαν, πολλοί προστέθηκαν και πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Όπως και να ‘χει είναι κατα ένα τρόπο η αντίδραση μας σε μερικές από τις αντιξοότητες. Ως κομμουνιστές η πρόταση μας στο θέμα της τέχνης ήταν η συλλογικοποίηση: των αναγκών, των ευθυνών, της αγωνίας. Γιατί κανένα σχεδόν πρόβλημα δε λύθηκε, μπορούμε όμως πλέον να το αντιμετωπίζουμε, και όταν ήμαστε τυχεροί να το υπερβαίνουμε, μαζί. Και δεν είναι μόνο το θέμα της χρηματοδότησης των κυκλοφοριών ή του γολγοθά του ατομικού βιοπορισμού. Είναι επίσης όλων των παρελκόμενων ψυχολογικών παραγόντων του να χαροπαλεύει κανείς στην κόλαση του καπιταλισμού, στο κράτος της αστυνομίας, του φασισμού, των δικαστών, στη σιχαμένη πατριαρχία και θρησκοληψία που αποκαλείται ελληνική οικογένεια και που είναι εκείνη το πραγματικό Βδέλυγμα. Το θέμα εν τέλει είναι μέσα σε/από όλο αυτό να προσπαθείς να βγάλεις κάτι όμορφο.

Και όσοι ενοχλούνται που πέσανε πάνω σε links με καταθέσεις από παιδιά «κουμπωμένα με αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, χάπια καπιταλιστικά» ενώ εκείνοι ήθελαν απλά να κουνηθούνε στο ρυθμό και μεθοδικά να ξεχάσουν το χάρμα οφθαλμών με το οποίο ήμαστε αντιμέτωποι, καλά θα κάνουν να ξέρουν πως είναι συνένοχοι και πως θα μας βρουν απέναντι, και πως στα 22, 23 ή 25 μας χρόνια έχουμε απολαύσει τη ζωή πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνοι θα μπορούσαν να έχουν στα δικά τους 40, 50, 60, απλούστατα γιατί εμείς κάνουμε αυτό που γουστάρουμε με την ύπαρξή μας και δεν καταλήγουμε έτσι μίζερα καταπιεσμένα ανθρωπάκια με ρουτίνες που ρουφάνε λαίμαργα το όποιο ίχνος αξιοπρέπειας, θέλησης, προσωπικότητας, όπως θα καταλήξουν αυτοί. Κι ακόμα κι αν καταλήξουμε σε τέτοιες ρουτίνες δε θα καταφέρουν ποτέ να μας αλλοτριώσουν αρκετά προτού πεθάνουμε. Δεν ήμαστε επομένως ούτε κατά διάνοια οι κλαψιάρικοι, μίζεροι άνθρωποι που θέλουν να παρουσιάσουν, με την έννοια της ακινησίας και της έλλειψης ζωτικότητας. Άλλωστε όποιος πεθαίνει δεν κάνει ραπ. Τυγχάνει να είναι πολύ απασχολημένος με το να πεθάνει. Όποιος όμως ψοφάει νωχελικά καθημερινά στην αποσύνθεση επιλογών που ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να κάνει, μέσα στη στέρηση και την καταπίεση που του επέβαλαν, και προσπαθεί ταυτοχρόνως να αγιάσει και να γυαλίσει το κούτελο του αφεντικού του, κι από πάνω, σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, επιτρέψτε μου να κάνω την εκτίμηση ότι βρίσκεται σε πολύ χειρότερη και αν μη τι άλλο σε αστεία θέση.

Κάπου το πήγαινα όμως. Για να πω την αλήθεια προανέφερα ευχαριστήρια, οπότε καιρός είναι να το κάνω κι αυτό. Και ξέρω πως το ευχαριστώ είναι μαλακία λέξη αλλά όπως μου ‘χε πει ο gadfly την πρώτη μέρα που τον γνώρισα από κοντά, και οι τυπικότητες αν τις χειρίζεσαι με την πραγματική τους χρησιμότητα καλές είναι. Δεν το ‘χε πει ακριβώς έτσι αλλά εγώ αυτό είχα καταλάβει. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν να ευχαριστήσω το Θέατρο Δρόμου, το όραμα μας, και όλα τα μέλη του ξεχωριστά για την φιλία τους, τη συμπαράσταση, την κοινή μας ως τώρα πορεία με τα καλά και τα κακά της αλλά κυρίως με την αγάπη, που με συντροφεύει και κυλάει τόσο λυτρωτικά μέσα μου τα τελευταία χρόνια. Τον Αντρέα, τον Αντώνη, το Μιχάλη, τον Φώντα, το Νότη, Το Μάξιμο, τον Κώστα. Και αδράττω την ευκαιρία να ζητήσω συγγνώμη για ό,τι προβλήματα προκάλεσα ανά καιρούς με την συμπεριφορά μου, όχι, ωστόσο, για τις δικαιολογημένες και χρήσιμες φασαρίες. Κι επίσης να τονίσω πως ακόμα κι αν όλα είναι σκατά, ότι έχουν τα 2 μου cents. Θα προσπαθήσω με οποιοδήποτε μέσο μου δοθεί ή αρπάξω να κρατήσω ζωντανό αυτό που έχουμε, το οποίο είναι παραπάνω από μια συλλογικότητα. Το Θέατρο Δρόμου (και ο άντρας μου) είναι οι μόνοι σοβαροί λόγοι να υπομένω, μέρα με τη μέρα, τις καταστάσεις.

Επιπλέον θέλω να ευχαριστήσω θερμά για όποια συμβολή και συμβουλή στο και για το όραμα της λεγόμενης underground αντικαπιταλιστικής τέχνης σε οργανωμένο επίπεδο. Ή και για πιο απλά μα εξίσου σημαντικά πράγματα όπως συμπάθεια/φιλία, στήριξη, ευφυΐα, αισθητική, τους εξής (δεν ταγκάρω είναι χρονοβόρο και ενοχλητικό): Gadfly, το σκιαγράφημα, Δερβίσης, Alex Titkov, Μέγας, Phonotribe, Hasmody, Άψινθος, Sonder, Onesecbeforetheend, Ανδρείκελος, τα παιδιά από το ψαλίδι, Έλενα, Numberless, το Μάνο από Λάθος Εποχή, τον Wezrap και το Φαίδωνα, τον Doom, τη Χρύσα, το Steve, τον Τέο και τον Στέφανο, το Σταύρο, τον Γ. Μπιλίρη και το Θάνο, το Μιχαλάκη, τη Hit n Rap γενικά, τη Λίνα, τον Δεδούση… και όποιον/όποια ενδέχεται να ξέχασα.

Κλείνοντας και συνεχίζοντας τις παραγράφους πριν τις ευχαριστίες: Ήθελα απλώς να δώσω τη δική μου οπτική «στο θέμα ραπ» και στο θέμα της τέχνης γενικότερα και να καταγράψω το πώς βίωσα τις συνθήκες γύρω από αυτά τα θέματα κατά τη μακροετή περίοδο παραγωγής αυτού του δίσκου. Πρόκειται επίσης για την έκκληση μου να παραδεχτούμε επιτέλους πως ο καλλιτέχνης (είτε έχει άμεσα και επίσημα αφεντικό είτε όχι) είναι εργάτης, παράγει έργο και, όπως όλοι οι εργάτες αλλά για διαφορετικούς ίσως λόγους αργοπεθαίνει. Τα «μπράβο παιδιά, ωραίοι, συνεχίστε» είναι πάντα καλοδεχούμενα αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτά που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε. Ή για να το θέσω όπως το είπε το σφάλμα «μ’ αρέσουνε τα μπράβο μα δεν τρώγονται τα μπράβο». Ή για να το πω μ’ ακόμα ένα τρόπο: η μουσική δεν είναι ακόμα ένα link στο youtube ή ένα like στο fb, είναι μόχθος, κούραση, δοκιμασία, αφοσίωση. Αβεβαιότητα για το μέλλον και άδεια τσέπη.

Ενιγουέι, αυτά τα λίγα είχα να πω. Ελπίζω να σας αρέσει το άλμπουμ.

Ηράκλειο.

Θυμίστε μου κάποια μέρα να γράψω ένα επίσημο κείμενο για το πόσο σκατά είναι αυτή η πόλη.

Προς το παρόν:  Έκανα κομμάτι με τον Αόρατο Εχθρό και τον Sonder. Είναι το δεύτερο δείγμα από τον καινούριο μου δίσκο που θα βγει στις 11/9. Παραγωγή εγώ, μίξη με τον Γιώργο από Hasmody, Master Ανδρείκελος και η φωτογραφία από το καθίκι (ψαλίδι). Να το:

Επίσης ανέβασα  τους στίχους: http://rap.genius.com/Feat-and-sonder--lyrics#

Περισσότερα καλούδια πριν τις 11. Δελτίο τύπου από Φώντα σε λίγες μέρες και άλλες εκπλήξεις. Άλλο promo κομμάτι δε θα 'χει, ν' ακούτε το πάνω και το μικρό κουτί.

ΥΓ. Παίχτηκε λάιβ και συζήτηση στα Χανιά (Rosa Nera), διοργάνωση το ψαλίδι. Καλά ήταν.

ΥΓ2. Θα δουλέψω για κανα μήνα Κρήτη άρα μπορεί και να γράψω καμιά μαλακία στο blog.

Έκανα ένα κομμάτι με Αόρατο Εχθρό για ζόμπι και έχει μέσα και Άδωνι, BD Foxmoor κλπ

Βγήκε πριν κάτι μέρες αλλά βαριόμουν να το ποστάρω στο blog επειδή έβλεπα πολύ One Piece, κατά σύμπτωση αυτό το arc με τα zombies.

Ραπ και στίχους ο αόρατος, μουσική έγραψα εγώ, έκανα και δεύτερες σ' όλο το τρακ, μίξη και μάστερ ο πολυαγαπημένος Ανδρείκελος, γκραφίτι ο Act (δεν είναι fifty fifty μόνο οι φασίστες) και το ανέβασα και σε Flac για τους απαιτητικούς. Μην το ακούσετε χωρίς subwoofer ή καλά ακουστικά ή τελοσπάντων κάντε το αλλά να ξέρετε πως θα 'ναι άλλο κομμάτι.




Θ' ακολουθήσουν άλλα 2 τραγούδια σε παρόμοια (trap/dubstep) φάση.

-Download: MP3, FLAC
-Σουρεαλιστική συντέντευξη του Αόρατου από τον Φώντα
-Ο δίσκος του Αόρατου Εχθρού που κυκλοφόρησε πρόσφατα

Για να μη βαριέμαι (yolo σημαίνει επανάσταση)

Κρήτη. Τριγύρω σκοτάδι. Καμιά κίνηση γύρω, κανένα σημάδι. Κανένας ήχος δε μπορεί να ακουστεί. Παρά μόνο η ανάσα μου που ζητάει διαφυγή.

Cortes & k_os-Phonotribe project [Review]

Ένας φίλος μου εμπιστεύτηκε: “Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα σε τρία χρόνια θα βγω και θα σκοτώνω κόσμο”.

Να λοιπόν μια από τις στιγμές που καλείσαι να ξεστομίσεις, όχι τίποτα υπέρμετρα χίπικο ή χρωματιστό αλλά έστω ένα συγκρατημένο “ντάξει ρε, θα την παλέψουμε” ή αόριστο “έλα μωρέ... δε βαριέσαι”. Εμένα μόνο το “εγώ σκέφτομαι να αρχίσω από τώρα” ήθελε να βγει απ' το μυαλό μου, κι έτσι δεν είπα τίποτα. Είχε ήλιο και βρώμαγε ωραία η Αθήνα. Το εννοώ.

Περπατούσαμε στην Ομόνοια, κοίταζα τα μαγαζιά κι ο άλλος μίλαγε. Με 380 ευρώ ούτε μικροαστός δε μπορείς να γίνεις. Σε λίγο θα φτάναμε στα Εξάρχεια για να κλειστούμε στο μικρόκοσμό μας, ξέρεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, συνελεύσεις, σκηνικά που τόσο μεγάλη απόσταση έχουν από την πραγματικότητα του μέσου πολίτη που μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως βρίσκομαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας που πραγματεύεται παράλληλα σύμπαντα. Ή θυμάμαι το επεισόδιο στο South Park που λένε οι εξωγήινοι πως η γη είναι διαγαλαξιακό ριάλιτι. “Ρίξε σε πλανήτη ένα σωρό διαφορετικά ζώα και δες τι θα συμβεί”. Καταστροφές, γαμήσια, καταστροφές. Όχι πως είμαι κατά της καταστροφής απλά σπάνια πιάνει το μάτι μου τη σκια εκείνης που θέλω.

Έκλεισα τα 22 το Φεβρουάριο. Επάγγελμα ράπερ/παραγωγός. Φτιάχνω και ομελέτα. Πήγαινε βρες καμιά δουλειά κι έτσι. Έχω ένα σωρό γνώσεις πάνω σε πράγματα από τα οποία δε μπορώ να επιβιώσω. Έφαγα τη ζωή μου σ' αυτα, δεν την έχω χορτάσει ακόμα αλλά δε θα μπορούσα και δεν θα ήθελα να με φανταστώ σε διαφορετική θέση. Η προσφορά μου στο νεοελληνικό όνειρο είναι η ικανότητα να ανακαλύπτω τους καλύτερους τρόπους να σπαταλήσει κανείς ώρες, μέρες και μήνες επιτελώντας εργασίες με τις οποίες ο κόσμος θα γουστάρει, θα σου πει “μπράβο, τί ωραία που γαμιέσαι, γυρνάς στο δρόμο και ζαλίζεσαι γιατί δεν έχεις να φας, και επειδή δεν έχεις να πάρεις τα αντικαταθλιπτικά σου και σε βασανίζουν τα στερητικά συμπτώματα, τρέχεις από το μεσημέρι για να στήσεις λαιβάκι να 'ρθω να πιω τη μπυρίτσα μου, να χορέψω όσο θα λες τα ψυχολογικά σου, να αγκαλιαστούμε να πούμε μαζί πόσο γαμιούνται οι μπάτσοι, να εξιλεωθούμε αμφότεροι ως την αταξική κοινωνία ή μέχρι να κάνουμε οικογένεια”.

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα ως μηδενιστής, μετά επειδή γνώρισα όντως συντρόφους έγινα πιο κοινωνικός, μάλωσα μ' αυτούς, τα βρήκαμε, μάλωσα, τα βρήκαμε, τώρα η συνέλευση είναι η αγαπημένη μου στιγμή της εβδομάδας. Ωστόσο δεν κατάφερε ακόμα να με κάνει να πιστέψω στο κίνημα ή έστω στην απόδοση της κοινωνικής του έκφανσης:

Όταν σε σταματάει ελεγκτής στο λεωφορείο, σου λέει “παιδιά έχετε εισιτήριο;” του λες “δεν έχουμε λεφτά”, σου λέει “καφέ έχετε όμως να πιείτε”, του λες “απ' το σπίτι είναι” (αντί να του πεις πως αν δεν είχες πιεί καφέ δε θα τολμούσε να έλεγε τέτοιες εξυπνάδες ή έστω δε θα τολμούσε ξανά), σου λέει “μην κλέβετε το κράτος, και αυτή είναι η δουλειά μου τι να κάνουμε, αν ο κόσμος ήταν σαν και 'σας δε θα υπήρχαν λεωφορεία, κανείς δεν είναι πλούσιος αλλά ο καλός κόσμος -δηλαδή όλοι εκτός απο 'σας- γιατί έχουν εισιτήριο; φοιτητές είστε, μορφωμένα παιδιά, κρίμα είναι” και μετά πετάγεται ένας κωλόγερος να διαμαρτυρηθεί όχι επειδή ο ελεγκτής είναι η πιο οφθαλμοφανής version κανιβαλισμού αλλά επειδή “πρότεινε” να σου πουλήσει 2 εισιτήρια αντί να σου γράψει πρόστιμο, μοιάζει πιο ρεαλιστική και παράδοξα ψύχραιμη λύση το να σφάξει κανείς όλους τους εργάτες/επιβάτες από το να πληρώσει 0.70 cents x2.

“Οργανώσου σε σωματεία βρε παλιοκατευθυνόμενε πράκτορα”, θα σου πει ο άλλος. Δε μου αρέσουν οι εμπάθειες (“μισώ το σύστημα όσο μισώ το μίσος”) αλλά κοίτα πρώτα να μην σου τρώει τον κόσμο η χρυσή αυγή επειδή τον αντιμετωπίζεις σαν άψυχο εργαλείο.  

Και μετά έχεις και τις άλλες να σου λένε ότι δεν είναι σωστό να φωνάζεις “φύγε από δω ρε πούστη” στο φασίστα που πάει να σε μαχαιρώσει, γιατί αυτό αναπαράγει σεξιστικά πρότυπα. Το 9ο φετίχ είναι ο φεμιναζισμός. Έχω σοβαρότερες προτεραιότητες αλλά καμιά φορά ξεσπάω.

"Βδέλυγμα να σε βγάλω μια φωτογραφία;” Αν κάτσεις να σε γαμήσω πρώτα ναι.

Δεν πολυάρεσε που έγραψα πως θέλω ένα μπιλφ για παρέα όσο τελειώνω το σιντί. Με κράξανε τρεις φίλοι. Γιατί η τέχνη είναι ιερή. Εγώ γίνομαι όλο και λιγότερο ρομαντικός με την τέχνη. Νομίζω πως εξακολουθεί να με νοιάζει περισσότερο σε σχέση με τη ζωή, παρολαυτά η απόσταση έχει μικρύνει αρκετά και το χαίρομαι. Κι επίσης δεν είναι και τόσο ευτελές να θες να γαμήσεις, δε μου αρέσει να ξεφτιλίζομαι όπως δε μου αρέσει και να δουλεύω αλλά τα 'χω κάνει και τα δύο. Οι κομμουνιστές που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο γίνονται μικροαστοί. Το νεοφιλελεύθερο gay lifestyle με αηδιάζει, μπορώ να το αντέξω όμως με ναρκωτικά. Να μια πρακτική προσέγγιση που θεωρώ από τις ωριμότερες σκέψεις που έχω κάνει και μου πήρε χρόνια να την καταφέρω. Άνοιξη, η χειρότερη εποχή του χρόνου. Ειδικά όταν είσαι μια καταπιεσμένη μαλακία με πόδια, κι όταν αγαπάς κάτι πολύ για πολύ καταλήγεις να θες να του ξεριζώσεις τα άντερα και να τα χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις την κρεμάλα σου.

Ο καλύτερος φίλος μου μου πρότεινε να σταματήσουμε να ήμαστε φίλοι. Δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι αλλά εμένα μου ξεριζώθηκαν τα άντερα.

Έφαγα και στα goodies, είχα να το κάνω από το γυμνάσιο. Γιατί 'καναν τις πατάτες κούφιες; είναι ουσιαστικά περιτυλίγματα, κάπως σαν δέρμα που άλλαξε τζιτζίκι. Κι έδωσα 7 ευρώ και με τόσες σάλτσες ήθελα να ξεράσω.

Είπα σ' ένα σύντροφο πως, με όλη την αγάπη και το σεβασμό μου, να πάει να γαμηθεί. Το πήρε πολύ στραβά, μετάνιωσα που γίνομαι ειλικρινής όταν είμαι μαστουρωμένος. Αλλά οι λέξεις είναι απλά λέξεις, κι από την άλλη μπορώ να αποδεχτώ οποιαδήποτε, μη φασιστική παράνοια, επί καπιταλισμού. Να πχ εγώ σκέφτηκα να σπάσω στο ξύλο εκείνον που μου 'πε να μην ήμαστε φίλοι, μετά λέω όχι βλακεία είναι, απλά δεν θα του ξαναμιλήσω (δε κατάφερα ποτέ να το τηρήσω για κανέναν), μετά λέω όχι, θα τον σκοτώσω να δει αυτός τι σημαίνει μη φίλος. Ε και εν τέλει δεν πιστεύω πως ήθελε ποτέ να μην ήμαστε φίλοι. Δε ξέρω. Όταν αγαπάω γίνομαι φορτικός.

Απλά είναι αστείο το πως λειτουργεί ο κόσμος. Έχεις 2 σιδερένια κουμπάκια που γράφουνε “2 ευρώ”, είσαι σχετικά κομπλέ, τρως, παίρνεις τα χάπια σου, σκέφτεσαι πως έχει φάση να 'σαι κομμουνιστής και καλλιτέχνης. Δεν τα 'χεις και τρελαίνεσαι  θες να μαχαιρώσεις τους φίλους σου, να φας τα χέρια σου και να απαλλοτριώσεις το μυαλό σου.

Διάβασα κάτι κομικς που πήρα απ' το κόμικντομ και μου φτιάξανε κάπως τη διάθεση. Παίζω και South Park: stick of Truth. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το South Park.

Βρίσκομαι στα starbucks. Μονό εσπρέσο, 1.75 ευρώ. Είδα κι έναν τύπο χωρίς χέρια καθώς ερχόμουν αλλά φαντάστηκα πως έβλεπα ταινία κι έτσι θαύμασα τη φωτογραφία της σκηνής, τον πειστικό τρόπο με τον οποίο έτρεμε στο πλάνο, το μακιγιάζ με τις βρωμιές και τα μικρόβια. Δε νιώθω ενοχές, άλλοι το κάνουν, χωρίς να παίρνουν πρέφα, κάθε μέρα για τα πάντα, εγώ τουλάχιστον το κάνω μια στο τόσο και συνειδητά. 

“Αφού τα γατιά δεν έχουν συνείδηση, γιατί να είναι κάτι πέρα από αντικείμενα;”.

Έχω την εντύπωση ότι στο δίπλα τραπέζι κάθεται ο Δένδιας. Μοιάζει πάρα πολύ. Δεν πήγα σε μια μικροφωνική για να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν το προτάσσω, απλά άφησα το ένστικτο να με καθοδηγήσει. Την κάνω μπας και τους προλάβω, να χαιρετίσω καμιά γνωστή φάτσα.

ΥΓ. Πιθανότατα ο καλύτερος ελληνικός ραπ δίσκος της δεκαετίας.