Ευχαριστίες (έβγαλα cd).

Επειδή οι ευχαριστίες μέσα στα booklet είναι πια κλισέ και πιάνουνε και χώρο, θα το κάνω από δω:

Βγήκε επιτέλους το cd μου. Για πολλά χρόνια αναρωτιόμουν αν θα συνέβαινε όντως. «Δεν είναι κι εύκολο να κάνεις τον mc», που λέει ένας αγαπητός νεοφιλελεύθερος καλλιτέχνης. Είναι αντίξοες οι συνθήκες όταν δεν κατάγεσαι από αστική οικογένεια, πολλά τα ξερατά, πολλές οι υποχωρήσεις και για να το πω ξεκάθαρα, οι αυταπάτες που οφείλει να επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του ώστε να κάνει μουσική με ειλικρινείς όρους στην Ελλάδα. Να τα παρατήσει όλα για να κάνει αυτή την ηχογράφηση, αυτή την παραγωγή, κι αυτό το δίσκο. Να λέει στον εαυτό του πως όλα δουλεύουνε ρολόι βρισκόμενος σε ξένες πόλεις χωρίς 2 ευρώ στο πορτοφόλι του, κι αντί να στρώσει τον κώλο του να βρει καμιά σταθερή 10ωρη δουλειά να νοικοκυρευτεί και να ‘χει να πληρώσει έστω τους λογαριασμούς και το σπίτι του, χωρίς μηνιαία φρίκη, να κάνει ό,τι προκύψει και όπου προκύψει και να ζητιανεύει για να βρει 300 ευρώ να αγοράσει κι άλλο εξοπλισμό, γιατί, να, του καύλωσε ρε παιδί μου να ψήνεται να κάνει μουσική. Και να ακούγεται μάλιστα κατα το δυνατόν σωστά, όχι να ηχογραφεί με το μικρόφωνο του msn σε youtube instrumentals ή να κάνει live με δύο χαλασμένα ηχεία και χωρίς ηχολήπτη, γιατί αγαπάει αυτό που κάνει και σέβεται όσους παραχωρούν μέρος της προσοχής τους σε αυτό. Να είναι ταυτοχρόνως beatmaker, ραπερ, ηχολήπτης, παραγωγός, γραφίστας, σκηνοθέτης, δημοσιοσχεσίτης, διοργανωτής συναυλιών και άλλα πολλά.

Πάνε 3 χρόνια από τότε που αρχίσαμε να συζητάμε για το Θέατρο Δρόμου, πριν καν αυτό υπάρξει. Κάποιοι μείνανε, κάποιοι έφυγαν, πολλοί προστέθηκαν και πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Όπως και να ‘χει είναι κατα ένα τρόπο η αντίδραση μας σε μερικές από τις αντιξοότητες. Ως κομμουνιστές η πρόταση μας στο θέμα της τέχνης ήταν η συλλογικοποίηση: των αναγκών, των ευθυνών, της αγωνίας. Γιατί κανένα σχεδόν πρόβλημα δε λύθηκε, μπορούμε όμως πλέον να το αντιμετωπίζουμε, και όταν ήμαστε τυχεροί να το υπερβαίνουμε, μαζί. Και δεν είναι μόνο το θέμα της χρηματοδότησης των κυκλοφοριών ή του γολγοθά του ατομικού βιοπορισμού. Είναι επίσης όλων των παρελκόμενων ψυχολογικών παραγόντων του να χαροπαλεύει κανείς στην κόλαση του καπιταλισμού, στο κράτος της αστυνομίας, του φασισμού, των δικαστών, στη σιχαμένη πατριαρχία και θρησκοληψία που αποκαλείται ελληνική οικογένεια και που είναι εκείνη το πραγματικό Βδέλυγμα. Το θέμα εν τέλει είναι μέσα σε/από όλο αυτό να προσπαθείς να βγάλεις κάτι όμορφο.

Και όσοι ενοχλούνται που πέσανε πάνω σε links με καταθέσεις από παιδιά «κουμπωμένα με αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, χάπια καπιταλιστικά» ενώ εκείνοι ήθελαν απλά να κουνηθούνε στο ρυθμό και μεθοδικά να ξεχάσουν το χάρμα οφθαλμών με το οποίο ήμαστε αντιμέτωποι, καλά θα κάνουν να ξέρουν πως είναι συνένοχοι και πως θα μας βρουν απέναντι, και πως στα 22, 23 ή 25 μας χρόνια έχουμε απολαύσει τη ζωή πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνοι θα μπορούσαν να έχουν στα δικά τους 40, 50, 60, απλούστατα γιατί εμείς κάνουμε αυτό που γουστάρουμε με την ύπαρξή μας και δεν καταλήγουμε έτσι μίζερα καταπιεσμένα ανθρωπάκια με ρουτίνες που ρουφάνε λαίμαργα το όποιο ίχνος αξιοπρέπειας, θέλησης, προσωπικότητας, όπως θα καταλήξουν αυτοί. Κι ακόμα κι αν καταλήξουμε σε τέτοιες ρουτίνες δε θα καταφέρουν ποτέ να μας αλλοτριώσουν αρκετά προτού πεθάνουμε. Δεν ήμαστε επομένως ούτε κατά διάνοια οι κλαψιάρικοι, μίζεροι άνθρωποι που θέλουν να παρουσιάσουν, με την έννοια της ακινησίας και της έλλειψης ζωτικότητας. Άλλωστε όποιος πεθαίνει δεν κάνει ραπ. Τυγχάνει να είναι πολύ απασχολημένος με το να πεθάνει. Όποιος όμως ψοφάει νωχελικά καθημερινά στην αποσύνθεση επιλογών που ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να κάνει, μέσα στη στέρηση και την καταπίεση που του επέβαλαν, και προσπαθεί ταυτοχρόνως να αγιάσει και να γυαλίσει το κούτελο του αφεντικού του, κι από πάνω, σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, επιτρέψτε μου να κάνω την εκτίμηση ότι βρίσκεται σε πολύ χειρότερη και αν μη τι άλλο σε αστεία θέση.

Κάπου το πήγαινα όμως. Για να πω την αλήθεια προανέφερα ευχαριστήρια, οπότε καιρός είναι να το κάνω κι αυτό. Και ξέρω πως το ευχαριστώ είναι μαλακία λέξη αλλά όπως μου ‘χε πει ο gadfly την πρώτη μέρα που τον γνώρισα από κοντά, και οι τυπικότητες αν τις χειρίζεσαι με την πραγματική τους χρησιμότητα καλές είναι. Δεν το ‘χε πει ακριβώς έτσι αλλά εγώ αυτό είχα καταλάβει. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν να ευχαριστήσω το Θέατρο Δρόμου, το όραμα μας, και όλα τα μέλη του ξεχωριστά για την φιλία τους, τη συμπαράσταση, την κοινή μας ως τώρα πορεία με τα καλά και τα κακά της αλλά κυρίως με την αγάπη, που με συντροφεύει και κυλάει τόσο λυτρωτικά μέσα μου τα τελευταία χρόνια. Τον Αντρέα, τον Αντώνη, το Μιχάλη, τον Φώντα, το Νότη, Το Μάξιμο, τον Κώστα. Και αδράττω την ευκαιρία να ζητήσω συγγνώμη για ό,τι προβλήματα προκάλεσα ανά καιρούς με την συμπεριφορά μου, όχι, ωστόσο, για τις δικαιολογημένες και χρήσιμες φασαρίες. Κι επίσης να τονίσω πως ακόμα κι αν όλα είναι σκατά, ότι έχουν τα 2 μου cents. Θα προσπαθήσω με οποιοδήποτε μέσο μου δοθεί ή αρπάξω να κρατήσω ζωντανό αυτό που έχουμε, το οποίο είναι παραπάνω από μια συλλογικότητα. Το Θέατρο Δρόμου (και ο άντρας μου) είναι οι μόνοι σοβαροί λόγοι να υπομένω, μέρα με τη μέρα, τις καταστάσεις.

Επιπλέον θέλω να ευχαριστήσω θερμά για όποια συμβολή και συμβουλή στο και για το όραμα της λεγόμενης underground αντικαπιταλιστικής τέχνης σε οργανωμένο επίπεδο. Ή και για πιο απλά μα εξίσου σημαντικά πράγματα όπως συμπάθεια/φιλία, στήριξη, ευφυΐα, αισθητική, τους εξής (δεν ταγκάρω είναι χρονοβόρο και ενοχλητικό): Gadfly, το σκιαγράφημα, Δερβίσης, Alex Titkov, Μέγας, Phonotribe, Hasmody, Άψινθος, Sonder, Onesecbeforetheend, Ανδρείκελος, τα παιδιά από το ψαλίδι, Έλενα, Numberless, το Μάνο από Λάθος Εποχή, τον Wezrap και το Φαίδωνα, τον Doom, τη Χρύσα, το Steve, τον Τέο και τον Στέφανο, το Σταύρο, τον Γ. Μπιλίρη και το Θάνο, το Μιχαλάκη, τη Hit n Rap γενικά, τη Λίνα, τον Δεδούση… και όποιον/όποια ενδέχεται να ξέχασα.

Κλείνοντας και συνεχίζοντας τις παραγράφους πριν τις ευχαριστίες: Ήθελα απλώς να δώσω τη δική μου οπτική «στο θέμα ραπ» και στο θέμα της τέχνης γενικότερα και να καταγράψω το πώς βίωσα τις συνθήκες γύρω από αυτά τα θέματα κατά τη μακροετή περίοδο παραγωγής αυτού του δίσκου. Πρόκειται επίσης για την έκκληση μου να παραδεχτούμε επιτέλους πως ο καλλιτέχνης (είτε έχει άμεσα και επίσημα αφεντικό είτε όχι) είναι εργάτης, παράγει έργο και, όπως όλοι οι εργάτες αλλά για διαφορετικούς ίσως λόγους αργοπεθαίνει. Τα «μπράβο παιδιά, ωραίοι, συνεχίστε» είναι πάντα καλοδεχούμενα αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτά που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε. Ή για να το θέσω όπως το είπε το σφάλμα «μ’ αρέσουνε τα μπράβο μα δεν τρώγονται τα μπράβο». Ή για να το πω μ’ ακόμα ένα τρόπο: η μουσική δεν είναι ακόμα ένα link στο youtube ή ένα like στο fb, είναι μόχθος, κούραση, δοκιμασία, αφοσίωση. Αβεβαιότητα για το μέλλον και άδεια τσέπη.

Ενιγουέι, αυτά τα λίγα είχα να πω. Ελπίζω να σας αρέσει το άλμπουμ.