Σκόπευα να δημοσιεύσω και τις πέντε κριτικές μαζί. Ύστερα σκέφτηκα πως στο μυαλό σε όλους αρέσουν τα τεράστια πράγματα αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους αποκτούν την ωριμότητα να καταλάβουν ότι δεν είναι πρακτικά. Οι κριτικές μου για τους πέντε καλύτερους κατα τη γνώμη μου αμερικανικούς χιπ-χοπ δίσκους για το πρώτο εξάμηνο του 2015 θα δραπετεύσουν από το τετράδιο μου σταδιακά, μία τη φορά. Μια διαδικασία που λογικά θα πάρει μέχρι το Σεπτέμβρη να ολοκληρωθεί. Εκτός κι αν φρικάρω εντελώς και τις γράψω όλες αυτό το μήνα, δε ξέρω δεν είμαι πολύ καλα.
Να πω σε αυτό το σημείο ότι σκεφτόμουνα να φτιάξω ένα site για το αγγλόφωνο χιπ-χοπ. Στριφογυρίζει στο κεφάλι μου τους τελευταίους μήνες αλλά τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να ασχοληθεί με το πόσο κακό ήταν το ep των ΖΝ παρά να ξοδέψει το χρόνο του με καλό ραπ. Αν αποδειχτεί το αντίθετο θα παραδεχτώ το λάθος μου και θα συστηματικοποιήσω τη συγγραφή κριτικών. Μέχρι τότε το κάνω απλά επειδή δε την παλεύω. Και γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το χιπ-χοπ. Α, κι ακόμα, αν ακούτε τη μουσική μου να ξέρετε πως ετοιμάζω πολλά πράγματα, γράφω συνέχεια κομμάτια και θα επιστρέψω το χειμώνα πιο καυλωμένος και αποτελειωμένος από ποτέ.
Προς το παρόν λάβετε την άποψή μου πάνω στο ντεμπούτο (major label debut) του Action Bronson, ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.
Action Bronson - Mr. Wonderful
Ο Action Bronson έκανε το ακριβώς αντίθετο από το Σφάλμα. Παραμέρισε την υποσχόμενη καριέρα του ως σεφ για να βγάλει λεφτά από το ραπ. Χαίρομαι την απόφασή του, έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι θα έτρωγα ποτέ σε εστιατόριο στο μπρούκλιν.
Ο Αλβανοαμερικανός, ginger, υπερμεγεθής και συνεχώς μαστουρωμένος mc, αφότου τράβηξε την προσοχή με σειρά από mixtapes και feats, μαζεύοντας σημαντικό αριθμό ακροατών παγκοσμίως, ανοίγοντας beef με φεμινίστριες για κομμάτι με βιασμό, έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους αυτή τη στιγμή στις ραπ μπίζνες. Φέτος λοιπόν κυκλοφόρησε τον πρώτο του "κανονικό" δίσκο, το Mr Wonderful. Απ' ότι αμυδρά φανερώνει ο τίτλος έχει να κάνει κυρίως με το πόσο υπέροχος είναι.
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς βάζοντας το σιντί να παίξει είναι η χαρακτηριστική φωνή του (μάλιστα σπάει πλάκα στο ιντρο με το ότι δεν μπορεί να την ελέγξει και αρχίζει-σταματάει συνέχεια το κουπλέ). Πολλοί λένε ότι μοιάζει με του Ghostface Killah. Οκ, ίσως λιγάκι αλλά ποιος νοιάζεται. Είδα επίσης κάπου σε σχόλια να αναφέρεται η ομοιότητα με τη χροιά του Sole επί Anticon και ένιωσα δικαιωμένος γιατί μου 'χε έρθει στο μυαλό αυτόματα. Και πάλι, δεν έχει σημασία. Έχει φωνάρα, τη χειρίζεται άψογα σε συνδυασμό με το flow του, ακόμα και σε διάφορα σημεία που τραγουδάει. Σου περνάει με ακρίβεια τα συναισθήματά του ενώ δίνει αυτη την εντύπωση του τύπου "είμαι χαλαρωμένος αλλά σε εγρήγορση ταυτόχρονα". Κάνει τα παιχνίδια του με τις παρηχήσεις χωρίς να το ζορίζει. Τα ραπ feats, με μια εξαίρεση χρησιμεύουν πιο πολύ σαν διαλείμματα παρά σαν μέρος του μαθήματος. Όπως όταν βάζει τον Χαρμάνη φίλο του να περιγράψει τη διαδικασία του πως πουλάει ναρκωτικά στην πιάτσα. Μόνο το ρεφρέν στο Only in America (από party supplies) μπορώ να πω ότι ότι δε μου άρεσε.
Η θεματολογία του είναι στην ουσία το "επιτέλους τα κατάφερα με αυτό το ραπ σκατό και τώρα που έχω λεφτά θα χαρώ τη ζωή όσο κρατήσει" σε συνδυασμό με κομμάτια που λέει τον πόνο ή τη λαγνεία του για τις γυναίκες. Αυτά τα δύο ανακατεμένα με άσχημες φάσεις από hangovers, κάποιες υπαρξιακές ανησυχίες και την κατάθλιψη του σελέμπριτι ράπερ (όρος που συγκρότησε ο Eminem αφότου πέρασε την κατάθλιψη του φτωχού underground καλλιτέχνη). Δίσκος φάση Notorious BIG επομένως. Δε θυμάμαι τέτοια περίπτωση άλμπουμ μη ενδιαφέρουσα. Είναι μια ιδανική κατάσταση: και χαίρονται που έχουν καταφέρει κάτι αλλά και είναι το ντεμπούτο τους άρα α) έχουν να αποδείξουν ακόμα πολλά β) δεν έχουν αλλοτριωθεί από τη σόου μπιζ τόσο ώστε να μην τους νοιάζει το γαμάτο ραπ. Το Mr Wonderful ξεχειλίζει από αναφορές/μεταφορές σε/για φαγήτο (όσοι ψήνεστε τσεκάρετε το Mm.. Food του MF Doom), γρήγορα αμάξια (παίζει να λέει πως οδηγάει πέντε διαφορετικά μοντέλα μέσα στο ίδιο κομμάτι) και στο σνιφάρισμα κοκαίνης: τρία απ' ότι φαίνεται αγαπημένα πράγματα του Bronson. Αλλά γενικά ό,τι χωράει στο κεφάλι του. NBA, Baseball, ξεχασμένες από το θεό φιγούρες της Αμερικής, Depeche Mode... τα παραπάνω σκάνε με κουλ τρόπο χωρίς να χάνεται το ενδιαφέρον από την τυχαιότητα. Νιώθουμε ναυτία στη σκέψη ότι μπορεί να έχει επιτυχία ενώ αυτός αράζει στη βάρκα βγάζοντας φωτογραφία με τον ξιφία. Πανηγυρίζει με τη μάνα του που τα καταφέρανε (Mum we did it, I love you you lucky slut) και μας ενημερώνει ότι δημιουργήθηκε όπως οι δεινόσαυροι στο Jurassic Park. Μερικές φορές το θέμα είναι ράντομ και κάποιες συγκεκριμένο όπως στο Baby Blue, με το καταπληκτικό break up κουπλέ του Chance the Rapper ή το A light in the addict που περιστρέφεται γύρω από τον εθισμό στα ναρκωτικά. Όπως και με τις ερμηνείες, καταφέρνει το σκοπό του αφήνοντας ένα αίσθημα λύτρωσης, ίσως και λόγω της μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί πως πραγματοποιεί το γεμάτο αυτοαναφορά και ναρκισσισμό ταξίδι του με μόνο 2 (!!) ομοφοβικούς στίχους. Το κυρίαρχο ρεύμα του ραπ έχει αρχίσει να βελτιώνεται.
Η μουσική επένδυση είναι το τεράστιο ατού του αλμπουμ. Αψεγάδιαστος συνδιασμός samples και λάιβ οργάνων με βασικά στοιχεία από ροκ (πχ παλιό γερμανικό ριφ), blues και soul, κανένα jazz πιανάκι εδώ κι εκεί, λίγη τρομπέτα. Ωραίο μπασσάκι. Ο τρόπος που δένουν όλα αυτά πάνω σε αρκετά βαριά drums είναι τόσο καλός που δίνει βάθος εκεί που δεν υπάρχει. Τον ακούς να λέει για το σε ποιά μέρη έχει κάνει σεξ και τα beat δίνουν τόσο πόνο που ακούγεται καθηλωτικό. Mark Ronson, Noah 40, Statik Selektah, Party Supplies, κάποιοι από τους βασικούς παραγωγούς. Από την αρχή κόλλησα με το Actin' Crazy. Παίζουν και beat του Alchemist που παρότι γενικά τον θεωρώ υπερτιμημένο έχει κάνει καλή δουλειά. Το αποκορύφωμα έιναι το κλείσιμο με το Easy Rider. Κλασσική περίπτωση που βρίσκεις ένα sample και ξέρεις πως με τον σωστό ραπερ το κομμάτι θα μείνει στην ιστορία. Και οι 2 βασικές λούπες είναι από το ίδιο τούρκικο τραγούδι. Όσοι ενδιαφέρεστε για digging και δεν ξέρατε ήδη πως Τουρκία έχει γαμάτη παράδοση στο progressive rock, ψαχτείτε. Οι δομές βοηθάνε στο να διατηρηθεί ξεκούραστο το αυτί. Intro και build-ups, αλλαγές και γέφυρες αφήνουν χώρο στα όργανα, συχνά αποτρέποντας μια ασταμάτητη κουπλέ-ρεφρέν περίπτωση.
Τέλοσπαντων, ακούτε Action Bronson. Ακόμα κι αν δε σας ψήνουν τα σχετιζόμενα με μπασκετ/λαμποργκινι/μακαρονια/οπλα metaphors. Το σιντί έχει να δώσει σε πολλούς τομείς και είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο γαμάει το σύγχρονο χιπ-χοπ. Τέλος η διάρκεια είναι τέλεια. 13 κομμάτια (συμπεριλαμβανομένου ενός skit κι ενός interlude). 50 λεπτά. Όχι σαν τους μαλάκες που βάζουνε 20 κομμάτια στα αλμπουμς τους, κρατάνε πάνω από μια ώρα και δεν ακούγονται ολόκληρα (το αλίμονο κρατάει 60 λεπτά και δύο προηγούμενα είχαν 8-9 τραγούδια οπότε σκάσε).
Αυτή ήταν η πρώτη μου κριτική.
Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7/10
Μουσική: 9/10
-8,1
Να πω σε αυτό το σημείο ότι σκεφτόμουνα να φτιάξω ένα site για το αγγλόφωνο χιπ-χοπ. Στριφογυρίζει στο κεφάλι μου τους τελευταίους μήνες αλλά τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να ασχοληθεί με το πόσο κακό ήταν το ep των ΖΝ παρά να ξοδέψει το χρόνο του με καλό ραπ. Αν αποδειχτεί το αντίθετο θα παραδεχτώ το λάθος μου και θα συστηματικοποιήσω τη συγγραφή κριτικών. Μέχρι τότε το κάνω απλά επειδή δε την παλεύω. Και γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το χιπ-χοπ. Α, κι ακόμα, αν ακούτε τη μουσική μου να ξέρετε πως ετοιμάζω πολλά πράγματα, γράφω συνέχεια κομμάτια και θα επιστρέψω το χειμώνα πιο καυλωμένος και αποτελειωμένος από ποτέ.
Προς το παρόν λάβετε την άποψή μου πάνω στο ντεμπούτο (major label debut) του Action Bronson, ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.
Action Bronson - Mr. Wonderful
Ο Action Bronson έκανε το ακριβώς αντίθετο από το Σφάλμα. Παραμέρισε την υποσχόμενη καριέρα του ως σεφ για να βγάλει λεφτά από το ραπ. Χαίρομαι την απόφασή του, έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι θα έτρωγα ποτέ σε εστιατόριο στο μπρούκλιν.
Ο Αλβανοαμερικανός, ginger, υπερμεγεθής και συνεχώς μαστουρωμένος mc, αφότου τράβηξε την προσοχή με σειρά από mixtapes και feats, μαζεύοντας σημαντικό αριθμό ακροατών παγκοσμίως, ανοίγοντας beef με φεμινίστριες για κομμάτι με βιασμό, έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους αυτή τη στιγμή στις ραπ μπίζνες. Φέτος λοιπόν κυκλοφόρησε τον πρώτο του "κανονικό" δίσκο, το Mr Wonderful. Απ' ότι αμυδρά φανερώνει ο τίτλος έχει να κάνει κυρίως με το πόσο υπέροχος είναι.
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς βάζοντας το σιντί να παίξει είναι η χαρακτηριστική φωνή του (μάλιστα σπάει πλάκα στο ιντρο με το ότι δεν μπορεί να την ελέγξει και αρχίζει-σταματάει συνέχεια το κουπλέ). Πολλοί λένε ότι μοιάζει με του Ghostface Killah. Οκ, ίσως λιγάκι αλλά ποιος νοιάζεται. Είδα επίσης κάπου σε σχόλια να αναφέρεται η ομοιότητα με τη χροιά του Sole επί Anticon και ένιωσα δικαιωμένος γιατί μου 'χε έρθει στο μυαλό αυτόματα. Και πάλι, δεν έχει σημασία. Έχει φωνάρα, τη χειρίζεται άψογα σε συνδυασμό με το flow του, ακόμα και σε διάφορα σημεία που τραγουδάει. Σου περνάει με ακρίβεια τα συναισθήματά του ενώ δίνει αυτη την εντύπωση του τύπου "είμαι χαλαρωμένος αλλά σε εγρήγορση ταυτόχρονα". Κάνει τα παιχνίδια του με τις παρηχήσεις χωρίς να το ζορίζει. Τα ραπ feats, με μια εξαίρεση χρησιμεύουν πιο πολύ σαν διαλείμματα παρά σαν μέρος του μαθήματος. Όπως όταν βάζει τον Χαρμάνη φίλο του να περιγράψει τη διαδικασία του πως πουλάει ναρκωτικά στην πιάτσα. Μόνο το ρεφρέν στο Only in America (από party supplies) μπορώ να πω ότι ότι δε μου άρεσε.
Η θεματολογία του είναι στην ουσία το "επιτέλους τα κατάφερα με αυτό το ραπ σκατό και τώρα που έχω λεφτά θα χαρώ τη ζωή όσο κρατήσει" σε συνδυασμό με κομμάτια που λέει τον πόνο ή τη λαγνεία του για τις γυναίκες. Αυτά τα δύο ανακατεμένα με άσχημες φάσεις από hangovers, κάποιες υπαρξιακές ανησυχίες και την κατάθλιψη του σελέμπριτι ράπερ (όρος που συγκρότησε ο Eminem αφότου πέρασε την κατάθλιψη του φτωχού underground καλλιτέχνη). Δίσκος φάση Notorious BIG επομένως. Δε θυμάμαι τέτοια περίπτωση άλμπουμ μη ενδιαφέρουσα. Είναι μια ιδανική κατάσταση: και χαίρονται που έχουν καταφέρει κάτι αλλά και είναι το ντεμπούτο τους άρα α) έχουν να αποδείξουν ακόμα πολλά β) δεν έχουν αλλοτριωθεί από τη σόου μπιζ τόσο ώστε να μην τους νοιάζει το γαμάτο ραπ. Το Mr Wonderful ξεχειλίζει από αναφορές/μεταφορές σε/για φαγήτο (όσοι ψήνεστε τσεκάρετε το Mm.. Food του MF Doom), γρήγορα αμάξια (παίζει να λέει πως οδηγάει πέντε διαφορετικά μοντέλα μέσα στο ίδιο κομμάτι) και στο σνιφάρισμα κοκαίνης: τρία απ' ότι φαίνεται αγαπημένα πράγματα του Bronson. Αλλά γενικά ό,τι χωράει στο κεφάλι του. NBA, Baseball, ξεχασμένες από το θεό φιγούρες της Αμερικής, Depeche Mode... τα παραπάνω σκάνε με κουλ τρόπο χωρίς να χάνεται το ενδιαφέρον από την τυχαιότητα. Νιώθουμε ναυτία στη σκέψη ότι μπορεί να έχει επιτυχία ενώ αυτός αράζει στη βάρκα βγάζοντας φωτογραφία με τον ξιφία. Πανηγυρίζει με τη μάνα του που τα καταφέρανε (Mum we did it, I love you you lucky slut) και μας ενημερώνει ότι δημιουργήθηκε όπως οι δεινόσαυροι στο Jurassic Park. Μερικές φορές το θέμα είναι ράντομ και κάποιες συγκεκριμένο όπως στο Baby Blue, με το καταπληκτικό break up κουπλέ του Chance the Rapper ή το A light in the addict που περιστρέφεται γύρω από τον εθισμό στα ναρκωτικά. Όπως και με τις ερμηνείες, καταφέρνει το σκοπό του αφήνοντας ένα αίσθημα λύτρωσης, ίσως και λόγω της μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί πως πραγματοποιεί το γεμάτο αυτοαναφορά και ναρκισσισμό ταξίδι του με μόνο 2 (!!) ομοφοβικούς στίχους. Το κυρίαρχο ρεύμα του ραπ έχει αρχίσει να βελτιώνεται.
Η μουσική επένδυση είναι το τεράστιο ατού του αλμπουμ. Αψεγάδιαστος συνδιασμός samples και λάιβ οργάνων με βασικά στοιχεία από ροκ (πχ παλιό γερμανικό ριφ), blues και soul, κανένα jazz πιανάκι εδώ κι εκεί, λίγη τρομπέτα. Ωραίο μπασσάκι. Ο τρόπος που δένουν όλα αυτά πάνω σε αρκετά βαριά drums είναι τόσο καλός που δίνει βάθος εκεί που δεν υπάρχει. Τον ακούς να λέει για το σε ποιά μέρη έχει κάνει σεξ και τα beat δίνουν τόσο πόνο που ακούγεται καθηλωτικό. Mark Ronson, Noah 40, Statik Selektah, Party Supplies, κάποιοι από τους βασικούς παραγωγούς. Από την αρχή κόλλησα με το Actin' Crazy. Παίζουν και beat του Alchemist που παρότι γενικά τον θεωρώ υπερτιμημένο έχει κάνει καλή δουλειά. Το αποκορύφωμα έιναι το κλείσιμο με το Easy Rider. Κλασσική περίπτωση που βρίσκεις ένα sample και ξέρεις πως με τον σωστό ραπερ το κομμάτι θα μείνει στην ιστορία. Και οι 2 βασικές λούπες είναι από το ίδιο τούρκικο τραγούδι. Όσοι ενδιαφέρεστε για digging και δεν ξέρατε ήδη πως Τουρκία έχει γαμάτη παράδοση στο progressive rock, ψαχτείτε. Οι δομές βοηθάνε στο να διατηρηθεί ξεκούραστο το αυτί. Intro και build-ups, αλλαγές και γέφυρες αφήνουν χώρο στα όργανα, συχνά αποτρέποντας μια ασταμάτητη κουπλέ-ρεφρέν περίπτωση.
Τέλοσπαντων, ακούτε Action Bronson. Ακόμα κι αν δε σας ψήνουν τα σχετιζόμενα με μπασκετ/λαμποργκινι/μακαρονια/οπλα metaphors. Το σιντί έχει να δώσει σε πολλούς τομείς και είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο γαμάει το σύγχρονο χιπ-χοπ. Τέλος η διάρκεια είναι τέλεια. 13 κομμάτια (συμπεριλαμβανομένου ενός skit κι ενός interlude). 50 λεπτά. Όχι σαν τους μαλάκες που βάζουνε 20 κομμάτια στα αλμπουμς τους, κρατάνε πάνω από μια ώρα και δεν ακούγονται ολόκληρα (το αλίμονο κρατάει 60 λεπτά και δύο προηγούμενα είχαν 8-9 τραγούδια οπότε σκάσε).
Αυτή ήταν η πρώτη μου κριτική.
Flow/Ερμηνεία: 8.5/10
Στίχοι: 7/10
Μουσική: 9/10
-8,1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.