Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Οι 5 καλύτεροι ραπ δίσκοι του 2015 pt.3: Earl Sweatshirt - I Don't Like Shit, I Don't Go Outside

Επιστροφή στο flow του καταθλιπτικού εγκλήματος. Πήρε καιρό να κάτσω να γράψω αυτό το κείμενο, παρότι ακούω το άλμπουμ από τότε που κυκλοφόρησε (23 Μαρτίου), κυρίως για 3 λόγους: Αρχικά, εδώ και κάτι βδομάδες δεν μπορώ να κοιμηθώ –αρκετά– με αποτέλεσμα να μην είμαι και τόσο αποδοτικός σε παραγωγικές εργασίες. Δεύτερον, ήθελα να το μελετήσω σε βάθος ώστε να ωριμάσει μέσα μου σαν σύνολο. Τέλος, δεν είναι δύσκολο να το έχετε προσέξει, o Earl Sweatshirt είναι ο αγαπημένος μου ράπερ τα τελευταία δύο χρόνια. Δε μ’ έψηνε να είμαι παρορμητικός με πρόωρους ενθουσιασμούς ή απογοητεύσεις. Θα μπορούσα απλά να συνεχίσω ν’ ακούω το cd με την ησυχία μου αναβάλλοντας την ενημέρωση σχετικά με την άποψη μου, αλλά κάτι μέσα στο κρανίο μου φώναξε YOLO και να ‘μαστε σε μια ακόμη υπεραναλυτική hip-hop κατάσταση.




Για τους αμύητους: ο Earl Sweatshirt είναι ένας 21χρονος mc και beatmaker που έγινε γνωστός μέσω της Odd Future, μιας χιπ-χοπ αυτοκρατορίας που δημιούργησε ο Tyler The Creator, φέρνοντας το χιπστερ στην μαύρη κουλτούρα και την μαύρη κουλτούρα στο χιπστερ. Shock value, συχνά κενό περιεχομένου με καινοτόμα αισθητική. Δεν άργησαν να τα σαρώσουν όλα με εντυπωσιακά clips, φρέσκο στυλ στα beats και χαρακτηριστικές φωνές. Πούλησαν μια θάλασσα από κάλτσες, παπούτσια και μπλουζάκια, γιατί όλοι ξέρουμε πως ένα σιντί δε μπορείς να το δείχνεις στο δρόμο και να παίρνεις συγχαρητήρια επειδή γνωρίζεις την ύπαρξη του καλλιτέχνη ή και όχι. Άλλα ενδιαφέροντα ονόματα από την κλίκα: Hodgy Beats (ράπερ, παραγωγός), Domo Genesis (ράπερ), Frank Ocean (τραγουδιστής, ράπερ, γνωστή αδερφή), Casey Veggies (ράπερ) κι ένας άκυρος λευκός τύπος που κάνει skate. Αν και όλοι το έχουνε στο παιχνίδι με τις λέξεις, ο Earl Sweatshirt είναι κατα κοινή ομολογία ο πιο ικανός και αυθεντικός στιχουργός. Παραμένει φάουλ να μην ασχοληθείτε με το Wolf του Tyler, την πρώτη και πιθανότατα τελευταία πολύ καλή δουλειά του. Ένιγουέι, πρόσφατα είχανε μια φιλική διάλυση, λέγοντας ότι μεγάλωσαν και θέλουν διαφορετικά πράγματα, ήταν έτσι κι αλλιώς καιρό απομακρυσμένοι και λοιπά. Rip Odd Future. Αλλά τώρα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο μικρός με τα μεγάλα χείλια.




Thebe Neruda Kgositsile, όπως είναι το βαφτιστικό του: γιος του ποιητή και πολιτικού ακτιβιστή Bra Willie. Παράτησε τον Earl όταν ήταν μόλις 6 χρονών, αφού το να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των αφροαμερικανών δεν σε κάνει απαραίτητα καλό πατέρα. Μεγάλωσε με την μανούλα του, η οποία στα 17 του, αμέσως μετά την ηχογράφηση του πρώτου του EP, τον έστειλε σε ένα νησί με σχολικό οικοτροφείο (therapeutic retreat school) γιατί ήταν άτακτος και έπινε πολύ όπως η γιαγιά του. Στο νέο του σπίτι έπρεπε να ζητήσει άδεια μέχρι και για να πάει στην τουαλέτα ιδιαίτερα ενοχλητικό αν έχεις πιει πολλές μπίρες– κάτι που φαίνεται να ενίσχυσε την αντικοινωνικότητα του. Όταν κατάφερε να αποδράσει (αποφοιτώντας ως role model) επέστρεψε στην ενεργό δράση μαζί με τους φίλους του για να κάνει όχι τα ίδια αλλά πολύ χειρότερα. Το 2013 κυκλοφόρησε το Doris, ένα από τα καλύτερα hip-hop albums που έχω ακούσει. Φέτος ήρθε η σειρά του δεύτερου LP, με τον οπτιμιστικό τίτλο I Don’t Like Shit, I Don’t Go Outside.




Ήδη από τα πρώτα λεπτά ακρόασης του σχετικά μικρού σε διάρκεια δίσκου γίνεται εμφανές πως το μόνο που απέμεινε από την εφηβική αθωότητα του Earl είναι μερικές, σχεδόν ειρωνικά φωτεινές λούπες. Η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από το πένθος για την νεκρή γιαγιά του, το πόσο τον αγχώνει η ανθρωπότητα, μια κλειστοφοβική τάση φυγής. Διάσκορπα ντισάκια στον πατέρα του που τον παράτησε, αναφορές σε Xanax και αλκοόλ, στην διαταραγμένη σχέση με την μητέρα του, στον θεό που δεν τον βοηθάει επειδή δεν πιστεύει σ’ Αυτόν, όλα γαρνιρισμένα με περιαυτολογίες για το πόσο μπροστά είναι ως καλλιτέχνης. Περιορίζει τα feat που δίνει στους ράπερς γιατί δεν τα αξίζουνε, βλέπει παντού υποκριτές, μαλάκες, μπάτσους, και σχολιάζει τον πρόσφατο επώδυνο χωρισμό του με πίκρα, ενοχές και θυμό. Έτσι προκύπτει ένα αρκετά πρωτότυπο μείγμα battle rap και καταθλιπτικής μεμψιμοιρίας, μια ωραία αντίφαση. Τα λόγια του ξεχύνονται ασυγκράτητα χωρίς να περιορίζονται σε αυστηρό θέμα τα τραγούδια. Εκεί που λέει πόσο υπέροχα χώνει αρχίζει να εξηγεί τι έγινε με την κοπέλα του, εκεί που πίνει ουίσκι μέχρι να ζαλιστεί και δεν υπάρχουν καθόλου γονίδια φλώρου στο DNA του, σκάει ένας τύπος και λέει για τον φίλο του που πέθανε. Θα σταθώ λίγο σ’ αυτό γιατί είναι μια αξιοπρόσεκτη ιστορία. Ο Earl ήταν με τον φίλο του Nakel στο στούντιο, για ν’ ακούσουν τα κομμάτια του εν λόγω δίσκου και να πάρουν LSD, και όλα πήγαιναν όπως είχαν προγραμματιστεί μέχρι να μάθει ο Nakel μέσω τηλεφώνου ότι ένας φίλος του που είχε να δει καιρό μόλις είχε πεθάνει. Μέσα σε αυτήν τη φρικαρισμένη, τριπαρισμένη κατάσταση τον έβαλε ο Earl να γράψει ένα κουπλέ γι’ αυτό που είχε συμβεί, και το αποτέλεσμα μπορείτε να το ακούσετε στο 9ο track.




Όσο για το πρώτο πράγμα που με έκανε να τον λατρέψω, το smooth με τόνους στυλ flow του το οποίο αποτελεί μια εξέλιξη κατά ένα τρόπο της λογικής του MF Doom, είναι παρόν κι εδώ και με τις απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες για να μην γίνει μονότονο. Η φωνή του, όπως και σε κάθε δουλειά του μέχρι τώρα, εκτός των άλλων λόγω ηλικίας, ακούγεται κάπως διαφορετική. Πειραματίζεται λίγο παραπάνω με τις ταχύτητες και το ύφος, την μια τον ακούς έτοιμο να κλάψει και την άλλη έτοιμο να αρχίσει να σε κοροιδεύει, πάντα με καλοδουλεμένο χρωματισμό. Η επιλογή του να εμπλουτίσει την ερμηνεία του ήταν συνειδητή, απ’ ότι φαίνεται και από τον στίχο “Niggas pitches need to change, I separated from my main one”. Μάλλον ήθελε να απαντήσει και σε όσους γκρίνιαζαν ότι λέει όλα τα κουπλέ του πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, στο Doris. Και φυσικά είναι κάτι που εξυπηρετεί την κυκλοθυμία του project. Παίζει εθιστικά με τη ροή του χωρίς να θυσιάζει το περιεχόμενο και προσθέτει λίγο swag στο σκοτεινό «δεν την παλεύω καθόλου» δημιούργημά του. Μια ακόμη ωραία συμμετοχή είναι και του Vince Staples, ο οποίος με απογοήτευσε δυστυχώς με το φετινό ντεμπούτο του, αλλά φαίνεται πως όποτε συνεργάζεται με τον Earl βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Εμφανίζεται στο Wool, τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, με το γνώριμο μπιλφάδικο flow του που τον έκανε γνωστό και στο Hive. Λέει πάλι ότι τον θέλουνε οι γκόμενες και πως θα μας πυροβολήσει, αλλά οκ το κάνει με όμορφη αισθητική. Α, το Grief είναι κομματάρα:




Όπως είπα και στο ξεκίνημα της κριτικής, ο Earl είναι επίσης beatmaker, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως το I Don’t Like Shit I Don’t Go Outside δεν θα είχε την ίδια κολασμένη/καταδικασμένη ατμόσφαιρα αν δεν είχε αναλάβει την πλειοψηφία της παραγωγής –8 από τα 10 κομμάτια– ο ίδιος. Υπό το ψευδώνυμο RandomBlackDude, συνδυάζοντας lofi, downtempo και trap στοιχεία με υποτονικά πιάνα, ambient ήχους και distortion, καταφέρνει να γίνει στ’ αυτιά μου ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς παραγωγούς, από αυτούς που δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος έφτιαξε το μπιτ για να καταλάβεις ότι είναι δικό τους (βλέπε El-P). Απογοήτευσε όσους περίμεναν bangers αλλά δεν φαίνεται να τον νοιάζει και πολύ. Πήρανε ήχους με κραυγές από παιδάκια και χαλασμένα claps αντ’ αυτού.


Γενικά προσπαθούσα να καταλάβω εξ’ αρχής αν μου άρεσε περισσότερο το Doris. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως το Doris είναι πολύ καλύτερο, και ίσως να ισχύει, αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση ο νέος δίσκος είναι αρκετά ξεχωριστός για να υφίσταται σύγκριση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μισάωρο αγοραφοβικό για την διαδικασία της ενηλικίωσης του Earl Sweatshirt, η οποία απ’ ότι φαίνεται είναι ένα πάτωμα στο οποίο έπεσε με τα μούτρα. Δεν φθίνει με τις πολλαπλές ακροάσεις, αντιθέτως αποκτάει περισσότερο βάθος, με εξαίρεση πιθανώς τις συμμετοχές, που όπως είπα πριν αξίζουν απλά δεν είναι και για να τις ακούσεις 100 φορές. Για παράδειγμα αυτό του Nakel μετράει πολύ στην πρώτη επαφή λόγω του μύθου γύρω από αυτό, αλλά με την πάροδο των ακροάσεων αρχίζει να ενοχλεί το πόσο άτεχνο είναι. Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο αρνητικό. Ελπίζω να βγάλει κι άλλο cd πριν πεθάνει, ο Earl.

Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7.5/10
Μουσική: 8.5/10
-8,1

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Οι 5 καλύτεροι ραπ δίσκοι του 2015 pt.2: Joey Bada$$ - B4.Da.$$

Το bilf που ακούει στο όνομα Joey Bada$$ δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό στη μουσική βιομηχανία. Αντιθέτως προσγειώθηκε, κι αυτός όπως πολλοί άλλοι, ανώμαλα, σε μια από τις φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν. Ήταν 20 Ιανουαρίου του 1995. Αρχικά σκέφτηκε να γίνει ηθοποιός αλλά παράτησε την ιδέα νωρίς για να επικεντρωθεί στο ραπ. Έγραφε ποιήματα και τραγούδια από τα 11, άλλωστε. Στο λύκειο δημιούργησε την χιπ-χοπ κλίκα (ή ό,τι στο πούτσο σημαίνει η έννοια "hip-hop collective" για τους αμερικανούς) Pro Era, μαζί με συμμαθητές του. Από τότε ένας έχει πεθάνει από αυτοκινητιστικό κι ένας έχει αυτοκτονήσει, πηδώντας, μάλιστα, από το κτήριο της δισκογραφικής στην οποία έχουν υπογράψει.



Κάποια στιγμή, σε διαύγεια ριζοσπαστικής επιχειρηματικής πονηριάς, αποφάσισαν να φτιάξουν logo για την ομάδα τους που να παραπέμπει στο γνωστό ναζιστικό σύμβολο.



Οκ, είπαν ότι το κάνανε για να τραβήξουν την προσοχή (τουλάχιστον ειλικρινές) και ότι έτσι κι αλλιώς η σβάστικα δηλώνει την ειρήνη και την αρμονία σε μερικές θρησκείες και πολιτισμούς (μαλακίες). Τέλοσπαντων, ο μικρός Jo Vaughn -το κανονικό του- δεν άργησε να τραβήξει τα περισσότερα βλέμματα όταν το 2010 ανέβασε στο youtube ένα βίντεο που έχωνε. Η φάση κύλησε με τρία mixtapes: το 1999 (2012), το Rejex (2013) και το Summer Knights, του ίδιου χρόνου. Συνεργασίες με πολλά γνωστά ονόματα όπως MF Doom, Dj Premier, Alchemist, The Roots κι ένα σωρό ακόμα. Η επιτυχία του (και τους) χτύπαγε την πόρτα τόσο νευρικά που κόντευε να τη σπάσει. Παίξαν και tours με A$AP Rocky, Wiz Khalifa, Run the Jewels*... Όλη αυτή η προπαρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε (με τις απαραίτητες αναβολές) στον πρώτο του solo δίσκο, B4.Da.$$.

*δε μπορώ να βρω αν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μαζί πριν ή αφότου βγει το cd. anyway.



Το Before Da Money (όπως διαβάζεται) είναι, λακωνικά, η περιγραφή α) της όλης διαδικασίας της επιβίωσης από τη βία του να μην έχεις μία β) της εν τέλει επίτευξης του στόχου του βιοπορισμού από το ραπ γ) των τελικών συμπερασμάτων αυτού του quest, με plot twist. 

Πρόκειται για μια updated έκδοση των κλασσικών ράπερ των 90s: Η σαπίλα στο γκέτο, ο αγώνας για να ξεφύγεις από αυτό ("You can take your boy out the hood but you can't take the hood out the homie" λέει ο Snoop Dogg σε ένα άλλο cd). Η καταπίεση που βιώνει καθημερινά όποιος ανήκει στη μειονότητα των μαύρων τολμώντας να μην είναι πλούσιος. Οι μπάτσοι που αποδεικνύουν συνεχώς ότι το να σκοτώνουν αφροαμερικανούς είναι κάτι μηχανικό και συνηθισμένο, σαν να παραγγέλνουν καφέ το πρωί.  Οι ξεχειλισμένες φυλακές (στο Peace of Mind ο Badass χώνει ένα γράμμα/κομμάτι σε έγκλειστο αγαπημένο του πρόσωπο). Η προσπάθεια να συμβιβαστείς με τον πρόωρο θάνατο των φίλων σου παράλληλα με τη γνώση ότι αύριο μπορεί να είσαι στην ίδια θέση. Themes του 21ου αιώνα που παρουσιάζονται, χωρίς έκπληξη, σε ένα μείγμα με αμέτρητες αναφορές στο χόρτο, στα γκομενικά (είτε έχουμε να κάνουμε με τρυφερή αντιμετώπιση είτε με το πόσες πίπες του παίρνουν), στο πόσο γαμάει το κρου του και βεβαίως στην πάντοτε αγαπημένη ασχολία των mcs, να μιλάνε για το ότι είναι καταπληκτικοί, καλύτεροι όλων, πως έχουν την πρώτη θέση και δε συμβιβάζονται με τη δεύτερη ο κόσμος να χαλάσει.



Παρόμοια ραπ album παίζανε και πριν φτάσουμε στη δεύτερη χιλιετία, λιγότερο όμως συνειδητοποιημένα (τουλάχιστον από άτομα που δεν άνηκαν, στο, ας μου επιτραπεί η λέξη, κίνημα). Κάπου εδώ είναι το plot twist που έλεγα πριν. Ο -τι όνομα είναι αυτό, νόμιζα ότι έκανε τραπ τύπου waka flocka πριν τον ακούσω- Bada$$ ασκεί την κριτική του στο λούκι που σε βάζει το σύστημα ως άτομο που έχει στερηθεί βασικά πράγματα στη ζωή του. Δεν είναι μόνο βγάλε λεφτά, αγόρασε τα πιο ακριβά ρούχα που υπάρχουν και τελείωσες. Προς τιμήν του αντιλαμβάνεται πως τέτοιες συμπεριφορές και όνειρα είναι απλά η πραγμάτωση της σύγχρονης σκλαβιάς. Προς κακή του τύχη καταλαβαίνει πως τώρα που έχει τα δολάρια πάλι δεν είναι ευτυχισμένος ή γεμάτος. Τα λέει ωραία στο Paper Trail$: "Before the money, there was love, but before the money, it was tough. Then came the money through a plug. It's a shame this ain't enough.". Από το Cream και το "Money, hoes and clothes: all a nigga knows" του αγαπητού Biggie είναι σίγουρα μια αναβάθμιση. Πέρα από αυτά φανερώνει κάποιες τάσεις φυγής, την άρνηση να υπογράψει σε μεγάλο label και την παραδοχή ότι θα μπορούσε τώρα να σου έκλεβε το πορτοφόλι άμα δεν είχε ταλέντο στο ραπ (και γιατί όχι). Γενικά νομίζω πως γνωρίζει ότι το να ζεις σ' αυτό τον κόσμο είναι σκατά, αλλά οπωσδήποτε πολύ καλύτερο αν έχεις λεφτά και επίσης είσαι rapstar.



Το flow του είναι ό,τι και οι στίχοι. Μελέτησε τον Notorious B.I.G, τους Wu Tang, τον Nas, τον Big L, τον παλιό Jay Z και λοιπά και προσπάθησε να βγάλει κάτι δικό του. Τα κατάφερε, χωρίς βέβαια να μιλάμε για κάτι καινοτόμο αισθητικά, δεδομένων των περιορισμένων σε ποικιλία αναφορών. Μέσες άκρες ραπάρει σαν ένας σκανταλιάρης νέος με δυναμισμό και άπειρο wordplay που μπορεί να σου κάψει το μυαλό αν το προσέξεις. Δεν ανήκει στην κατηγορία των ράπερ που αράζουν και σε χαλαρώνουν με το εύκολο, με την καλή έννοια, flow τους αλλά σ' αυτούς που γαμιούνται να βάλουνε μέσα σε κάθε λέξη όσες περισσότερες ρίμες, multies και σχήματα λόγου γίνεται και ραπάρουν σαν να στοιχημάτησαν τη ζωή τους σε αυτό (λογικά ισχύει). Δουλεμένο αποτέλεσμα μέχρι αηδίας.

Τα beats με τη σειρά τους αποτελούν ένα tribute στην εποχή που τον γαλούχησε. Συχνά από τους ίδιους (τους παραγωγούς) που το κάνανε. Dj Premier, Statik Selektah, Dj Dilla (ναι, συμμετέχει ακόμα σε καινούρια σιντί, ποιος χέζει το θάνατο), The Roots, Kirk Knight (producer και mc από pro era) κλπ, προσφέρουν ένα background σχετικά απλό στη δομή αλλά σίγουρα αποτελεσματικό. Κυρίως soul samples και breaks. Μπιτάρες όπως στο Big Dusty από τον Kirk Knight στέκονται παραπάνω από επάξια δίπλα σε θρυλικούς παραγωγούς. Υφολογικά οι μουσικές είναι οι περισσότερες το χαλαρό/μελαγχολικό soul based producing παρά το επιθετικό, μπατλάδικο, με μερικές εξαιρέσεις. Η μίξη είναι βέβαια πιο σύγχρονη απ' ότι οι καταβολές. 



Στο τέλος της μέρας μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο με δύο ίσως αδύναμα κομμάτια. 15 έχει στο σύνολο συν δύο bonus, που γενικά δεν τα μέτρησα στη νορμάλ διάρκεια παρότι είναι συμπαθητικά. Στο ένα χώνει και ο Action Bronson κάποιο μέτριο κουπλέ και το άλλο είναι σε jungle ρυθμό με γυναικεία vocals και συγκρίνει τη ζωή με το χορό (lame). Ξέρω ότι κάποιοι ίσως σκεφτούν "Οκ γιατί να ακούσω cd των 90s στο 2015;". Είδα και μερικές αμερικανικές κριτικές σε τέτοιο ύφος. Αλλά δεν είναι πάντα το παν ο πειραματισμός, και πρέπει να αναγνωρίζουμε το ταλέντο εκεί που το βρίσκουμε. Επιπρόσθετα με το ότι ανήκει στο νέο ρεύμα των μετά το γκέτο mcs (όπως και ο Lamar πχ) που ξέρουν καλύτερα τι τους γίνεται. Αν τα beat λόγου χάρη δεν δίνουν τίποτα καινούριο κι ωστόσο τα σπάνε, που είναι το πρόβλημα. Το album παρόλαυτα δεν είναι τέλειο. Ένα θεματάκι του είναι πιθανώς η επαναληψιμότητα. Από το πρώτο ως το 15ο κομμάτι ακούμε τον J.B. να λέει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, αν και με εναλλαγές στο mood. Δεν ξέρω αν πρέπει να μετρηθεί ακριβώς σαν αρνητικό, γιατί πρόκειται σίγουρα για concept δίσκο. Αλλά αν βγάλει κι άλλο album στην ίδια φάση θα καταντήσει κουραστικός στιχουργικά. Και λογικά αυτό θα γίνει.

Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7.5/10
Μουσική: 8/10
-8

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Οι 5 καλύτεροι ραπ δίσκοι του 2015 pt.1: Action Bronson - Mr. Wonderful

Σκόπευα να δημοσιεύσω και τις πέντε κριτικές μαζί. Ύστερα σκέφτηκα πως στο μυαλό σε όλους αρέσουν τα τεράστια πράγματα αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους αποκτούν την ωριμότητα να καταλάβουν ότι δεν είναι πρακτικά. Οι κριτικές μου για τους πέντε καλύτερους κατα τη γνώμη μου αμερικανικούς χιπ-χοπ δίσκους για το πρώτο εξάμηνο του 2015 θα δραπετεύσουν από το τετράδιο μου σταδιακά, μία τη φορά. Μια διαδικασία που λογικά θα πάρει μέχρι το Σεπτέμβρη να ολοκληρωθεί. Εκτός κι αν φρικάρω εντελώς και τις γράψω όλες αυτό το μήνα, δε ξέρω δεν είμαι πολύ καλα. 




Να πω σε αυτό το σημείο ότι σκεφτόμουνα να φτιάξω ένα site για το αγγλόφωνο χιπ-χοπ. Στριφογυρίζει στο κεφάλι μου τους τελευταίους μήνες αλλά τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να ασχοληθεί με το πόσο κακό ήταν το ep των ΖΝ παρά να ξοδέψει το χρόνο του με καλό ραπ. Αν αποδειχτεί το αντίθετο θα παραδεχτώ το λάθος μου και θα συστηματικοποιήσω τη συγγραφή κριτικών. Μέχρι τότε το κάνω απλά επειδή δε την παλεύω. Και γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το χιπ-χοπ. Α, κι ακόμα, αν ακούτε τη μουσική μου να ξέρετε πως ετοιμάζω πολλά πράγματα, γράφω συνέχεια κομμάτια και θα επιστρέψω το χειμώνα πιο καυλωμένος και αποτελειωμένος από ποτέ.

Προς το παρόν λάβετε την άποψή μου πάνω στο ντεμπούτο (major label debut) του Action Bronson, ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.




Action Bronson - Mr. Wonderful

Ο Action Bronson έκανε το ακριβώς αντίθετο από το Σφάλμα. Παραμέρισε την υποσχόμενη καριέρα του ως σεφ για να βγάλει λεφτά από το ραπ. Χαίρομαι την απόφασή του, έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι θα έτρωγα ποτέ σε εστιατόριο στο μπρούκλιν.

Ο Αλβανοαμερικανός, ginger, υπερμεγεθής και συνεχώς μαστουρωμένος mc, αφότου τράβηξε την προσοχή με σειρά από mixtapes και feats, μαζεύοντας σημαντικό αριθμό ακροατών παγκοσμίως, ανοίγοντας beef με φεμινίστριες για κομμάτι με βιασμό, έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους αυτή τη στιγμή στις ραπ μπίζνες. Φέτος λοιπόν κυκλοφόρησε τον πρώτο του "κανονικό" δίσκο, το Mr Wonderful. Απ' ότι αμυδρά φανερώνει ο τίτλος έχει να κάνει κυρίως με το πόσο υπέροχος είναι.




Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς βάζοντας το σιντί να παίξει είναι η χαρακτηριστική φωνή του (μάλιστα σπάει πλάκα στο ιντρο με το ότι δεν μπορεί να την ελέγξει και αρχίζει-σταματάει συνέχεια το κουπλέ). Πολλοί λένε ότι μοιάζει με του Ghostface Killah. Οκ, ίσως λιγάκι αλλά ποιος νοιάζεται. Είδα επίσης κάπου σε σχόλια να αναφέρεται η ομοιότητα με τη χροιά του Sole επί Anticon και ένιωσα δικαιωμένος γιατί μου 'χε έρθει στο μυαλό αυτόματα. Και πάλι, δεν έχει σημασία. Έχει φωνάρα, τη χειρίζεται άψογα σε συνδυασμό με το flow του, ακόμα και σε διάφορα σημεία που τραγουδάει. Σου περνάει με ακρίβεια τα συναισθήματά του ενώ δίνει αυτη την εντύπωση του τύπου "είμαι χαλαρωμένος αλλά σε εγρήγορση ταυτόχρονα". Κάνει τα παιχνίδια του με τις παρηχήσεις χωρίς να το ζορίζει. Τα ραπ feats, με μια εξαίρεση χρησιμεύουν πιο πολύ σαν διαλείμματα παρά σαν μέρος του μαθήματος. Όπως όταν βάζει τον Χαρμάνη φίλο του να περιγράψει τη διαδικασία του πως πουλάει ναρκωτικά στην πιάτσα. Μόνο το ρεφρέν στο Only in America (από party supplies) μπορώ να πω ότι ότι δε μου άρεσε. 




Η θεματολογία του είναι στην ουσία το "επιτέλους τα κατάφερα με αυτό το ραπ σκατό και τώρα που έχω λεφτά θα χαρώ τη ζωή όσο κρατήσει" σε συνδυασμό με κομμάτια που λέει τον πόνο ή τη λαγνεία του για τις γυναίκες. Αυτά τα δύο ανακατεμένα με άσχημες φάσεις από hangovers, κάποιες υπαρξιακές ανησυχίες και την κατάθλιψη του σελέμπριτι ράπερ (όρος που συγκρότησε ο Eminem αφότου πέρασε την κατάθλιψη του φτωχού underground καλλιτέχνη). Δίσκος φάση Notorious BIG επομένως. Δε θυμάμαι τέτοια περίπτωση άλμπουμ μη ενδιαφέρουσα. Είναι μια ιδανική κατάσταση:  και χαίρονται που έχουν καταφέρει κάτι αλλά και είναι το ντεμπούτο τους άρα α) έχουν να αποδείξουν ακόμα πολλά β) δεν έχουν αλλοτριωθεί από τη σόου μπιζ τόσο ώστε να μην τους νοιάζει το γαμάτο ραπ. Το Mr Wonderful ξεχειλίζει από αναφορές/μεταφορές σε/για φαγήτο (όσοι ψήνεστε τσεκάρετε το Mm.. Food του MF Doom), γρήγορα αμάξια (παίζει να λέει πως οδηγάει πέντε διαφορετικά μοντέλα μέσα στο ίδιο κομμάτι) και στο σνιφάρισμα κοκαίνης: τρία απ' ότι φαίνεται αγαπημένα πράγματα του Bronson. Αλλά γενικά ό,τι χωράει στο κεφάλι του. NBA, Baseball, ξεχασμένες από το θεό φιγούρες της Αμερικής, Depeche Mode... τα παραπάνω σκάνε με κουλ τρόπο χωρίς να χάνεται το ενδιαφέρον από την τυχαιότητα. Νιώθουμε ναυτία στη σκέψη ότι μπορεί να έχει επιτυχία ενώ αυτός αράζει στη βάρκα βγάζοντας φωτογραφία με τον ξιφία. Πανηγυρίζει με τη μάνα του που τα καταφέρανε (Mum we did it, I love you you lucky slut) και μας ενημερώνει ότι δημιουργήθηκε όπως οι δεινόσαυροι στο Jurassic Park. Μερικές φορές το θέμα είναι ράντομ και κάποιες συγκεκριμένο όπως στο Baby Blue, με το καταπληκτικό break up κουπλέ του Chance the Rapper ή το A light in the addict που περιστρέφεται γύρω από τον εθισμό στα ναρκωτικά. Όπως και με τις ερμηνείες, καταφέρνει το σκοπό του αφήνοντας ένα αίσθημα λύτρωσης, ίσως και λόγω της μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί πως πραγματοποιεί το γεμάτο αυτοαναφορά και ναρκισσισμό ταξίδι του με μόνο 2 (!!) ομοφοβικούς στίχους. Το κυρίαρχο ρεύμα του ραπ έχει αρχίσει να βελτιώνεται.





Η μουσική επένδυση είναι το τεράστιο ατού του αλμπουμ. Αψεγάδιαστος συνδιασμός samples και λάιβ οργάνων με βασικά στοιχεία από ροκ (πχ παλιό γερμανικό ριφ), blues και soul, κανένα jazz πιανάκι εδώ κι εκεί, λίγη τρομπέτα. Ωραίο μπασσάκι.  Ο τρόπος που δένουν όλα αυτά πάνω σε αρκετά βαριά drums είναι τόσο καλός που δίνει βάθος εκεί που δεν υπάρχει. Τον ακούς να λέει για το σε ποιά μέρη έχει κάνει σεξ και τα beat δίνουν τόσο πόνο που ακούγεται καθηλωτικό. Mark Ronson, Noah 40, Statik Selektah, Party Supplies, κάποιοι από τους βασικούς παραγωγούς. Από την αρχή κόλλησα με το Actin' Crazy. Παίζουν και beat του Alchemist που παρότι γενικά τον θεωρώ υπερτιμημένο έχει κάνει καλή δουλειά. Το αποκορύφωμα έιναι το κλείσιμο με το Easy Rider. Κλασσική περίπτωση που βρίσκεις ένα sample και ξέρεις πως με τον σωστό ραπερ το κομμάτι θα μείνει στην ιστορία. Και οι 2 βασικές λούπες είναι από το ίδιο τούρκικο τραγούδι. Όσοι ενδιαφέρεστε για digging και δεν ξέρατε ήδη πως Τουρκία έχει γαμάτη παράδοση στο progressive rock, ψαχτείτε. Οι δομές βοηθάνε στο να διατηρηθεί ξεκούραστο το αυτί. Intro και build-ups, αλλαγές και γέφυρες αφήνουν χώρο στα όργανα, συχνά αποτρέποντας μια ασταμάτητη κουπλέ-ρεφρέν περίπτωση.





Τέλοσπαντων, ακούτε Action Bronson. Ακόμα κι αν δε σας ψήνουν τα σχετιζόμενα με μπασκετ/λαμποργκινι/μακαρονια/οπλα metaphors. Το σιντί έχει να δώσει σε πολλούς τομείς και είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο γαμάει το σύγχρονο χιπ-χοπ. Τέλος η διάρκεια είναι τέλεια. 13 κομμάτια (συμπεριλαμβανομένου ενός skit κι ενός interlude). 50 λεπτά. Όχι σαν τους μαλάκες που βάζουνε 20 κομμάτια στα αλμπουμς τους, κρατάνε πάνω από μια ώρα και δεν ακούγονται ολόκληρα (το αλίμονο κρατάει 60 λεπτά και δύο προηγούμενα είχαν 8-9 τραγούδια οπότε σκάσε).

Αυτή ήταν η πρώτη μου κριτική.

Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7/10
Μουσική: 9/10
-8,1

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ήταν ένα αγόρι που το ‘λεγαν Βαγγελάκη

Τώρα δεν είναι αφού το οδήγησαν στο θάνατο κάτι κρητικοί κάγκουρες, απ’ ότι φαίνεται γιατι του άρεσαν οι άντρες. Οι γονείς του το έκρυβαν, στη σχολή τον τραμπούκιζαν και όλοι έστρεφαν το βλέμμα τους για να μη μπλέξουν. Που ξέρεις μπορεί και να το άξιζε, δεν είναι λίγο πράγμα να αφοσιώνεσαι ερωτικά σε άλλο φύλο από το συνηθισμένο, άλλωστε η εποχή που η ΕΕ έβριζε το Β’ Παγκόσμιο στα Ελληνικά σχολεία είναι πια μακριά (τουλάχιστον πιο ειλικρινής αντιμετώπιση), κι έτσι κι αλλιώς δεν αναφερόταν ποτέ στην αρπαγή των ομοφυλόφιλων από τους ναζί. Μέχρι τους εβραίους έφτανε αυτή η δίκαιη γενναιοδωρία της ιστορίας των νικητών.

Πριν μαθευτεί ο θάνατος του νεκρού τον ψάχναμε και είχαν ευαισθητοποιηθεί όλοι, ήτανε ας πούμε το δημοσιογραφικό χιτάκι του μήνα ή όσο τελοσπάντων κράτησε. Τα ρεπορτάζ έπρεπε να καλυφθούν με όποια προσωπική λεπτομέρεια μπορούσε να βρεθεί για να ρέει ασταμάτητα η πληροφορία και να ολοκληρωθεί στη μορφή του το σίριαλ. Η συνήθης ύποπτη Αγγελική Νικολούλη πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Τον κάνανε τζουκμποξ, mpc και χαλάκι του σπιτιού τους. “Ξέχασε” όμως να αναφέρει γιατί γινόντουσαν αυτά. Υπήρξε λέει “μαλθακός” και όχι πολύ δυναμικός χαρακτήρας. Εντάξει, ήταν λίγο φλωράκος όχι και καμιά αδερφή.

Προσπαθώ να κάνω πλάκα με το γεγονός για να ξεχάσω πόσο σοβαρό είναι, γιατί ξέρω πως και να θυμάμαι δεν έχει τόση σημασία. Μεγάλωσα όμως στον ίδιο τόπο με αυτόν τον τύπο, έχω περάσει παρόμοιες σχετικά φάσεις, ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να με φτάσουν οι συγκυρίες στο να μπορώ να τις αντιμετωπίζω, να τις φτύνω κατάμουτρα, κι ένιωθα πως έπρεπε να γράψω κι εγώ ένα κείμενο ανάμεσα στα τόσα που θα γραφτούν με την ελπίδα πως θα προσφέρω κάτι ελάχιστο στην ανάγνωση του γεγονότος. Δε με νοιάζει να το πω τραγικό, θλιβερό κι όλα αυτά, το αφήνω στις μοιρολογίστρες που πασχίζουν τόσο χυδαία να εξιλεωθούν από τις μαλακίες στις οποίες συνέβαλαν στην ελληνική φασιστική πραγματικότητα. Καρφώνονται. Ψάχνουνε φωτογραφίες με οποιονδήποτε έφαγε ποπ κορν με τον νεκρό για να τον δείρουν, μετά θα επιστρέψουν στην ανδροπρεπή τους ζωή πεντακάθαροι. Ευαισθητοποιούνται οι κατίνες και οι κατίνοι για το μπούλινγκ. Τι είναι αυτό το πράγμα λοιπόν; Μάλλον ένας πιο φιλελέδικος τρόπος να πεις “φασισμός” ή έστω “φασιστικά βασανιστήρια μεταξύ παιδιών ή εφήβων”. Τα παιδιά κουβαλάνε τα κουσούρια των ευαισθητοποιημένων μανάδων και πατεράδων τους. Η έννοια διαφορετικότητα είναι πιο ευγενής από εξειδικευμένους χαρακτηρισμούς, και πάνω απ’ όλα πιο ευρεία, χωράει και τo ποτάμι και την lifo. Η ιστοριούλα θα μπορούσε να ‘χει τίτλο “Οι έλληνες μικροαστοί πρώην ψηφοφόροι χρυσής αυγής νυν συριζαίοι βλέπουνε πως υπάρχει ακραία ομοφοβία στην κοινωνία μας, σοκάρονται και σχίζουν το βρακί τους, μετά αυτοκτονούν και έρχεται ο κομμουνισμός”, αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι για πάρα πολλούς λόγους. Η απόκρυψη είναι μόνο το πιο προφανές.

Τον Γιακουμάκη δεν τον σκότωσε ο καπιταλισμός. Ανάλογα τις περιόδους του συνεισφέρει αλλά δεν δημιούργησε την ομοφοβία. Τυγχάνει απλώς τα ήθη και τα έθιμα του κάθε μέρους να αποκτούνε μια συγγένεια και να συνεργάζονται με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όταν μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο να προκύψει κέρδος. Όταν πλέον δεν μπορεί, κόρνες και κομφετί παιδιά γιατί έρχεται η πρόοδος. Τα πολιτικά ζητούμενα επομένως είναι δύο. Το πρώτο νομίζω το έχω κάνει ήδη σαφές, να μην παρασυρθούμε από τα μεγαλεία των νέων τρόπων δημιουργίας καταναλωτικών τάργκετ γκρουπ (ελάτε όπως είστε σας πάω) και ξεχάσουμε ποιοι μας καταστρέφουν τις ζωές. Το δεύτερο είναι να μην επαναπαυθούμε στο ότι δεν γουστάρουμε γενικώς και αορίστως το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί το να κατέβεις σε μια πορεία ενάντια σε κάποια αστικοδημοκρατική κυβέρνηση δεν σε κάνει απαραίτητα μη ομοφοβικό, αυτό είναι μια πλάνη που θα έλεγα κακοδουλεμένη υπεκφυγή. Ο καπιταλισμός γεννάει τα πάντα και τελειώσαμε, και οκ τι τα θες τα σύμφωνα συμβίωσης και οκ ρε σύντροφε αλλά πρέπει να κρατάς το χέρι του συντρόφου σου και να προκαλείς; Αυτά δεν ισχύουν γιατί η ομοφοβία είναι θέμα της παράδοσης του λαού, του καρκινώματος που λέγεται χριστιανισμός και όχι του οικονομικού συστήματος καθ’ εαυτού. Τώρα, αν η εκκλησία τα βρίσκει με τα λόμπι της ελεύθερης αγοράς και γι’ αυτό εφαρμόζονται ρατσιστικές πρακτικές, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, διαφορετική παράγραφος, παρότι ένα θέμα με το οποίο πρέπει να ήμαστε εξίσου εχθρικοί.

Στο θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, το έχω ξαναγράψει, η έκθεση είναι το μόνο που θα μας σώσει. Να κυκλοφορούμε χωρίς να ντρεπόμαστε, να μιλάμε, να βαράμε όποιον νομίζει πως δεν αρκεί το να μιλάμε. Ο θάνατος ενός παιδιού που ήταν ομοφυλόφιλος σόκαρε μόνο εκείνους που δεν τους σοκάρει το καθημερινό βασανιστήριο των υπολοίπων ομοφυλόφιλων που πασχίζουν να επιβιώσουν σ’ αυτήν την κόλαση που οι δύστυχοι σοκαρισμένοι δημιούργησαν.


Κι ας μην ψάχνουμε άλλους αποδιοπομπαίους τράγους, ωραίο το αίμα αισθητικά, έβλεπα κι εγώ Spartacus: Blood and Sand. Απλώς ο όχλος που επιλεκτικά όποτε του καυλώσει ζητάει εκδίκηση, χωρίς να υπολογίζει όλους τους παράγοντες (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνιολογικών, των ιστορικών και των βιολογικών), καλά θα κάνει να αφήσει τις μάγισσες στην ησυχία τους, αναζητώντας την ρίζα του προβλήματος αλλά και πιο ωφέλιμες συλλογικά λύσεις.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Πρόμο για την καινούρια μου καλλιτεχνική σελίδα:

Το facebook λίγες μέρες πριν αποφάσισε πως υπάρχει μια μικρή πιθανότητα το "Βδέλυγμα" να μην είναι το πραγματικό ονοματεπώνυμο μου, κι έτσι μου έριξε την προσωπική σελίδα (που διατηρούσα τα τελευταία 6 χρόνια). Με ρώτησε πως με λένε στ' αλήθεια και θέλει να ανεβάσω φωτογραφία με την ταυτότητά μου για να το επιβεβαιώσει. Ελπίζω ότι θα πάρω πίσω το προφίλ μου με κάποιες μπινιές χωρίς το αληθινό επώνυμο, ωστόσο είπα να φτιάξω σελίδα που λειτουργεί με λάικς ώστε να αποφύγω τον κίνδυνο να μου τη ρίχνουν κάθε 3 και λίγο.

Νομίζω είναι προφανέστατα τρομακτική και επικίνδυνη η δύναμη που φαίνεται να αποκτούν οι βασικές πολυεθνικές του ίντερνετ (google, facebook etc), γνωρίζουν τα πάντα και μπορούν να κάνουν και τα πάντα χωρίς να λογαριάζουν κανένα. Μπορούν να φτιάξουν και να καταστρέψουν με το έτσι θέλω. Ζητάνε διαβατήρια και αστυνομικές ταυτότητες με την υπόσχεση πως θα διαγράψουν τις φωτογραφίες/σκαναρίσματα μετά (λολ). Και αυτό είναι μόνο ένα πολύ πολύ μικρό κομμάτι της επιρροής αυτών των εταιριών και της εξάρτησης μας από αυτές.

Από την άλλη η ερώτηση γιατί τότε να συμμετέχει κανείς στα social media είναι σαν να ρωτάμε γιατί να δουλεύουμε ή γιατί να αγοράζουμε ρούχα αφού ήμαστε κατά του καπιταλισμού, έχει γίνει βασικό συστατικό της οποιασδήποτε ζωής σε μια νεοφιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Βέβαια τις ευκολίες του να τα αφήνουμε όλα σε μια, δυό, εκατό εταιρίες θα τις πληρώσουμε στο μέλλον με φρικτούς τρόπους, με το να μετατραπούν ολοκληρωτικά τα social media σε μέσα κρατικής καταστολής, και τότε καλά ξεμπερδέματα. 

Μέχρι τότε, Like My Page.

ΥΓ. Τσεκάρετε και άρθρο του Sole πάνω στο θέμα.