Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ήταν ένα αγόρι που το ‘λεγαν Βαγγελάκη

Τώρα δεν είναι αφού το οδήγησαν στο θάνατο κάτι κρητικοί κάγκουρες, απ’ ότι φαίνεται γιατι του άρεσαν οι άντρες. Οι γονείς του το έκρυβαν, στη σχολή τον τραμπούκιζαν και όλοι έστρεφαν το βλέμμα τους για να μη μπλέξουν. Που ξέρεις μπορεί και να το άξιζε, δεν είναι λίγο πράγμα να αφοσιώνεσαι ερωτικά σε άλλο φύλο από το συνηθισμένο, άλλωστε η εποχή που η ΕΕ έβριζε το Β’ Παγκόσμιο στα Ελληνικά σχολεία είναι πια μακριά (τουλάχιστον πιο ειλικρινής αντιμετώπιση), κι έτσι κι αλλιώς δεν αναφερόταν ποτέ στην αρπαγή των ομοφυλόφιλων από τους ναζί. Μέχρι τους εβραίους έφτανε αυτή η δίκαιη γενναιοδωρία της ιστορίας των νικητών.

Πριν μαθευτεί ο θάνατος του νεκρού τον ψάχναμε και είχαν ευαισθητοποιηθεί όλοι, ήτανε ας πούμε το δημοσιογραφικό χιτάκι του μήνα ή όσο τελοσπάντων κράτησε. Τα ρεπορτάζ έπρεπε να καλυφθούν με όποια προσωπική λεπτομέρεια μπορούσε να βρεθεί για να ρέει ασταμάτητα η πληροφορία και να ολοκληρωθεί στη μορφή του το σίριαλ. Η συνήθης ύποπτη Αγγελική Νικολούλη πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Τον κάνανε τζουκμποξ, mpc και χαλάκι του σπιτιού τους. “Ξέχασε” όμως να αναφέρει γιατί γινόντουσαν αυτά. Υπήρξε λέει “μαλθακός” και όχι πολύ δυναμικός χαρακτήρας. Εντάξει, ήταν λίγο φλωράκος όχι και καμιά αδερφή.

Προσπαθώ να κάνω πλάκα με το γεγονός για να ξεχάσω πόσο σοβαρό είναι, γιατί ξέρω πως και να θυμάμαι δεν έχει τόση σημασία. Μεγάλωσα όμως στον ίδιο τόπο με αυτόν τον τύπο, έχω περάσει παρόμοιες σχετικά φάσεις, ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να με φτάσουν οι συγκυρίες στο να μπορώ να τις αντιμετωπίζω, να τις φτύνω κατάμουτρα, κι ένιωθα πως έπρεπε να γράψω κι εγώ ένα κείμενο ανάμεσα στα τόσα που θα γραφτούν με την ελπίδα πως θα προσφέρω κάτι ελάχιστο στην ανάγνωση του γεγονότος. Δε με νοιάζει να το πω τραγικό, θλιβερό κι όλα αυτά, το αφήνω στις μοιρολογίστρες που πασχίζουν τόσο χυδαία να εξιλεωθούν από τις μαλακίες στις οποίες συνέβαλαν στην ελληνική φασιστική πραγματικότητα. Καρφώνονται. Ψάχνουνε φωτογραφίες με οποιονδήποτε έφαγε ποπ κορν με τον νεκρό για να τον δείρουν, μετά θα επιστρέψουν στην ανδροπρεπή τους ζωή πεντακάθαροι. Ευαισθητοποιούνται οι κατίνες και οι κατίνοι για το μπούλινγκ. Τι είναι αυτό το πράγμα λοιπόν; Μάλλον ένας πιο φιλελέδικος τρόπος να πεις “φασισμός” ή έστω “φασιστικά βασανιστήρια μεταξύ παιδιών ή εφήβων”. Τα παιδιά κουβαλάνε τα κουσούρια των ευαισθητοποιημένων μανάδων και πατεράδων τους. Η έννοια διαφορετικότητα είναι πιο ευγενής από εξειδικευμένους χαρακτηρισμούς, και πάνω απ’ όλα πιο ευρεία, χωράει και τo ποτάμι και την lifo. Η ιστοριούλα θα μπορούσε να ‘χει τίτλο “Οι έλληνες μικροαστοί πρώην ψηφοφόροι χρυσής αυγής νυν συριζαίοι βλέπουνε πως υπάρχει ακραία ομοφοβία στην κοινωνία μας, σοκάρονται και σχίζουν το βρακί τους, μετά αυτοκτονούν και έρχεται ο κομμουνισμός”, αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι για πάρα πολλούς λόγους. Η απόκρυψη είναι μόνο το πιο προφανές.

Τον Γιακουμάκη δεν τον σκότωσε ο καπιταλισμός. Ανάλογα τις περιόδους του συνεισφέρει αλλά δεν δημιούργησε την ομοφοβία. Τυγχάνει απλώς τα ήθη και τα έθιμα του κάθε μέρους να αποκτούνε μια συγγένεια και να συνεργάζονται με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όταν μπορεί μ’ αυτόν τον τρόπο να προκύψει κέρδος. Όταν πλέον δεν μπορεί, κόρνες και κομφετί παιδιά γιατί έρχεται η πρόοδος. Τα πολιτικά ζητούμενα επομένως είναι δύο. Το πρώτο νομίζω το έχω κάνει ήδη σαφές, να μην παρασυρθούμε από τα μεγαλεία των νέων τρόπων δημιουργίας καταναλωτικών τάργκετ γκρουπ (ελάτε όπως είστε σας πάω) και ξεχάσουμε ποιοι μας καταστρέφουν τις ζωές. Το δεύτερο είναι να μην επαναπαυθούμε στο ότι δεν γουστάρουμε γενικώς και αορίστως το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί το να κατέβεις σε μια πορεία ενάντια σε κάποια αστικοδημοκρατική κυβέρνηση δεν σε κάνει απαραίτητα μη ομοφοβικό, αυτό είναι μια πλάνη που θα έλεγα κακοδουλεμένη υπεκφυγή. Ο καπιταλισμός γεννάει τα πάντα και τελειώσαμε, και οκ τι τα θες τα σύμφωνα συμβίωσης και οκ ρε σύντροφε αλλά πρέπει να κρατάς το χέρι του συντρόφου σου και να προκαλείς; Αυτά δεν ισχύουν γιατί η ομοφοβία είναι θέμα της παράδοσης του λαού, του καρκινώματος που λέγεται χριστιανισμός και όχι του οικονομικού συστήματος καθ’ εαυτού. Τώρα, αν η εκκλησία τα βρίσκει με τα λόμπι της ελεύθερης αγοράς και γι’ αυτό εφαρμόζονται ρατσιστικές πρακτικές, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, διαφορετική παράγραφος, παρότι ένα θέμα με το οποίο πρέπει να ήμαστε εξίσου εχθρικοί.

Στο θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, το έχω ξαναγράψει, η έκθεση είναι το μόνο που θα μας σώσει. Να κυκλοφορούμε χωρίς να ντρεπόμαστε, να μιλάμε, να βαράμε όποιον νομίζει πως δεν αρκεί το να μιλάμε. Ο θάνατος ενός παιδιού που ήταν ομοφυλόφιλος σόκαρε μόνο εκείνους που δεν τους σοκάρει το καθημερινό βασανιστήριο των υπολοίπων ομοφυλόφιλων που πασχίζουν να επιβιώσουν σ’ αυτήν την κόλαση που οι δύστυχοι σοκαρισμένοι δημιούργησαν.


Κι ας μην ψάχνουμε άλλους αποδιοπομπαίους τράγους, ωραίο το αίμα αισθητικά, έβλεπα κι εγώ Spartacus: Blood and Sand. Απλώς ο όχλος που επιλεκτικά όποτε του καυλώσει ζητάει εκδίκηση, χωρίς να υπολογίζει όλους τους παράγοντες (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνιολογικών, των ιστορικών και των βιολογικών), καλά θα κάνει να αφήσει τις μάγισσες στην ησυχία τους, αναζητώντας την ρίζα του προβλήματος αλλά και πιο ωφέλιμες συλλογικά λύσεις.