Το Βδέλυγμα δέχεται ομοφοβική επίθεση από χρυσαυγίτη στο γκάζι

Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Τόσο καιρό μόνο με χοντροκώλες χωριάτισσες, παιδάκια που φώναζαν "gayyyyyyyy" και αλβανούς ή κρητικούς κάγκουρες είχα έρθει αντιμέτωπος. Απόψε κατα τις 9 το βράδυ καθώς βρισκόμουν με τον σύντροφο μου (ερωτικά και πολιτικά) μας έβγαλε ο δρόμος κάπως αυθόρμητα στο γκάζι, όπου είχα να πατήσω το πόδι μου μήνες, γιατί τί να κάνει κανείς στο γκάζι. 

Καθίσαμε λίγα λεπτά στην πλατεία. Σε μια φάση σηκωνόμαστε, του πιάνω το χέρι, πάμε να την κάνουμε. Μας σταματάει ένας τύπος σε φάση 21-22 χρόνων, κεφάλι ξυρισμένο μόνο στα πλάγια. Χειροκροτάει προσθέτοντας: "μπράβο παιδιά, χέρι χέρι ε;". "Ναι", του λέω. Τελοσπάντων αρχίζει να περπατάει μαζί μας απειλητικά και αυτόματα παίρνουμε το δρόμο προς το μετρό, που ήταν λίγα βήματα. Κάνει διάφορες ερωτήσεις. Από πού ήμαστε, αν ήμαστε μόνοι μας (η δεύτερη πιο ηλίθια ερώτηση, έχει και καλύτερη), αν έχουμε πάνω μας λεφτά. Του λέω τί λεφτά να 'χουμε, δεν έχουμε δουλειά. Τον ρωτάω αν έχει αυτός δουλειά, μου λέει πάνε καλά οι δουλειές. Δεν ξέρω αν με την ευκαιρία της ομοφοβικής επίθεσης είπε να μας κλέψει ή αν με την ευκαιρία του κλεψίματος είπε να βγάλει και την ομοφοβία του, δεν έχει και σημασία, σημασία είχε πως το να πας μόνος σου να κλέψεις ή να βαρέσεις 2 άτομα, δίπλα στο μετρό, σε μια πλατεία με τόσο κόσμο, στις 9 το βράδυ, και χωρίς να κρατάς στα χέρια σου καν μαχαίρι ή κάτι τέτοιο (πιθανότατα είχε πάνω του αλλά δεν το 'χε βγάλει) ε δεν φανερώνει και καμιά σοβαρή ένδειξη της ελάχιστης δυνατής ανθρώπινης ευφυίας. Αλλά ξέρουμε όλοι πως η φάρα του δεν φημίζεται για αυτήν. 

Φτάνουμε στις εξωτερικές κυλιόμενες, κατεβαίνει μαζί μας. Του λέει ο δικός μου πως μας περιμένουν εκεί, ο οποίος στο μεταξύ κρατάει και μια ομπρέλα κάπως σαν σπαθί. Κοιτάω το μαλάκα, είμαι δίπλα του, ο γκόμενός μου ελαφρώς πιο μπροστά. Ζυγίζω την κατάσταση, δεν είχε και καμιά ελπίδα, ή θα τον βαρούσαμε και θα φεύγαμε με το μετρό ή θα φεύγαμε με το μετρό έτσι κι αλλιώς. Ζυγίζει κι αυτός τη φάση, βλέπει και την ομπρέλα, του λέει "εσύ είσαι έτοιμος να ρίξεις ε;". Μας είχε πει πως διέθετε παρέα την οποία και θα καλούσε αλλά ήξερα πως δεν θα προλάβαιναν με τίποτα να φτάσουν. Την ώρα που φτάναμε στο μετρό και όλα 'μοιάζαν μάταια μου κάνει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μου έχουν γίνει ποτέ: "Είμαι χρυσαυγίτης. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό;".

Αυτό. Ο βλαχαδερός οπισθοδρόμησε, εγώ με το αγόρι μου φύγαμε με το μετρό προτού φτάσει η γεμάτη ανδρικές ορμόνες παρέα του χρυσαυγίτη. Κι όλα αυτά επειδή κράτησα το χέρι ενός άλλου (ίσως για να φύγει -ή για να ξεκινήσει μια καινούρια δυνατή φιλία- έπρεπε να του πω πως έχω γράψει ένα κομμάτι που αναλύει τη σχέση βιασμού και θεάματος, πραγματεύεται βίαιες εικόνες και δεν χρησιμοποιεί και πολύ καθωσπρέπει γλώσσα, τί λέτε κορίτσια;). Εντάξει δεν έπεσα από τα σύννεφα και δεν περίμενα προφανώς να αποκτήσω προσωπική εμπειρία για να καταλάβω πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και σε αυτόν τον τομέα, του να κυκλοφορεί δηλαδή κάποιος γκέι έξω με το αγόρι του ή την κοπέλα της χωρίς να κρύβονται μην καταλάβει κανείς τίποτα. Όπως και να 'χει όμως το θεωρώ μια καλή ευκαιρία να ξεδιπλώσω μερικές σκέψεις μου:

Το θέμα με το να μην είσαι ντουλαπίστρια και σε δημόσιους χώρους είναι επιτακτική ανάγκη και πολιτική επιλογή. Ελάχιστοι φαίνεται να το καταλαβαίνουν. Πολλοί ξέρουμε πόσο φάουλ και φέιλ είναι το "δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του", αλλά το να μην φοβάσαι να δείξεις αυτό που είσαι δεν περιορίζεται στο να το ξέρουν οι φίλοι σου και οι γνωστοί σου. Το πώς κινείσαι και συμπεριφέρεσαι έξω, σε κόσμο άγνωστο, στο μέσο δείγμα του έλληνα φασίστα πολίτη, δημιουργεί εικόνες, καθορίζει τρόπους, αντιλήψεις, ατμόσφαιρα και συνοπτικά δίνει στον κοινωνικό ιστό την, εμετική ως τώρα, μορφή του. Είναι ζήτημα διεκδίκησης. Είμαι το ίδιο πράγμα ανεξάρτητα από την σεξουαλικότητα μου και απαιτώ να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Ξέρω πως δεν θα γίνει δεκτή η απαίτηση μου στα πρώτα δέκα λεπτά αλλά μέχρι τότε το να συμπεριφέρομαι σα να έχει γίνει ήδη δεκτή είναι πολύ καλύτερο του να τρέχω γρήγορα να κλειστώ με τον δικό μου σπίτι μέχρι να αλλάξουνε τα πράγματα. Ε αν θες να γίνει κάτι καν' το μόνος σου που λένε. Ή παλεύεις στο τώρα για να πάρεις αυτό που σου ανήκει ή συντηρείς την ίδια την κατάσταση που σε καταπιέζει, και γίνεσαι συνένοχος ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν λέω να πηγαίνουμε σε στέκια φασιστών και να φασωνόμαστε περιμένοντας να μας μαχαιρώσουν, αλλά ρε παίδες μένω 3 χρόνια Αθήνα, και το μόνο ζευγάρι που έχω δει να κρατάει χέρι (εκτός gay club) όλο αυτόν τον καιρό ήταν ένα πριν κάτι μήνες στην πατησίων. Ένα. Πώς μετά να μην πάρει θάρρος και δικαιώματα ο φασίστας. Μαθαίνει στην κατάσταση της παθητικότητας από πλευράς μας και μετά άμα τύχει και δει τίποτα να αποκλίνει σου λέει ώπα τι κάνουνε αυτοί πήρανε αέρα; Προτείνω λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταπιεζόμαστε, να αποδεχτούμε την μοίρα του διαρκούς πολέμου, κινδύνου και αγώνα, και να αρχίσουμε, επιτέλους, αφενός να αμυνόμαστε και αφετέρου να επιτεθόμαστε. 

Για κλείσιμο, αντί άλλης ανάλυσης: Σκατά στην ομοφοβία, στο σύστημα που την γεννά, στην κουλτούρα της Lady Gaga, στην συντηριτική κομμουνιστική κουλτούρα με τα ψευδοεπιστημονικά γιαγιαδίστικα επιχειρήματα, σε όσους και όσες καταναλώνουν την ενέργεια τους μετατρέποντας τη σε κείμενα και τρικάκια και συνθήματα για το πόσο σεξιστής και ομοφοβικός είμαι ενώ παίζει σοβαρό γαμημένο πρόβλημα στην κοινωνία. Θα 'πρεπε να πάτε στον καθρέφτη και να φτύσετε τα μούτρα σας.

Τέλος, ένας προβληματισμός. Κινούμαι καλώς ή κακώς σε αναρχικούς χώρους, και επειδή λέμε όλοι με τόση ευκολία τους κουκουέδες συντηριτικούς και τα λοιπά, μήπως θα έπρεπε να μας κάνει μια κάποιου είδους εντύπωση το ότι, ντάξει δεν βρίσκεις και πολύ συχνά αναρχικό που να είναι πούστης (κανονικά είναι 1 στους δέκα όχι 1 στους 100); μήπως η φύση (ή ο καπιταλισμός, λολ) αποφάσισε να χειριστεί διαφορετικά το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στα στέκια, στις συναυλίες, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, ή μήπως δεν είναι τα πράγματα στον μικρόκοσμο μας τόσο απελευθερωμένα από την χριστιανική ηθική όσο θέλουμε να νομίζουμε;