Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

3 προοδευτικοί συλλογισμοί σχετικά με την κατάρριψη του νόμου αιτίου-αποτελέσματος

Διαβασα χθες καπου* οτι η απορριψη της απολυτης τυχαιοτητας εχει καταρριφθει απο τη συγχρονη φυσικη επιστημη. Θυμηθηκα οτι το ειχα συζητησει στο παρελθον με τοΣφαλμα: τοτε βεβαια δεν ειχα πολυασχοληθει, ισως απο υποσυνειδητη δειλια. Τωρα ομως μου 'ρθε να κουρασω λιγο το μυαλο μου, κι ετσι προεκυψαν προοδευτικα οι παρακατω σκεψεις:

1. Παει, καταστραφηκαμε. Αν υπαρχει χωρος για να συμβει κατι πρακτικα τυχαιο, χωρις κανεναν απολυτως λογο, καθ' ολα μη προβλεψιμο, τοτε τα παιρνει ο διαολος ολα. Τ' οτι μπορει να υπαρχει μεχρι και ο Γιεχβά ειναι το λιγοτερο κακο: γκρεμιζεται η γαμημενη Λογικη, χανει το νοημα της η επιστημη, η ιδια η γνωση... δεν υπαρχει καν λογος να συζηταμε εφοσον οτιδηποτε μπορει να ισχυει και τιποτα δεν ειναι βεβαιο. Πρεπει να σβησω αυτο το ποστ και να μην το σβησω ταυτοχρονα.

2. Οπα, κατσε, εξαρταται. Εξαρταται απο τη δυναμη που εχει το ακαθοριστο στην επιδραση των πραγματων: Αν 1+1 δεν κανει 2 κατα 100% αλλα κατα 99.000000000001% παυουμε να υπολογιζουμε το 0.00000000001% και ειμαστε μια χαρα ησυχοι. Ας μην ισχυει το απολυτο, ας ισχυει το σχεδον απολυτο, ποιος χεστηκε. Και πρεπει η επιδραση του τυχαιου να ειναι μικρη, αυτο φαινεται να δειχνει τελοσπαντων η μεχρι τωρα εμπειρια μας.

3. Μη χαιρεσαι. Οριζεις, μετα απο καθε δυνατο υπολογισμο το τυχαιο ως πιθανο κατα 0.00000000001%, ωστοσο ο ορισμος σου δε ξεφευγει απο τον αναρχικο νομο της τυχαιοτητας, αρα δεν ειναι κατ' αναγκην σωστος, αρα ισως το 0.00000000001% να ισουται με 100000000000% στην πραγματικοτητα. Και ουτω καθεξης.

ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΥΜΠΑΝ.

9 σχόλια:

  1. "Καθ'ολα μη προβλεψιμο" απο τον ανθρωπο ή ακομα και απο ενα υποθετικο υπερ-ον; Στη δευτερη περιπτωση, ενα υπερ-ον, το οποιο μπορει να διαβασει το μελλον γνωριζοντας τελεια την συσταση οποιουδηποτε σωματος σε οποιαδηποτε στιγμη, δε μπορει να λαμβανει υπ οψιν του την τυχη..
    Βασικα, σε αυτην την περιπτωση, και οχι στην περιπτωση της τυχης, δεν εχει νοημα να σκεφτομαστε και να γνωριζουμε.. Μαλλον κι αυτα βρισκονται στη συναρτηση μας ομως..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μη προβλέψιμο απ' ολους και για παντα. Αυτο ειναι το point. Η καταργηση της μαθηματικης ακριβειας. Ο ανθρωπος ειναι ετσι κι αλλιως ενα δυναμει υπερ-ον, οσο κι αν εξελιχθει ομως θα ειναι αδυνατο να προβλεψει το τυχαιο, γιατι το τυχαιο ειναι ανεξελεγκτο. Μιλαμε για το τυχαιο με την αυθεντικη του εννοια και οχι με την καθημερινη, που συχνα σχετιζεται απλα με τις παρα πολλες πιθανοτητες που δεν εχουμε ακομα την υπολογιστικη ισχυ να υπολογισουμε.

    Βεβαια για να ειμαι πιο ακριβης επρεπε να πω οτι η σχεση "αιτιο-αποτελεσμα" σε καμια περιπτωση δεν καταργειται, απλα προστιθεται στη συναρτηση ο απροβλεπτος παραγοντας (κατι που θεωρητικα εχει τη δυνατοτητα να τα κανει σκατα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. οι επιστημονες πολλες φορες μιλανε με μια απιστευτη αλαζονια. ξερουν οτι το κοινο δεν ξερει την τυφλα του και δεν θα προκαλεσει μια υποτιθεμενη αυθεντια. ετσι πολλες βλακειες περνανε ως αληθειες στην συνειδηση του κοσμου επειδη καποιοι τυπαδες θελουν να παρουν επιδοτησεις για την ψευδοερευνα τους.
    η πραγματικοτητα ειναι οτι παρολη την εξελιξη της επιστημης, το να πιστευεις στην επιστημη, την λογικη και να τις ονοματιζεις με κεφαλαιο το αρχικο τους γράμμα ειναι ασκοπο. Δεν ειναι πιο σοβαροι απο οτι οι παπαδες. βασικα ειναι πολυ ντεμοντε να πιστευεις στην Επιστημη και στην Λογικη. ειναι μοδα που επαιζε πριν το 1950.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αφου δεν πιστευεις στη λογικη, δεν πιστευεις και στους λογικους συλλογισμους και τα επιχειρηματα, κατα συνεπεια δεν πιστευεις στον ουσιωδη διαλογο, επομενως δεν εχει νοημα να συζηταμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αφου πιστευεις στην λογικη και πιστευεις στην προβλεψιμοτητα του κοσμου τοτε εισαι εναν αιωνα πισω φιλοσοφικα. οποτε δεν πρεπει να συζηταμε γιατι λες μαλακιες.

      Διαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οκ, δε μου αρέσει που κάνεις τέτοια ποστ γιατί με κάνεις να κάνω σκέψεις πάνω σε πράγματα που έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενα κομμάτια του μπλογκ σου.

    Τέλος πάντων. Ουσιαστικά ο αγώνας μεταξύ της τυχαιότητας και της ανάγκης είναι άγονος. Δεν έχει νόημα να τον σκέφτεσαι γιατί αν το φιλοσοφήσεις πολύ δε βγάζει πουθενά. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το αίτιο και το αιτιατό μόνο υπό συνθήκες [εργαστηριακά πειράματα κ.ο.κ.]. Θα βοηθήσει ιδιαίτερα ένα ξεκαθάρισμα δύο όρων: του γεγονότος [event] και του συμβάντος [happening]. Κάνω έναν παραλληλισμό της διαδοχικής αντίληψης της εικόνας [κινηματογράφος] και της σκηνικής της αντίληψης [φωτογραφία]. Μπορείς να αντιληφθείς μία κατάσταση ανάλογα με τις περιστασιακές σου ανάγκες. Ένα γεγονός είναι το αποτέλεσμα μιας αναγκαιότητας βάσει κάποιων αιτιών και σε έναν κόσμο επεξηγούμενο λογικά θα έχει και κάποια αποτελέσματα στη συνέχεια του ρου της ιστορίας. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα της ίδιας της Ιστορίας. Το νόημα της Ιστορίας είναι η ιστορία του Νοήματος. Νόημα ίσον διαδοχή γεγονότων και αναγνώριση αιτίων και αποτελεσμάτων. Είναι κάτι τυχαίο που γίνεται αναγκαίο.

    Οι συνεδριάσεις του κοινοβουλίου ας πούμε έχουν κάποια αίτια που τις προκαλούν και θέλουν να έχουν κάποια αποτελέσματα. Αντίθετα, η στέψη ενός βασιλιά είναι κάτι το οποίο επαναλαμβάνεται σχεδόν με μυθικό τρόπο κάθε φορά. Ο παλιός βασιλιάς πεθαίνει, ο νέος παίρνει τη θέση του. Είναι μια κατάσταση που αιώνια επαναλαμβάνεται και ενέχει πάντοτε κάτι το εορταστικό και μαγικό. "Απολαμβάνω τη στιγμή", που λέμε.

    Μπορούμε να πούμε πως η αντίληψη μιας κατάστασης ως συμβάντος που ήταν ανάγκη να συμβεί, αλλά το αντιλαμβανόμαστε ως τυχαίο, μας ωθεί σε μια νοητική δυνατότητα αφαίρεσης [σημαντικό: αφαίρεση-abstaction-λιγότερη δομή/structure, όχι ελάττωσης-reduction] που αφήνει χώρο για περισσότερη φαντασία/εικασία [imagination]. Η σύνδεση της εικόνας [ιmage] με τη φαντασία πιστεύω πως είναι πλέον κατανοητή.

    Έτσι η αντίληψη των καταστάσεων ως τυχαία για ένα καλό θεωρητικό υπόβαθρο μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες κατευθύνσεις για την επίλυση ενός δεδομένου προβλήματος. Στη περίπτωση που ένα δεδομένο πρόβλημα, μέσω αυτής της τεχνικής, έχει αρχίσει να βρίσκει την κατεύθυνση επίλυσής του, τότε πρέπει να σκεφτούμε αιτιακές εκδοχές που θα μας δώσουν την τελική λύση.

    Ένα παράδειγμα και κλείνω με αυτό. Πεινάω και είμαι στο σπίτι. Δεν έχω φαγητό. Χρειάζομαι φαγητό, λοιπόν. Ιδού το πρόβλημα. Δεν σκέφτομαι τις αιτίες που με οδήγησαν εκεί, ούτε τις συνέπειες του αν θα φάω ή όχι. Απλώς πεινάω. Σκέφτομαι τις πιθανές εκδοχές. Πού υπάρχει φαγητό; Είναι μέρη που πάντα υπάρχει φαγητό. Φαστφουντάδικο, σούπερ-μάρκετ, σκουπίδια έξω από το σούπερ-μάρκετ. Όλα αυτά είναι σταθερές αξίες, αναλλοίωτες από νόμους αιτίου-αιατιατού στη δεδομένη περίπτωση. Έρχομαι στην εξεταση των περιπτώσεων τώρα: Πόσα λεφτά έχω, πόσα διατίθεμαι να διαθέσω και σε τι απόφαση με οδηγεί αιτιακά ο συνειρμός μου; Δεν έχω πολλά λεφτά, αποφασίζω, λοιπόν, να μαζέψω κάτι από τα ληγμένα του σούπερ-μάρκετ.

    Μία εφαρμογή της διαλεκτικής τυχαίου και αναγκαίου στην κουλτούρα του Dumbster Diving. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.