FRINGE: Γάμησε το Θεό τον ίδιο.

Μολις ολοκληρωσα την προβολη του τελευταιου επεισοδιου του 4^ου κυκλου του Fringe. Τι στο πουτσο. Δε γινονται αυτα τα πραγματα.

Αμερικανικη σειρουλα επιστημονικης φαντασιας, με τις συμβασεις της, το love story της, το χιουμορακι της, μερικα φθηνα τρικς εντυπωσιασμου ή συγκινησης και μπολικες υπερβολικα βολικες σεναριακες καταληξεις, μη ρεαλιστικες απο αποψη λογικης συνεχειας. Κι ομως μου τιναξε τον εγκεφαλο στον τοιχο. Ειναι τελικα απο τις σειρες που ενω το στανταρ τους ειναι το «βλεπεται ωραια, καλη φαση», με μερικες διασπαρτες διαφοροποιησεις αναμεσα στο «γαματα περναω» και το «τί μαλακιες βλεπω», κρυβουν βαθια τη δυνατοτητα να κανουν το παραπανω (αυτο που κανουν και ολα τα σταθερα μεγαλα κεφαλαια οπως το Breaking Bad και το House), να σε κανουν να χυσεις με το μυαλο 80 φορες αναζωογονοντας το σωμα και το πνευμα σου ετσι ωστε να μη νοιαζεσαι, εστω και για λιγο, που κερδισε τις εκκλογες ο Σαμαράς, αρα η πλειοψηφια της χωρας πρεπει να μπει με τη βια σε ιδρυμα, ειδαλλως θα ηταν καλυτερα να μαζεψεις λεφτα και να φυγεις απο αυτην τη πουτανα χωρα (ευχομαι να βρουν φρικτο θανατο οσοι τον ψηφισαν, ακομα κι αν ειναι γλυκυτατες γιαγιαδες, bilfs που θα μου καθοντουσαν ή μικρα χνουδωτα γατακια που σε κοιταζουν με τη δεσμευτικη γοητεια του χαριτωμενου. Βασικα θα προτιμουσα να φροντισω εγω να τον βρουν. Ειναι θεμα επιβιωσης εν τελει.).

Ένιγουέι, προκειται για εξαιρετικη φαντασια με υπεροχη υλοποιηση σκηνοθετικη, και κινηματογραφικη. Τρελη ενταση. Άγγιξε βεβαια και την ευαισθητη χορδη μου: Τίποτα δε με πορρωνει περισσοτερο απο τη συνειδηση των απειρων δυνατοτητων του ανθρωπου, ως οντοτητα: Εχω την ακραδαντη βεβαιοτητα οτι υπο συνθηκες ευνοικες, δηλαδη την ανευ ορων (χωρις, ας πουμε, χρηματικους, πολιτικους, δεοντολογικους περιορισμους) αναπτυξη, μπορουμε πραγματι να φτασουμε, καποια στιγμη, σε μια κατασταση οπου θα ειμαστε, ως ειδος, η ισχυροτερη υπαρξη του Σύμπαντος. Τοτε ο θανατος του θανατου μαλλον το λιγοτερο θα ειναι. Η επιστημη μπορει να υπερνικησει τα παντα. Αυτη ειναι το αληθινο «υπερφυσικο». Ας καταστραφουμε στην πορεια, λιγη σημασια εχει μπροστα στο ενδεχομενο ενος τετοιου μεγαλουργηματος. Οπως λεει ο ενας εκ των δυο μεγαλοφυων επιστημονων της σειρας (ο ανηθικος της ιστοριας) Γουίλιαμ Μπελ, αυτο σημαινει το οτι ο Θεός μας εφτιαξε καθ’ ομοιωσιν του. Στην τελικη ειναι μυθος τα φυσικα τελματα.

Στη σειρα φυσικα δεν κερδισε εκεινος που ηθελε να ξεπερασει τον συμβατικο ανθρωπο και μεσω της καταστροφης/ενωσης των δυο συμπάντων να δημιουργησει ενα νεο, καλυτερο, προιον αμιγως ανθρωπινου σχεδιασμου Σύμπαν, αλλα ο φιλευσπλαχνος κυριουλης επιστημων που αδυνατουσε να κατανοησει το αναλωσιμο και εφημερο της καθε πραγματικοτητας, ή τουλαχιστον να το αποδεχτει και να πραξει αναλογως, ωφελιμιστικα αναλογα με τα μονα συμφεροντα που υφιστανται ως κινητρα. Λιγη σημασια εχει αυτο, νοηματικα. Δεν περιμενα κατι διαφορετικο απο μια μέινστριμ παραγωγη, κι ουτε με χαλασε ιδιαιτερα. Αν σκεφτω κιολας οτι, συμφωνα με το μυθο, ο νικητης ειχε διαμορφωσει μια τετοια συμπεριφορα υστερα απο την αφαιρεση τμηματων του εγκεφαλων του, που ζητησε ο ιδιος μολις διαπιστωσε τη δυναμη που κατειχε στα χερια του, δε με ενοχλει καθολου παρα με πορρωνει περισσοτερο.

Δε θελω με ολα αυτα να φανω μισανθρωπος, πρωτον επειδη χρειαζομαι τους ανθρωπους για να επιβιωσω και δευτερον επειδη δεν ειμαι μισανθρωπος: Μια χαρα ειναι η αγαπη και η συνεργασια και η συμπορευση. Αλλωστε πιστευω πως αυτα τα χαρακτηριστικα, αν χρησιμοποιηθουν με τον καταλληλο τροπο, εχουν τις μεγαλυτερες πιθανοτητες να μας οδηγησουν στην τεχνιτη εξελιξη του ειδους στην οποια αναφερομαι και που παραλληλα ονειρευομαι. Αυτο με φερνει και στο λογο για τον οποιο προτιμω να ειμαι καλλιτεχνης, φιλοσοφικα σκεπτομενο ατομο και κοινωνικοπολιτικος ακτιβιστης, απ’ το να τα παρατησω ολα και να ασχοληθω με τη Φυσική, τη Χημεία, κλπ: Χωρις την καταλληλη πολιτικη, με την ευρεια εννοια, κατασταση, παπαρια αληθινη αναπτυξη θα δουμε: Ο καπιταλισμος εχει ως στοχο την οικονομικη ευημερια και οχι την συνεχη προοδο του ανθρωπινου γενους. Κι επισης δε φαινεται να εχω κανενα ιδιαιτερο ταλεντο στις θετικες-μαθηματικες επιστημες.

Οπως και να ‘χει, η 4^η σεζον του Fringe τελειωσε γαματα, και το καλυτερο ολων ειναι οτι εγινε με μεγαλες προσδοκιες για το μελλον, ενω καταφερε παραλληλα να συνδεσει, με το τελος του 22^ου και τελευταιου επεισοδιου, το preview του 5^ου κυκλου, που ηταν το 19^ο επεισοδιο του 4^ου (τοσο μπροστα ειναι). Περιμενω κι αλλα μεγαλα πραγματα κι ευελπιστω οτι οι καπιταλιστες του Αμερικανικού καναλιου θα ριξουν κι αλλα φραγκα στην παραγωγη για να γινει ακομα πιο γαματη οπτικα, γιατι τα υπολοιπα δεν ειναι θεμα χρηματων.

Ζήτω η Επανάσταση και η βεβιασμενη Εξέλιξη της ανθρωποτητας. Και οι γαματες σειρες.

ΥΓ. Το Breaking Bad αρχιζει ξανα στις 15 Ιουλίου. Κι ειναι τοσο καλο που ο εγκεφαλος μου διαγραφει κατα βουληση τη μνημη του, μεχρι να το δω και παλι, οπως κανουν οι εγκεφαλοι με τις τραυματικες εμπειριες: επειδη ειναι πολυ κακες για να τις βιωσει το ατομο τις σβηνει, για να το προστατεψει. Εμενα τις σβηνει γιατι θα πεθαινα απο αγωνια και στερηση μεγαλειου, αν δε ξεχνουσα την υπαρξη της σειρας μετα απο καθε season finale.