Έκανα ένα κομμάτι με Αόρατο Εχθρό για ζόμπι και έχει μέσα και Άδωνι, BD Foxmoor κλπ

Βγήκε πριν κάτι μέρες αλλά βαριόμουν να το ποστάρω στο blog επειδή έβλεπα πολύ One Piece, κατά σύμπτωση αυτό το arc με τα zombies.

Ραπ και στίχους ο αόρατος, μουσική έγραψα εγώ, έκανα και δεύτερες σ' όλο το τρακ, μίξη και μάστερ ο πολυαγαπημένος Ανδρείκελος, γκραφίτι ο Act (δεν είναι fifty fifty μόνο οι φασίστες) και το ανέβασα και σε Flac για τους απαιτητικούς. Μην το ακούσετε χωρίς subwoofer ή καλά ακουστικά ή τελοσπάντων κάντε το αλλά να ξέρετε πως θα 'ναι άλλο κομμάτι.




Θ' ακολουθήσουν άλλα 2 τραγούδια σε παρόμοια (trap/dubstep) φάση.

-Download: MP3, FLAC
-Σουρεαλιστική συντέντευξη του Αόρατου από τον Φώντα
-Ο δίσκος του Αόρατου Εχθρού που κυκλοφόρησε πρόσφατα

Για να μη βαριέμαι (yolo σημαίνει επανάσταση)

Κρήτη. Τριγύρω σκοτάδι. Καμιά κίνηση γύρω, κανένα σημάδι. Κανένας ήχος δε μπορεί να ακουστεί. Παρά μόνο η ανάσα μου που ζητάει διαφυγή.

Cortes & k_os-Phonotribe project [Review]

Ένας φίλος μου εμπιστεύτηκε: “Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα σε τρία χρόνια θα βγω και θα σκοτώνω κόσμο”.

Να λοιπόν μια από τις στιγμές που καλείσαι να ξεστομίσεις, όχι τίποτα υπέρμετρα χίπικο ή χρωματιστό αλλά έστω ένα συγκρατημένο “ντάξει ρε, θα την παλέψουμε” ή αόριστο “έλα μωρέ... δε βαριέσαι”. Εμένα μόνο το “εγώ σκέφτομαι να αρχίσω από τώρα” ήθελε να βγει απ' το μυαλό μου, κι έτσι δεν είπα τίποτα. Είχε ήλιο και βρώμαγε ωραία η Αθήνα. Το εννοώ.

Περπατούσαμε στην Ομόνοια, κοίταζα τα μαγαζιά κι ο άλλος μίλαγε. Με 380 ευρώ ούτε μικροαστός δε μπορείς να γίνεις. Σε λίγο θα φτάναμε στα Εξάρχεια για να κλειστούμε στο μικρόκοσμό μας, ξέρεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, συνελεύσεις, σκηνικά που τόσο μεγάλη απόσταση έχουν από την πραγματικότητα του μέσου πολίτη που μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως βρίσκομαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας που πραγματεύεται παράλληλα σύμπαντα. Ή θυμάμαι το επεισόδιο στο South Park που λένε οι εξωγήινοι πως η γη είναι διαγαλαξιακό ριάλιτι. “Ρίξε σε πλανήτη ένα σωρό διαφορετικά ζώα και δες τι θα συμβεί”. Καταστροφές, γαμήσια, καταστροφές. Όχι πως είμαι κατά της καταστροφής απλά σπάνια πιάνει το μάτι μου τη σκια εκείνης που θέλω.

Έκλεισα τα 22 το Φεβρουάριο. Επάγγελμα ράπερ/παραγωγός. Φτιάχνω και ομελέτα. Πήγαινε βρες καμιά δουλειά κι έτσι. Έχω ένα σωρό γνώσεις πάνω σε πράγματα από τα οποία δε μπορώ να επιβιώσω. Έφαγα τη ζωή μου σ' αυτα, δεν την έχω χορτάσει ακόμα αλλά δε θα μπορούσα και δεν θα ήθελα να με φανταστώ σε διαφορετική θέση. Η προσφορά μου στο νεοελληνικό όνειρο είναι η ικανότητα να ανακαλύπτω τους καλύτερους τρόπους να σπαταλήσει κανείς ώρες, μέρες και μήνες επιτελώντας εργασίες με τις οποίες ο κόσμος θα γουστάρει, θα σου πει “μπράβο, τί ωραία που γαμιέσαι, γυρνάς στο δρόμο και ζαλίζεσαι γιατί δεν έχεις να φας, και επειδή δεν έχεις να πάρεις τα αντικαταθλιπτικά σου και σε βασανίζουν τα στερητικά συμπτώματα, τρέχεις από το μεσημέρι για να στήσεις λαιβάκι να 'ρθω να πιω τη μπυρίτσα μου, να χορέψω όσο θα λες τα ψυχολογικά σου, να αγκαλιαστούμε να πούμε μαζί πόσο γαμιούνται οι μπάτσοι, να εξιλεωθούμε αμφότεροι ως την αταξική κοινωνία ή μέχρι να κάνουμε οικογένεια”.

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα ως μηδενιστής, μετά επειδή γνώρισα όντως συντρόφους έγινα πιο κοινωνικός, μάλωσα μ' αυτούς, τα βρήκαμε, μάλωσα, τα βρήκαμε, τώρα η συνέλευση είναι η αγαπημένη μου στιγμή της εβδομάδας. Ωστόσο δεν κατάφερε ακόμα να με κάνει να πιστέψω στο κίνημα ή έστω στην απόδοση της κοινωνικής του έκφανσης:

Όταν σε σταματάει ελεγκτής στο λεωφορείο, σου λέει “παιδιά έχετε εισιτήριο;” του λες “δεν έχουμε λεφτά”, σου λέει “καφέ έχετε όμως να πιείτε”, του λες “απ' το σπίτι είναι” (αντί να του πεις πως αν δεν είχες πιεί καφέ δε θα τολμούσε να έλεγε τέτοιες εξυπνάδες ή έστω δε θα τολμούσε ξανά), σου λέει “μην κλέβετε το κράτος, και αυτή είναι η δουλειά μου τι να κάνουμε, αν ο κόσμος ήταν σαν και 'σας δε θα υπήρχαν λεωφορεία, κανείς δεν είναι πλούσιος αλλά ο καλός κόσμος -δηλαδή όλοι εκτός απο 'σας- γιατί έχουν εισιτήριο; φοιτητές είστε, μορφωμένα παιδιά, κρίμα είναι” και μετά πετάγεται ένας κωλόγερος να διαμαρτυρηθεί όχι επειδή ο ελεγκτής είναι η πιο οφθαλμοφανής version κανιβαλισμού αλλά επειδή “πρότεινε” να σου πουλήσει 2 εισιτήρια αντί να σου γράψει πρόστιμο, μοιάζει πιο ρεαλιστική και παράδοξα ψύχραιμη λύση το να σφάξει κανείς όλους τους εργάτες/επιβάτες από το να πληρώσει 0.70 cents x2.

“Οργανώσου σε σωματεία βρε παλιοκατευθυνόμενε πράκτορα”, θα σου πει ο άλλος. Δε μου αρέσουν οι εμπάθειες (“μισώ το σύστημα όσο μισώ το μίσος”) αλλά κοίτα πρώτα να μην σου τρώει τον κόσμο η χρυσή αυγή επειδή τον αντιμετωπίζεις σαν άψυχο εργαλείο.  

Και μετά έχεις και τις άλλες να σου λένε ότι δεν είναι σωστό να φωνάζεις “φύγε από δω ρε πούστη” στο φασίστα που πάει να σε μαχαιρώσει, γιατί αυτό αναπαράγει σεξιστικά πρότυπα. Το 9ο φετίχ είναι ο φεμιναζισμός. Έχω σοβαρότερες προτεραιότητες αλλά καμιά φορά ξεσπάω.

"Βδέλυγμα να σε βγάλω μια φωτογραφία;” Αν κάτσεις να σε γαμήσω πρώτα ναι.

Δεν πολυάρεσε που έγραψα πως θέλω ένα μπιλφ για παρέα όσο τελειώνω το σιντί. Με κράξανε τρεις φίλοι. Γιατί η τέχνη είναι ιερή. Εγώ γίνομαι όλο και λιγότερο ρομαντικός με την τέχνη. Νομίζω πως εξακολουθεί να με νοιάζει περισσότερο σε σχέση με τη ζωή, παρολαυτά η απόσταση έχει μικρύνει αρκετά και το χαίρομαι. Κι επίσης δεν είναι και τόσο ευτελές να θες να γαμήσεις, δε μου αρέσει να ξεφτιλίζομαι όπως δε μου αρέσει και να δουλεύω αλλά τα 'χω κάνει και τα δύο. Οι κομμουνιστές που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο γίνονται μικροαστοί. Το νεοφιλελεύθερο gay lifestyle με αηδιάζει, μπορώ να το αντέξω όμως με ναρκωτικά. Να μια πρακτική προσέγγιση που θεωρώ από τις ωριμότερες σκέψεις που έχω κάνει και μου πήρε χρόνια να την καταφέρω. Άνοιξη, η χειρότερη εποχή του χρόνου. Ειδικά όταν είσαι μια καταπιεσμένη μαλακία με πόδια, κι όταν αγαπάς κάτι πολύ για πολύ καταλήγεις να θες να του ξεριζώσεις τα άντερα και να τα χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις την κρεμάλα σου.

Ο καλύτερος φίλος μου μου πρότεινε να σταματήσουμε να ήμαστε φίλοι. Δεν το εννοούσε ακριβώς έτσι αλλά εμένα μου ξεριζώθηκαν τα άντερα.

Έφαγα και στα goodies, είχα να το κάνω από το γυμνάσιο. Γιατί 'καναν τις πατάτες κούφιες; είναι ουσιαστικά περιτυλίγματα, κάπως σαν δέρμα που άλλαξε τζιτζίκι. Κι έδωσα 7 ευρώ και με τόσες σάλτσες ήθελα να ξεράσω.

Είπα σ' ένα σύντροφο πως, με όλη την αγάπη και το σεβασμό μου, να πάει να γαμηθεί. Το πήρε πολύ στραβά, μετάνιωσα που γίνομαι ειλικρινής όταν είμαι μαστουρωμένος. Αλλά οι λέξεις είναι απλά λέξεις, κι από την άλλη μπορώ να αποδεχτώ οποιαδήποτε, μη φασιστική παράνοια, επί καπιταλισμού. Να πχ εγώ σκέφτηκα να σπάσω στο ξύλο εκείνον που μου 'πε να μην ήμαστε φίλοι, μετά λέω όχι βλακεία είναι, απλά δεν θα του ξαναμιλήσω (δε κατάφερα ποτέ να το τηρήσω για κανέναν), μετά λέω όχι, θα τον σκοτώσω να δει αυτός τι σημαίνει μη φίλος. Ε και εν τέλει δεν πιστεύω πως ήθελε ποτέ να μην ήμαστε φίλοι. Δε ξέρω. Όταν αγαπάω γίνομαι φορτικός.

Απλά είναι αστείο το πως λειτουργεί ο κόσμος. Έχεις 2 σιδερένια κουμπάκια που γράφουνε “2 ευρώ”, είσαι σχετικά κομπλέ, τρως, παίρνεις τα χάπια σου, σκέφτεσαι πως έχει φάση να 'σαι κομμουνιστής και καλλιτέχνης. Δεν τα 'χεις και τρελαίνεσαι  θες να μαχαιρώσεις τους φίλους σου, να φας τα χέρια σου και να απαλλοτριώσεις το μυαλό σου.

Διάβασα κάτι κομικς που πήρα απ' το κόμικντομ και μου φτιάξανε κάπως τη διάθεση. Παίζω και South Park: stick of Truth. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το South Park.

Βρίσκομαι στα starbucks. Μονό εσπρέσο, 1.75 ευρώ. Είδα κι έναν τύπο χωρίς χέρια καθώς ερχόμουν αλλά φαντάστηκα πως έβλεπα ταινία κι έτσι θαύμασα τη φωτογραφία της σκηνής, τον πειστικό τρόπο με τον οποίο έτρεμε στο πλάνο, το μακιγιάζ με τις βρωμιές και τα μικρόβια. Δε νιώθω ενοχές, άλλοι το κάνουν, χωρίς να παίρνουν πρέφα, κάθε μέρα για τα πάντα, εγώ τουλάχιστον το κάνω μια στο τόσο και συνειδητά. 

“Αφού τα γατιά δεν έχουν συνείδηση, γιατί να είναι κάτι πέρα από αντικείμενα;”.

Έχω την εντύπωση ότι στο δίπλα τραπέζι κάθεται ο Δένδιας. Μοιάζει πάρα πολύ. Δεν πήγα σε μια μικροφωνική για να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν το προτάσσω, απλά άφησα το ένστικτο να με καθοδηγήσει. Την κάνω μπας και τους προλάβω, να χαιρετίσω καμιά γνωστή φάτσα.

ΥΓ. Πιθανότατα ο καλύτερος ελληνικός ραπ δίσκος της δεκαετίας.