Ποίημα: Το αγόρι και ο δράκος

Ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας.

Ξανθός, γαλανομάτης, νεαρός.

Ο βασιλιάς πατέρας του

τον είχε παγιδεύσει σε ένα πύργο

επειδή γούσταρε το καταστατικό του ΚΚΕ

και τις πούτσες. Με το πέρασμα μηνών

κατάφερε να παραβιάσει

και την τελευταία κλειδαριά

του αμπαρωμένου κτηρίου.

Τότε συνάντησε ένα δράκο

να παραφυλάει την έξοδο.

Έτρεξε πίσω στο υπνοδωμάτιο του

προτού προλάβουν να τον τυλίξουν οι φλόγες.

Αποφάσισα να τον σώσω.

Για καθαρά εγωιστικούς λόγους.

Ήθελα κάποιον να μη με μισεί.

Τον είχα, παλιότερα, πετύχει

σε ένα trance πάρτυ κάτι παιδιών

που πούλαγαν mdma

για να αγοράσουν όπλα

ώστε να καθαρίσουν το βασίλειο

από την μάστιγα της κάνναβης

και το μαγείρεμα κοτόπουλων.

Πήρα σπαθί, πανοπλία

και σβάρνα για τον πύργο του αγοριού.

Έσπασα την είσοδο με το κεφάλι μου

-ενώ έπαιζε σφυρί- κι αντίκρισα

μαγεμένος τον δράκο.

Εκείνη ήταν η στιγμή που παράτησα το αγόρι,

απελευθέρωσα το τέρας και άρχισα να το κυνηγάω.

Πέρασαν χρόνια ανελλιπούς κυνηγητού.

Δεν ξέρω αν έκλασε μέντες με την παρουσία μου

αλλά για να μην φανώ ηλίθιος ας καταλήξουμε

στο ότι έτρεχε μακριά κοροϊδεύοντας, για να περνάει καλά,

και σίγουρα δεν τον χάλαγε που έχανε και κανένα κιλό.

Όταν το κεφάλι και τα πόδια μου

σιχάθηκαν τον εαυτό μου

παρήγγειλα κάτι στεροειδή

από κινέζους που με σπάμαραν

επί χρόνια με mail στο ίντερνετ.

Έτσι κατάφερα να πιάσω,

να σηκώσω το δράκο

και να τον κρεμάσω

από ένα δέντρο.

Το σχοινί έσπασε,

όπως και το ένα πόδι του δράκου.

Ταυτόχρονα εκσπερμάτωσε,

με κοίταξε στα μάτια

κι άρχισε να γελάει

περιφρονητικά

ακατάπαυστα.

Ένα πράγμα, από τότε μέχρι σήμερα

μου βασανίζει το μυαλό:

γιατί ποτέ δεν πέταξε;

Ίσως επειδή ήμουν πολύ φλώρος για να αυτοκτονήσω.

Στις 6 το πρωί

Μπαλκονι ή πεινιρλι;

το ενα θα σου συνθλιψει το κρανιο,
τ' αλλο θα συμπληρωσει στο στομαχι
εναν καταπραυντικο κιμα τυριου, χαπιου και οινοπνευματος,

καθως σε κατουρανε στην πιο βρωμικη γωνια του κοσμου
και σκεφτεσαι τί μουσικη θα βαλεις απο πισω.

"Νταξει, ενδιαφερων τυπος φαινεται, για να τον ξερει ο αλλος, λιγο αμφιταλαντευεται στα ακρα του, γινεται πολλες φορες χυδαιος και αναξιοπρεπης αλλα ταυτιζομαι με την ευαισθησια, την ενοχη και τη φρεσκαδα της εγωκεντρικοτητας του"

Και μετα εμφανιζεται ενας τυπος
πιο ασυνειδητα κατακρεουργημενος
και τον βλεπεις κοινωνιολογικα (μεγαλε επιστημονα),
δε ταυτιζεσαι απολυτα κι ομως σε ωθει να καταρρευσεις.

Θα θελες πολυ να 'σουν παρανοικος.
Μπορεις να γινεις;

Αλλα κατεληξες στις 6 το πρωι, σπιτακι,
μ' ενα στιλο που μυριζει κοκκινο,
να φοβασαι περιγραφικα,
σκεπτομενος αν θα τελειωσεις
με αισιοδοξα χαδακια
ή καταθλιπτικα τσιτατα,

κι η αισθηση της φορμας καπως φρικαρε.

Skinhead

Σε θελω μονο για το δερμα σου, κι αν δε το εκανα

θα συντηρουσα ματαιοδοξα ένα πτωμα

που μολις βρωμαγε θα μ’ εβριζε.

Δινω χωρο στην επανασταση

και κοινωνικοποιουμαι λιγο.

Ενθουσιαζω τις μαζες με τη σκια μου,

μαχαιρωνω μερικες γριες

και γινομαι ο ψαγμενος της υποθεσης,

μα ψαχνω μονο το δερμα σου.

Κι αν δεν είναι μονο αυτο

ας το ρουφηξω σαν χυμο

μηπως ασχοληθω

με σοβαροτερα πραγματα

απο κυνηγι, βρισιδι

και φοιτητικα κειμενα:

θα μπορουσα να ζω ως δημοσιογραφος

με  διανοητικη φαλακρα.

Masturbate for Καββαδίας

Μαρξ και συνθεσάιζερς,

καφεδες, κομικ, τοστ,

μνησικακιες.

Πηδας περιφερομενος

απ’ το ‘να στ’ άλλο,

επειτα απο το ενα ως το τιποτα,

ελπιζοντας τα παντα

να ‘ταν τοσο απλα και στοχευμενα

οσο η προκληση να κρατηθεις στη θεση σου

κι αυτο το μεταβατικο 8ωρο,

λες και χρωστας σε καποιον πρωινο...

**

Επισης αγαπαω τον Αντρέα

–πιο γηινα απο την ομαδα μπασκετ

που σκουντουφλαει τις ορμονες μου

στο διαβα της. –

Σκεφτομαι το δευτερο δισκο,  

το τριτο μου προσωπο,

τη βδομαδα με το ανοιχτο ματι

και τις μαλακιες που θα λεμε στο facebook

παραμελωντας, στην ησυχια της, τη ποιηση.

Δεν ηταν η στιγμη που εκλασε ο

–πιθανως φασιστας– κυριος

καθως πυροβολουσα διπλα του

τη χαλαρωτικη φωτια μου.

Ετσι κι αλλιως μ’ επιασε νυστα.

Εχεμύθεια

Σημερα το πρωι,

λιγα λεπτα αφοτου γυρισα

απο τη δουλεια

και απολαμβανα

το πρωινο μου γευμα,

σκονταψαν οι αισθησεις μου

σε μια πολυχρωμη διαφημιση

περιοδικου, που την προεβαλε

ενα τοπικο κρητικο καναλι.

Την προσοχη μου δεσμευσε εξαρχης

η ευθυμη και δροσερη φωνη

καποιας γυναικας, που επιδεικνυε

τα θεματα του ολοκαινουριου τευχους:

συνεντευξη γνωστων ηθοποιων

και διασημων τραγουδιστων,

προσωπων αξιων κατασπαταλησης λεπτων.

Η Τζένιφερ Άνιστον

καταγεται απο τα Χανιά

και λεγεται Γενοβέφα Αναστασάκη!

**

Ποιος θα περιμενε –παντως οχι εγω–

το ετεροχρονισμενο ξεσπασμα

μιας σουρεαλιστικης, πλεον, ειλικρινειας,

τοσο λυρικης που μονο σε στιχους

μπορεσα να διηγηθω:

«Το περιοδικό που διώχνει τη μιζέρια!»

Παράλληλο Σύμπαν

Δε θα ‘πρεπε

να εκθετουν

να κατι τοσο

ομορφο,

παρα να το φυλασσουν

απ’ το ξερασμα

του κοσμου,

αν και ο κοσμος μου

δεν ειναι ο δικος του,

παντου υπαρχουν καυσαερια.

**

Ειδα στ’ αγνα του ματια

ενα παραπονο,

που μονο δικο μου

θα μπορουσε να ειναι.

Χρειαστηκε να γυρισω

την πλατη μου

ωστε να πω γι’ Αυτον.

Το ποίημα του μήνα, pt. 2

Αλλο ενα ποιημα καποιου αγαπημενου μου ποιητη. Τον Ιούνιο του 2011 γραφτηκε.  Βρισκεται σε μια μεγαλη συλλογη που δεν τη δημοσιευω πληρως γιατι μπορει να σας την πουλησω καποια στιγμη.

Η κοινωνία μου ανοίγει την όρεξη

Πισω απ’ τις αποψεις που καταληφθηκαν

πριν καν την υποψια μιας (σοβαρης) περισυλλογης

κρυβεται μια ολοκληρη κοινωνικη πλεκτανη.

Ο κυριος Ράσσελ εσκασε και πεθανε

μα η ελευθερη σκεψη ειναι πιο μακρυα

κι απο ανοιχτο φαρμακειο

την ωρα που το χρειαζεσαι.

Τα στερεοτυπα μας θελουν

ημιγκετοποιημενους αποκληρους

ή τουλαχιστον εργατες σε τσιρκο.

Δε μιλαω μονο για τους ομοφυλοφιλους.

Καλως τη νεα εποχη παρεμπιπτοντως.

Να θυμηθω να χεσω στους ταφους των προγονων μου

(θα περιμενω και την ταφη των απογονων

πινωντας μπολικο φραπε).

Τί κανω γι’ αυτα;

Ηθελα κι εγω μια «χειροβομβίδα στο λαιμό»* μου

αγαπητοι, τελικως θα σκασω

γεμιζοντας τον τοπο με αερια.

...Ή μηπως οχι;

Το σημαντικο ειναι

να γνωριζεις που βρισκεσαι.

Μετα ολα τ’ αλλα ειναι ευκολα. Παιρνεις

ενα στιλο, ενα μικροφωνο, μια καμερα,

ενα πινελο, εστω εναν υπολογιστη,

και καθεσαι και το λες.

Οχι μονο αυτο, κατσε: μας τα πρηζεις

και με το που θα ‘θελες να εισαι

και με το γιατι δεν εισαι εκει.

Να τα χαιρεσαι μαλάκα καλλιτεχνη!

Ενταξει, ειπαμε,

«κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες»**,

Θα ηταν σα να προσπαθουσες να μαθεις

σ’ ενα ακεφαλο κοτοπουλο να σηκωσει κεφαλι.

Στο τελος θα σιχαθεις τη διδασκαλια σου

και θα κατσεις να το βλεπεις να τρεχει ασκοπως

(και να σπαρταραει) μεχρι να πεσει

και να μην ξανασηκωθει.

Μετα δεν εχει και κανενα νοημα

να φας ετοιμο πτωμα.

Λενε πως το ψωμι ειναι πιο νοστιμο

οταν το φτιαχνεις μονος σου.

Η κοινωνια μου ανοιγει την ορεξη.

Η τηλεοραση ειν’ ενας λογος

για να ακρωτηριασω τα χερια μου

ή να φαω τα ματια μου

σαν κοπελουδα απο Ιαπωνική σπλαττερια.

Με καμποσο Zantac επανερχομαι.

Αν το χολιγουντ ειχε ξεμεινει απο ιδεες

η Κοκκινοσκουφίτσα θα ηταν μια κακοποιημενη

τρανσεξουαλ.

Ισως στο sequel την κατακτουσε

ο εξωτικος και γοητευτικος Ρασκόλνικωφ.

Μετα θα κοπιαραν την ιδεα οι Ελληνες «παραγωγοι»

και με πλουσια επιδοτηση απο το κρατος

η τρανσ-κοκκινοσκουφιτσα θα γαμουσε

τους ελληνες μεταναστες... της Ελλάδας.

Πολιτικη ορθοτητα. Βεβαίως!

Και πολιτικη στυση, πανω απ’ ολα.

Αναφορες: * **

Από κάτω ή από μέσα βαθιά

2 ποιηματα που  εγραψα χθες σε κατασταση υποσυνειδητης μεθης. Ξερεις, στη φαση που νιωθεις καπως αρρωστος, προσπαθεις επι ωρες να κοιμηθεις και εχεις φαει ενα ψυχικο σκαλωμα, ζαλιζεσαι, δε μπορεις να ξαπλωσεις κανονικα στο κρεβατι αφου το στηθος σου μοιαζει να εχει ραγισει και για καποιο λογο ξεπηδουν απο εκει μεσα καθε ειδους σκουπιδοσκεψεις βασανιστικες, που δεν ειναι σε καμια ταξη, δεν εχουν καποιο ιδιαιτερο σκοπο υπαρξης, εχουν τρομακτικα καλη ιστορικη συνεπεια πανω σε θεματα τρελων λεπτομεριων βιωματων. Σκεψεις ψυχαναγκαστικες που σου ερχονται απο εκει που δεν το θελεις και δεν αφηνουν το κεφαλι σου να ναρκωθει, κατι απο κατω ή απο μεσα βαθια σου επιτιθεται: υπο κανονικες συνθηκες θα φαινοντουσαν ακινδυνες, αλλα εισαι πολυ ευθραυστος οταν δεν εχεις καταφερει να αναισθητοποιηθεις.

PT1

Εχω ενα μικρο κουτι

που μου χαρισε η οικογενεια μου

κλεινομαι μεσα οταν

θελω να κρυφτω

απο την ταχυπαλμια

Εχω ενα μικρο κουτι,

ειμαστε εγω κι αυτό

κι οταν δε κοιμαμαι

το σκεφτομαι με ασυνδετες

σκεψεις που δε βγαζουν

ξεκαθαρο νοημα

Εχω ενα μικρο κουτι

που με κανει να νυσταζω

να πειναω, να μην κοιμαμαι

και γενικα να αισθανομαι

την ταση να προφυλαχθω

απο τον εμετο

Με ξεκουραζει οταν

δε με κανει να υποφερω

και μου δινει κουραγιο

ξαπλωνω γυρω γυρω απ’ τη φωτια

και ακουω τα πουλια

να μου…

Ειναι παντα μαζι μου

κι είναι το ολοδικο μου

μικρο κουτι.

Μα το θυμαμαι

μονο οταν δεν

εχω ορεξη για παιχνιδι

Μεγαλωσα λιγο

και πρεπει να σοβαρευτω

και να σταματησω τις

επιπολαιες κινησεις

που με κανουν να

κλεινομαι μεσα του

ή να μην περιφρονω

τη μορφη του.

Μα ειναι ο,τι εχω,

ο,τι μισω,

ειναι το δικο μου

μικρο κουτι.

PT2

Ο Ο,τι πεις εσυ αρχοντα μου

μην ανοιγεις το φως

γιατι δε θελω να βλεπω

τι γραφεις

βασικα δε θελω

να βλεπω τα χρωματα.

Μονο το χερι που

κουνιεται σαν

χτυπημενο ψαρι.

Το ποίημα του μήνα, pt.1

Αποφασισα να φτιαξω μια στηλη στην οποια θα ποσταρω, μια φορα το μηνα, ενα απο τα αγαπημενα μου ποιηματα. Ολα τα ποιηματα θα ειναι δικα μου. Παρτε ενα ερωτιαρικο για αρχη.

Γανυμήδης

Αναστρεφομενος γυμνα,

πανω σε ερημο κρεβατι αφημενος, ειν’ ενας ανδρας που παραλυρει –απο ποθο και κρασι– μεσα σε ονειρα που πυρετου εχουν μενος.

Δεν ηρεμει, παραμιλει...

κι ολο φανταζεται γλυκα και ξαναλεει...

οτι σε χρονια εικοσιεφτα δε ματαειδε ανοιξια τοσο ανηλεα το στηθος του να καιει.

Φερνει στο νου του ν’ αμολα η σαρκα Του, ευγενικα, μες τις παλαιστρες την απεραντη της χαρη˙

αυτος το μαγο να κοιτα το στερνο, τα ξανθα μαλλια, κι η αγαλλιαση την πορτα να χτυπαει.

Γι’ αυτο το νεο τυραννα, αν κι εραστης στα φανερα, την ψυχη του και το σωμα αλαφιασμενος...

μεχρι να πεσει στα παραθυρα της μνημης, τα λαμπρα, και να δακρυσει στην υγεια παλι δοσμενος.

Χλοη και λιμνη και δροσια σε ηλιοβασιλεμ’ αγκαλια, φιλια ερυθρα, βρισκεται παλι δοξασμενος.

Χορτατος τωρα κολυμπα, ολο το ειναι τραγουδα

τον υμνο που ‘ν’ στα 15 ετη του

αφιερωμενος.

**

Η αγαπη απλωθηκε ωστε να μαζωχτει. Και ν’ ατροφισει για τα γουστα των εθνων.

Ο ανδρας φευγει, αντι της ζωης, το δορυ θα πιαστει

που θα τον συρει, αυριο, εκτος των Αθηνών.

Σχιζει τα ονειρα, σκληρα, κι ο εφιαλτης τον ξυπνα,

τον εξοριζει στο μοιραιο πρωινο, η ευδαιμονια νοσταλγικα τον περιμενει για το «γεια»

μεσα στης πολης το πιο ευφωτο στενο.

Σπαραχτικα μα θεικα ο ερωτας θ’ αγκυλωθει...

–σαν ο χιτωνας βγει– πανω στο νεαρο.

Τοτε η σγουρη του κεφαλη και η θωρια Του η χρυση

θα σημανουν τον αποχαιρετισμο.

Ένας μεγάλος ευεργέτης

Παρεχω

στους γονεις μου

το προνομιο

να πληρωνουν

οσο ειναι

εφικτο:

ειναι η δικη τους

Κοινωνικη

Συνεισφορα.

Ένας καταδικασμένος μπάσταρδος

Απογοητευομαι ερωτικα
προτου προλαβω να βιωσω
εμπρακτα την εμπειρια:
Ειμαι τοσο μπροστα.

Πεταω τα στιλο που δε γραφουν
αντι να κοψω το χερι μου,
αλλαζω θεση στην καφετερια
αντι ν' αλλαξω πλοιο.

Δε συμβιβαζομαι
μπροστα στη νυστα
και την κουραση:
Αν μιλαγα για 'κεινα
που με σφαζουν
αφιλτραριστα
θα βγαιναμε ολοι χαμενοι
(και θα βρωμουσαμε).

Ξανθος κι αμολυντος:
Δε πρεπει να 'ναι πανω
απο 15 χρονων
κι ως τωρα
θα τον εχει παρει
ο υπνος.

Έγραψα ένα ποίημα

Το δινω τσαμπα ως εμμεση εναντιωση στη μανα μου. Αν και δεν αναφερομαι σ' αυτη.
Παρτε το στη μαπα.

Σφυρί

Μη με αποπαιρνετε

οταν ξεφευγω απο το γουστο

ή την κωδικη μας ευπρεπεια.

Δωστε μου μοναχα ενα σφυρι

να με χτυπαει στο κεφαλι

οταν αδυνατω να θυμηθω

ποτε μεταμορφωθηκα

σε βροχερη καταπονηση.

Θα ‘παιρνα μια βαθια ανασα

αν οι πνευμονες δεν ειχαν φραξει απο κλαδια.

μολις οι ιδεοληψιες μ’ αποπροσανατολιζουν

απο τους ζωντανους στοχους και τ’ αχαραχτα σημαδια,

αναγκαζομαι να τους ουρλιαξω ξανα

μα ντρεπομαι, γιατι ειμαστε παρεα,

ή δε θελω να μ’ ακουει η πολυκατοικια,

Δωστε μου μοναχα ενα σφυρι να με βαραει στο κεφαλι.

Ετσι θα μπορεσω να με συγχωρεσω,

αψηφωντας ο,τι δε χριζει συγχωρεσης,

καλοσωριζοντας την ανοιξιατικη πορτα της απαθειας.

**

Εβαψα την τεχνη μαθηματικα

ωστε να λογαριαζω

τις ιδεες και τα γραμματα,

προσφεροντας αποτελεσματα

σ’ αγκαθωτες μοναδες,

που συνιστουν  τα λεια συνολα.

Χεζω το ολον και τις ματαιοδοξες τεχνοτροπιες του.

Τραβιεμαι μπρος και πισω υπολογιζοντας,

με παρομοια ευθιξια και ρευστοτητα,

ζυγιζω χρονικες κατηγοριες, και καταληγω

σε ενα ακομα θρηνο φυσικου τελματος.

Σας καλω να σπασουμε τις φατσες μας παρεα:

σαμποταζ των ψυχαναγκαστικων μας εκτιμησεων,

μα με κοιτανε τερατα με παραμορφωμενες σαρκες

αναλοιωτες στη μιλια μου...

 –Σκασε γαμημενε και σταματα να προσπαθεις

να φανεις αγαπησιαρης.

Ειναι 1:02 και θα μπορουσες προ πολλου

να ‘χες χαρει τη βδελυρη παλινδρομιση,

τουναντιον, η κοινωνια βλεπει πιο ψηλη

την «ανιδιοτελη», εσυ την κοινωνια κοντη,

και την θεωρηση της αξια λεκτικης λυπησης,

κι ομως τσαλαβουτας σαν μαλακας

στη λασπη των συμβασεων.

Θα μπορουσες να ‘χες γινει μια τραπεζα

ή καποιο αλλο κρεας δυναμης,

και να ‘χες χωθει σε μια σπηλια.

–Δεν εχω κατι ν’ απαντησω.