Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Από κάτω ή από μέσα βαθιά

2 ποιηματα που  εγραψα χθες σε κατασταση υποσυνειδητης μεθης. Ξερεις, στη φαση που νιωθεις καπως αρρωστος, προσπαθεις επι ωρες να κοιμηθεις και εχεις φαει ενα ψυχικο σκαλωμα, ζαλιζεσαι, δε μπορεις να ξαπλωσεις κανονικα στο κρεβατι αφου το στηθος σου μοιαζει να εχει ραγισει και για καποιο λογο ξεπηδουν απο εκει μεσα καθε ειδους σκουπιδοσκεψεις βασανιστικες, που δεν ειναι σε καμια ταξη, δεν εχουν καποιο ιδιαιτερο σκοπο υπαρξης, εχουν τρομακτικα καλη ιστορικη συνεπεια πανω σε θεματα τρελων λεπτομεριων βιωματων. Σκεψεις ψυχαναγκαστικες που σου ερχονται απο εκει που δεν το θελεις και δεν αφηνουν το κεφαλι σου να ναρκωθει, κατι απο κατω ή απο μεσα βαθια σου επιτιθεται: υπο κανονικες συνθηκες θα φαινοντουσαν ακινδυνες, αλλα εισαι πολυ ευθραυστος οταν δεν εχεις καταφερει να αναισθητοποιηθεις.


PT1

Εχω ενα μικρο κουτι
που μου χαρισε η οικογενεια μου
κλεινομαι μεσα οταν
θελω να κρυφτω
απο την ταχυπαλμια

Εχω ενα μικρο κουτι,
ειμαστε εγω κι αυτό
κι οταν δε κοιμαμαι
το σκεφτομαι με ασυνδετες
σκεψεις που δε βγαζουν
ξεκαθαρο νοημα

Εχω ενα μικρο κουτι
που με κανει να νυσταζω
να πειναω, να μην κοιμαμαι
και γενικα να αισθανομαι
την ταση να προφυλαχθω
απο τον εμετο

Με ξεκουραζει οταν
δε με κανει να υποφερω
και μου δινει κουραγιο

ξαπλωνω γυρω γυρω απ’ τη φωτια
και ακουω τα πουλια
να μου…

Ειναι παντα μαζι μου
κι είναι το ολοδικο μου
μικρο κουτι.
Μα το θυμαμαι
μονο οταν δεν
εχω ορεξη για παιχνιδι

Μεγαλωσα λιγο
και πρεπει να σοβαρευτω
και να σταματησω τις
επιπολαιες κινησεις
που με κανουν να
κλεινομαι μεσα του
ή να μην περιφρονω
τη μορφη του.

Μα ειναι ο,τι εχω,
ο,τι μισω,
ειναι το δικο μου
μικρο κουτι.

PT2

Ο Ο,τι πεις εσυ αρχοντα μου
μην ανοιγεις το φως
γιατι δε θελω να βλεπω
τι γραφεις
βασικα δε θελω
να βλεπω τα χρωματα.

Μονο το χερι που
κουνιεται σαν
χτυπημενο ψαρι.

1 σχόλιο:

  1. εχω και γω ενα παρομοιου θεματος!
    πιο ρηχο βεβαια. και δεν παιζει να σου αρεσει
    καθολου βασικα.αλλα
    βαριεμαι οποτε

    Το αγαπούσα, ναι, για χρόνια το αγάπησα
    το όμορφο και φωτεινό δωμάτιο
    όμορφα πρωινά και όμορφες νύκτες
    όλα, όλα ήσυχα.

    Ω, πως περνάγανε οι μέρες στο δωμάτιο μου!
    ήμουν μικρός και πίστευα ακόμη.
    Μόνο που ˙ την πόρτα ποτέ δεν είδα να ανοίγει
    και το παράθυρο σαν κάπως μικρό τότε, για πρώτη φορά μου φάνηκε.

    Σιγά σιγά γέμιζε από σκιές το φωτεινό δωμάτιο
    και διάδρομοι έγιναν αυτά, που κάποτε φαντάζαν δρόμοι.
    Μίκραινε μίκραινε, όλο μίκραινε το απέραντο δωμάτιο
    όσο ήθελα εγώ να φύγω, τόσο αυτό δεν μ’ άφηνε.

    Δεν περνάγαν πια η μέρες στο όμορφο δωμάτιο
    κάτι δεν κολλούσε στην κίτρινη ταπετσαρία.
    Όλο , όλο φώναζε και βλαστημούσε κάτι στο δωμάτιο
    όλο, όλο κάτι πέθαινε και σάπιζε στους τοίχους.

    Είχα φίλους αρχικά στο όμορφο δωμάτιο
    μα ξαφνικά όλοι μαύριζαν, μια δαχτυλιά στο κόκκινο κουμπί ˙
    είχα πολλούς να μου μιλούν στο όμορφο δωμάτιο
    μέχρι που ήρθε η μέρα που έτρεμε η σιωπή.

    Και τρόμαξα και πόνεσα στο όμορφο δωμάτιο
    όσο μίκραινε το παραθύρι και η πόρτα έμενε κλειστή
    και έψαξα και βρήκα λύση, λύση την αλήθεια, ω ηρέμισα!
    επήρα το δωμάτιο και το βάφτισα κελί.

    παραθυρι. τι μαλακια λεξη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.